Maurice Huenen is in de loop der tijd meer dan een gewaardeerde AMK-lezer geworden. Hij hoort bij het groepje mensen dat we ook ‘in het echt’ hebben leren kennen. Maurice vertelt:
Het was ergens in 1981…
De neefjes van onze buurvrouw hadden een Harley gekocht, een WLA uit 1952. Metallic blauw en gewoon een burgeruitvoering. Het was een ‘non-runner’, en daar was de prijs ook naar. Het ding werd bij onze buurvrouw in de garage neergezet om eraan te sleutelen, zodat hij weer tot leven zou komen.
Je raadt het al: dat tot leven wekken lukte niet zomaar. Ze hebben zich namelijk helemaal suf getrapt op die kuitbeenrammende kickstarter. Hoewel hij op “na ontsteking” sloeg, sloeg hij toch vaker terug. En áls hij dan aansloeg, wilde hij opeens achteruit draaien, waardoor de vlammen uit het luchtfilter bij de carburateur sloegen. Degene die tijdens het aantrappen door de ander het mengsel met de choke probeerde gunstig te stemmen, kreeg de vlammen recht in zijn kruis. Droogjes werd opgemerkt dat hij wel voor hetere vuren had gestaan. Hoe dan ook: het kreng wilde niet lopen.
Iedereen leende om de beurt zijn verse startbeen. Zo ook ik. Ik gaf er een hengst op, waarna het V-blok besloot terug te slaan. Met een ferme zwier werd ik over het stuur geslingerd, waarbij mijn edele delen pijnlijk hard kennismaakten met het stuur. Een prettig gevoel was echt iets van een andere wereld!
Na enkele dagen kwam mijn vader toch maar eens kijken. Hij bekeek analytisch wat er gebeurde en vroeg: “Jongens, kan het misschien zo zijn dat het verdelerasje er een halve omwenteling verkeerd in zit?” Resoluut klonk er een stevig: “Nee hoor!” Mijn vader trok even resoluut aan zijn peuk en knikte met een begripvol gebaar, zo van: dat weet ik zonet nog niet.
We liepen van de ene oprit naar de andere, en terwijl we in onze eigen garage aan de slag waren, hoorden we opeens een luide vloek vanaf de ‘Harley-zijde’: “Godv… heeft-ie nog gelijk ook!” Ik rende meteen naar de Harley-boys. Bleek het asje inderdaad een halve omwenteling verkeerd te staan. De verdeler werd eruit getild, het asje verdraaid, de verdeler teruggeplaatst en de ontsteking snel opnieuw getimed. Het grote moment was aangebroken.
De Harley kreeg een schop op zijn kickstarter, waarna hij acuut tot leven kwam. De rotzooi die door duizend keer trappen in de uitlaat terecht was gekomen, ging aan de schroei en in de hens. Een kort vlammend betoog, gevolgd door minutenlange rookproductie, deed een rijk gesmeerde tweetakt absoluut verbleken. De Harley leefde! De helm ging op en buurvrouw’s neefje reed ermee weg. Terwijl de Harley langzaam uit beeld verdween, markeerde het rookgordijn de afgelegde weg nog enkele minuten, zoals de broodkruimels van Hans en Grietje. De straat vulde zich met blauwe damp zover het oog reikte.
Tien minuten later hoorde ik hem terugkomen. De rook om ons hoofd was inmiddels verdwenen en een wat knisperende Harley ademde een onvergetelijke nostalgische geur. De dag erna werd me gevraagd er even op te rijden, omdat de niet-gesynchroniseerde bak niet lekker schakelde. Zestien jaar en zonder rijbewijs… Het ding zou sowieso gereviseerd worden, dus schade aan de bak viel wel en niet mee. Hoe dan ook, het zou prima in orde komen.
Ik stapte op, startte de WLA met één enkele trap en reed weg alsof ik nooit iets anders had gereden. Eenmaal op snelheid moest er scherp linksaf geslagen worden. Ik kneep in de voorrem, maar die gaf geen enkele respons. Geschrokken, maar berekenend, riep ik de achterrem te hulp. Die blokkeerde het achterwiel acuut. Loslaten en voorzichtig opnieuw bedienen zorgde voor voldoende vertraging, waarna ik de bocht keurig kon inzetten en rondde.
Op de weg keren was wennen. Met de voetkoppeling licht slippend en de remmen controlerend, keerde ik de Harley. Trots als een hond met zeven staarten parkeerde ik hem voor de neus van zijn baasje en deed verslag van mijn bevindingen. Het Harley-baasje stond nog steeds te brullen van het lachen, want hij wist vooraf precies hoe de remactie zou verlopen. Hi!
Een week later kwam de broer van het Harley-baasje terug van een rit met de motor. Volledig bezweet parkeerde hij de Harley bij ons op de oprit. De accu was leeg, en daarom had hij kilometers moeten duwen. Bij een kop koffie vroeg hij mijn vader naar de oorzaak. Het schema werd erbij gepakt. In alle rust stak mijn vader een sjekkie aan. Na het schema bestudeerd te hebben, gingen we gedrieën naar de Harley. Draden werden nagelopen. Ik haalde wat gereedschap en verwijderde het kapje van de dynamo. Mijn vader wees naar de aansluitklemmen onder het kapje en zei: “Verwissel die twee draden maar even met elkaar. Dan doet-ie het weer.”
Buurvrouw’s neefje keek hem ongelovig aan, terwijl ik de draadjes snel verwisselde en het kapje terugplaatste. We spraken af dat ik hem zou aanduwen. Met een luide knal in de uitlaat kwam de Harley opnieuw tot leven. De multimeter werd aangesloten, en jawel: de accu werd keurig geladen. Er hoefde niet meer geduwd te worden. Zijn broer heeft zeker nog dertig jaar op dat ding gereden!
Al met al valt het wel te begrijpen dat ik die motorfiets nooit meer zal vergeten. Onvergetelijk zelfs. Het motorvirus had mij ongenadig besmet!
Dat met dat kenteken zou natuurlijk kunnen geen flauw idee. De Harley waar het om ging heeft iets levensbepalends met mij gedaan. Hij maakte namelijk definitief de liefde voor de motorfiets in mij wakker. Daarom onvergetelijk. Dat ik daarna zoiets als boxerfan geworden ben heeft niets met Harley op zich te maken maar wel met de prijs van zo’n dingen. Maar ook met de verkrijgbaarheid van onderdelen en zo. Belangrijk was dat er twee wielen onder zaten en dat het aanmerkelijk sneller zou zijn dan mijn bromfietsen. Oh ja, voor drie wielen was geen plek om ze hier te stallen dan zijn twee wielen wel zo handig. Een subliefde bij dit alles is daarbij de voorliefde voor tweecilinders. Waarom? Gewoon het gevoel van een tweepitter. Subjectief. Smaak dus. Die Duitse boxers voldeden daaraan, bleken behoorlijk betrouwbaar, ze bevielen mij en zouden mijn werkpaarden worden die ik nog steeds met veel technische liefde verzorg. Als ik een Harley zou hebben ware dat uiteraard precies hetzelfde gegaan. Net zoals lees in alle verhalen en beschrijvingen in AM Klassiek. Goed bezig mensen! 😊
Het is liefde waar het allemaal om draait!
WLC of WLA , idd bwjr. natuurlijk in de WO2 oorlogsjaren. Maar wel een schitterend verhaal! Hele mooie oermotor ook, misschien wel het Icoon !!
Tja, mooi verhaal maar een WLA uit 1952 lijkt niet realistisch. 1952 op kenteken gezet lukt al beter. Ik weet niet of er een relatie is met de foto’s en het verhaal maar ik zie toch daarop echt een WLC met uitwisselbare wielen en de Ul/ Bigtwin remmen. Bijgaand nog een WLC, de mijne, met mijn dochters lang geleden😀
Het laatste bouwjaar van de WL, en dus ook de A… was 1952.
Er zijn er dat jaar iets van 15 geproduceerd geloof ik.
Een oorlogsbeest met latere opnaamstelling lijkt me hier inderdaad eerder het geval.
Een WL is, zoals alles uit die tijd, heerlijk van eenvoud; met de spreekwoordelijke hamer en schroevendraaier aan de praat te houden.
Bovendien; hoe versleten ze ook zijn, het blijft draaien en lopen.
Ze hebben ze zelden laten staan, een keer een verloren kettingvisje waardoor de ketting op straat bleef liggen en een verbrandde dynamo (eigen domme schuld).
Snelheid? Nee, charme? Zéker!
Ik droom weg….. WLA, WLC WL Waddannook
Dag Kees, In de nevel der jaren… Bedankt. En ik hoop dat dochter en Harley nog steeds helemaal okay zijn
De Harley is nog steeds up en running, net als de dames. Inmiddels weer een nieuwe generatie die fotogeniek is. En de kleinzoon heeft technische interesses.