De Starlet. Een vriend voor het leven

Soms kun je auto enorm missen. Een auto, waarvan je eigenlijk op voorhand niet verwacht dat deze zo’n diepe liefde in je zou kunnen ontketenen. Sympathie, ja, dat kan een auto onmiddellijk in je oproepen. Maar er zijn maar weinig wagentjes die je kunnen ontroeren. En toch heb ik zo’n auto gehad: de Toyota Starlet 1.3i Sport (P8) maakte veel in mij los. En gelukkig, gelukkig rijd ik er af en toe nog mee. En denk ik eraan. Reden genoeg voor een eerbetoon aan de auto waar ik nog steeds een groot zwak voor heb.

Tijdens het voorjaar van 2017 besloten we, dat een tweede auto binnen het gezin welkom was. De zoektocht beperkte zich aanvankelijk tot wagentjes van Franse makelij. Een 106, een C2, een C3, en een Twingo uit de eerste generatie leken aanlokkelijke modellen om een bestaan naast de Picasso te gaan leiden. De targets van destijds waren de moeite echter niet waard. Oud en afgedankt, shabby, noem het maar op. ‘Dans son jus’ was destijds al een mooie benaming voor klassieke Franse auto’s, maar voor tweede auto’s binnen het gezin vond ik de term wat minder gepast.

Ineens wist ik waar ik naar op zoek moest gaan. Er was een sluimerend zwak voor oudere Japanners, en een Swift uit 2000 en….een Starlet P8 of P9 werden ineens de droomkandidaten. Het gevolg is bekend: bij voormalig Citroëndealer De Vrij in Leeuwarden (nu thuisbasis van Toyota Strikwerda) stond een lief wagentje. Een Starlet P8, in de Sportuitvoering. Rood, gele biesjes, lichtmetalen velgen, zwarte accenten en…..gezegend met de 2E-E motor die 202.000 zorgeloze kilometers achter de knopen had. Bij een Toyota uit de jaren negentig- zo wist ik- was dat geen enkele reden tot zorg.

Bovendien had het wagentje slechts één eigenaar gehad, en hij had altijd goed op de Starlet gepast. De man was op leeftijd gekomen en ruilde zijn hondstrouwe Japanner in op een Opel Agila. Hij bleek daar al snel spijt van te hebben, hij miste de Toyota. Dat vertelde verkoper Marcel. Helaas kwam de eerste eigenaar niet in de gelegenheid om de Toyota terug te kopen. Ik was hem voor, want een kort proefritje maakte dat ik direct besloot om de Toyota in te lijven.

Sinds ik mijn rijbewijs heb, reed ik in ontelbaar veel auto’s. Maar voor geen enkele auto kreeg ik zo’n groot zwak als voor de Starlet. De rode Toyota werd een begrip. Bij lezers van Auto Motor Klassiek, binnen mijn andere werkomgeving. Er waren mensen die tegen mij zeiden: “Hé, je was in Noordwolde vandaag. Ik heb je niet gezien, maar ik zag de Starlet staan.” Dat dus. In een kleine zes jaar tijd draaiden we meer dan 60.000 kilometer, en regelmatig zette ik de Toyota in voor woon-werkverkeer of was hij metgezel op weg naar wéér een reportage.

Qua onderhoud viel het best mee, ja, er sleten wel eens zaken. Maar pech? Kwam geen één keer voor. Het manco was het gevaar van roest, dat altijd een beetje op de loer lag. Maar ook dat pakte ik aan, en zo kwam het Japanse synoniem voor Jan Splinter weer fluitend door de winter. En APK? Daar rolde de Starlet ook eigenlijk altijd probleemloos doorheen, al moest daar soms een kleinigheidje voor gebeuren.

De Starlet kreeg bij mij een magische status. De zogeheten eerste auto’s binnen het gezin lieten het op bijzonder ongelegen momenten afweten. Ik vergeet nooit dat de Picasso te maken kreeg met een lekke kop, en later bleek dat roest ook een sluipmoordenaar was geweest voor de dorpels. De Starlet stond op dat moment zijn mannetje, en nam moeiteloos de vervoerstaak binnen het gezin over.

Hetzelfde gebeurde toen de Delta ineens voor vier mille (!) aan kosten kwam te staan. Ook toen stond de Starlet eigenlijk gewoon te trappelen om de rol over te nemen, en vormde hij op zijn manier een statement tegen al het luxe geweld dat zich binnen het hedendaagse verkeersbeeld ophoudt. Een statement van jewelste. Want de Starlet schikte zich nooit in de rol van underdog, maar zong moeiteloos zijn deuntje mee binnen het hedendaagse verkeersbeeld. Prestatief, qua bediening: geen centje pijn. Dit wagentje bracht ons overal. De Japanner was honds-en hondstrouw.

En dat is wat de Toyota met mij doet. Vanwege zijn geschiedenis, zijn trouw. Omdat de Starlet een prachtig karakter heeft. Het wagentje op een onbaatzuchtige manier liefde in dienst van de gebruiker stelt. Je kunt er altijd op rekenen. Staat altijd zijn mannetje, ook in het hedendaagse moderne geweld. En is ontzettend leuk om mee te rijden. De Toyota was regelmatig de redder in nood. En kan nog steeds op een ongekunstelde manier troost bieden. Want zo heel af en toe neem ik hem nog wel eens mee. En breng ik de Toyota weer terug. Vind ik vervelend. Maar ik troost mij dan met de gedachte, dat de geweldige Starlet ooit weer bij mij op de oprit staat. Want de kleine Toyota werd een vriend voor het leven.

I