Na drie jaar is het weer zover. Het Oerolfestival op Terschelling keert terug. Ik ben een regelmatig bezoeker van Oerol, dat voor iedereen heel veel te bieden heeft. Je kunt naar voorstellingen, maar je kunt Oerol ook aangrijpen om je onder te dompelen in een ongedwongen sfeer van vakantie en het vieren van een fijn feestje, overal op het eiland. Iets minder voor de hand ligt het om juist tijdens Oerol autoherinneringen te maken. Toch is een aantal herinneringen een extra kersje op de heerlijke Oeroltaart geweest. Op 16 juni keer ik samen met mijn vrienden terug naar Terschelling. En in de aanloop daarnaartoe deel ik graag een paar mooie autoherinneringen met u.
In 2004 beleefde ik misschien wel de meest turbulente Oerol editie van alle keren dat ik er was. Ik ging voor de derde keer op rij met mijn voetbalkameraden naar het eiland. Die traditie begon feitelijk al op het station van Leeuwarden. U kent dat wel: elkaar op het perron treffen en dan ongevraagd blikjes bier in je hand gedrukt krijgen, dus nog voor dat je in de trein naar Harlingen-Haven zit. Een paar uur later zit je vervolgens op de gehuurde coaster en dan weet je het al: het gaat nu echt los. Op de kade van de haven van West-Terschelling komen de telefoontjes uit de binnenzak. Even per SMS de oude contacten melden dat je er bent, als u begrijpt wat ik bedoel.
Zo ging dat ook in 2004, er hing een heel opgetogen sfeer. Het najaar van 2002 en de maand januari 2004 waren dankzij een paar ingrijpende gebeurtenissen verdrietig geweest. Maar ik mocht ook mooie momenten begroeten, en in juni 2004 was de lucht geklaard. Dat maakte het gemakkelijk om overal 100% van te genieten, overal in op te gaan. En op Oerol sloot ik overal aan, het ging zo gemakkelijk, alsof iedereen zag dat ik bevrijd was. Ik praatte met bekenden en onbekenden, haalde met mijn maten een biertje, ontspande op het Groene Strand, en ging ook solo op pad, in de opmaat naar de avonden die nog zouden komen.
Tijdens de editie van 2004 was ik al een tijdje in de greep van de klassieker die ik zou kopen. En in de aanloop naar die zomer had ik al de nodige klassiekers in de vingers gehad, en wel van een uiteenlopend karakter. Ik ging bijna overstag voor een Mercedes-Benz 230.6 (met die good-old M180 motor onder de kap), maar die zat qua prijs hoog in de boom. En daar zat geen rek in. Ik verlegde mijn focus naar van alles. Zo reed ik ook met een Fiat 600 (andere kant van het spectrum, maar een jeugdliefde) en nog een paar klassiekers waar ik van kinds af aan een zwak voor had.
Uiteindelijk viel mijn oog op een Renault 4 Savane, een prachtig exemplaar dat bij de l’Est in Vlaardingen stond. De vraagprijs was alleszins redelijk, en vlak voordat ik naar Oerol ging had ik de Renault in een soort van optie staan. Ik zou gebeld worden wanneer een andere koper zich aandiende. Dat gebeurde niet. Wat op Oerol wel gebeurde was dat ik op de zaterdagmiddag in contact kwam met een Renault 4 eigenaar, dit moest zo zijn. Wij spraken een tijdje met elkaar en de vriendelijke man gaf mij alvast wat informatie mee over de R4 Club. Ik was weer een stapje dichterbij de Renault 4 Savane.
Vervolgens liep ik naar één van de gezellige kroegen op West, om mij weer te verenigen met mijn voetbalvrienden. En toen gebeurde het. Een in Leuchtorange gespoten VW 1303 S kruiste mijn pad. Ineens dacht ik aan mijn opa, ik dacht aan mijn oom, aan mijn vrienden uit Alkmaar. Allemaal VW-mensen, en bij allemaal was de Kever de eerste eigen auto. De Kever fascineerde mij altijd al. Het krachtige boxergeluid van de 1584 cc zorgde voor kippenvel.
Ik had tijdens de jaren voor 2004 al regelmatig met een Kever gereden, en iedere keer voelde ik bij het aanslaan van de motor een vertrouwenwekkende band, een verholen diepe liefde die naar boven kwam. Ja, enkele rijervaringen met een R4 waren mij niet vreemd. Maar ik twijfelde. Zou een eigen R4 dat gevoel wat ik bij de Typ 1 had óók bij mij losmaken? En zou mijn grote sympathie voor de R4 versterkt worden door het motorgeluid? Vind ik de Kever niet nóg karakteristieker? En past die niet beter bij me? Want ik lijk om mijn opa, en mijn oom is haast mijn oudere tweelingbroer.”
Die overwegingen schoten in flitsen door mij heen. En wat altijd zo was: áls ik een luchtgekoelde VW-motor hoorde en/of in een Kever zat, dan voelde ik die diepe familieband, die onverholen liefde die ik voor mijn opa en mijn oom, waar ik nog steeds zo trots op ben. De VW 1303 S op Terschelling bracht mijn intentie om 100% voor de toch zo gewenste Renault 4 te gaan aan het wankelen. Maar ik besloot ter plekke om de klassiekeroverwegingen voor een paar dagen te laten rusten.
‘s Avonds ging het dak er weer ouderwets af in café de Zeevaart. Ik was blij, kwam mooie (en soms heel mooie) mensen tegen, andere vrienden en (ook oude) bekenden waren er, het was één groot feest. En tijdens het gelag van de zaterdagavond ging het nauwelijks over de autootjes waar ik ‘s middags mee bezig was. Een paar gasten uit mijn team torenden boven de muziek uit en zeiden: “Mooi man, dat je een Renault 4 koopt en vanmiddag al contact had met een clublid, geweldig!”
Drie maanden later kocht ik mijn klassieker. Mijn teamgenoten vroegen er wel eens naar, maar ik sloeg er in de reactie zogenaamd weinig acht op. “Alles op zijn tijd jongens”. En toen ik mijn klassieker had gekocht zei ik niets. Maar ik reed er een dag nadat ik de auto in Twente had opgehaald mee naar de eerste de beste training. Tussen de training en het natafelen in de kantine door zei ik: “Kom eens mee jongens. Laat ik even wat zien.” Drie minuten later wees ik mijn klassieker aan op het parkeerterrein. “Dit is hem.” Mijn teamgenoten reageerden stomverbaasd. En enkelen waren verbijsterd. Want zij zagen geen Renault 4. Zij keken uit op mijn Senegalrode VW 1303.
