Toch maar Origineel

Deze Harley Sportster werd te koop aangeboden als “unieke klassieker. Enig in zijn soort”. Aangezien aan heel veel Harleys van alles is gedaan, veranderd of aangeschroefd, zou dat voor meer Milwaukian Iron het geval kunnen zijn. Dus of dat een ‘unique selling point’ zou zijn?

Knuckleheads en Panheads zijn intussen zo museaal dat ‘men’ ze het liefst origineel ziet. Maar wat er aan Shovelheads en Ironhead Sportsters rijdt, staat of te koop is? Shovels zijn er gemaakt vanaf 1966– 1984. Van 1957– 1985 waren de Sportster Ironheads daarvan de generatiegenoten. En wat daar allemaal aan verbouwd is?

Die familieleden zijn nu de ‘goedkoopste’ Harleys. Ze gaan vaak samen met een overdaad aan uiterlijke en innerlijke modificaties (en nogal eens aan een gebrek aan onderhoud).

Nu is het verbouwen van je of een motor natuurlijk iets wat je helemaal vrij staat. ‘Jouw brommer, jouw smaak’. Maar als zo’n schepping nu eens op de markt komt? Dan blijkt zo’n machine vaak zo naar de eigenaar gebouwd te zijn, dat het aanzienlijk afbreuk doet aan de handelswaarde.

Nu hoef je er niet verdrietig van te worden over digitale reacties als: “Lelijk! Man, was dat ding LELIJK!!!”. Maar als kopers dan uitblijven…

Mocht je echter wel voor de aanstaande ex-droom van een ander vallen, dan is er één ding dat heel belangrijk is: een proefrit van minimaal een half uur. Dan komen er dingen tevoorschijn waarmee de verkoper mogelijk heeft leren leven, maar waar je zelf je kanttekeningen bij kan hebben.

De hoogpoter op de foto is gemaakt toen ‘avontuurlijk rijden’ in Harley-kringen nog werd gelezen als driehonderd kilometer rechtuit en dan een flauwe bocht naar links.

Het fotomodel is niet gemaakt terwijl de portemonnee maar op een kiertje open stond. Door een eerste monteur bij een inmiddels niet meer bestaande Harley-dealer. Het ding is goed gemaakt. Mooi gemaakt. En na een proefrit en nog eens een nadere beschouwing? Bleef hij keer op keer te koop staan.

Met dat hoog op de poten zetten was het zwaartepunt zo verlegd dat het op schouderhoogte leek te liggen. Eenmaal op volle draf rechtuit of bijna rechtuit ging het wel. Maar het aan de hand manoeuvreren? Een ramp!

Dat zwaartepunt was ook de reden van verkoop. De Sportster was omgevallen. Gewoon op gras. Dus geen schade. Maar er waren vier kerels voor nodig om hem weer overeind te zetten.

Mocht je inwendig schande spreken over dit soort projecten, dan moet je de laatste foto maar even overslaan.

Maar bedenk: ooit heeft iemand bedacht dat zijn schepping de mooiste aller motoren was… Dat is emotie. Er zijn heel schaarse uitzonderingen op personificatiegebied die emotie, trots en definitief vakmanschap bundelen. Zo heeft genetisch techneut en Guzzi-liefhebber Jan Keijzer eens bedacht hoe koddig het zou zijn om de cilinderkoppen van een Guzzi V-twin om te keren. Dat is niet zomaar gedaan. Het resultaat is overweldigend. De gemaakte kosten zijn indrukwekkend. Maar of dat de creatie (die NIET te koop is) makkelijk verkoopbaar zou maken? NOT! Want: niet origineel. Ziet er moeilijk uit. De angst voor het onbekende…

Als je overweegt een niet-originele/verbouwde motor te kopen lijkt de onderhandelingsprijs de beste insteek. Kijk of de veranderingen (makkelijk) weg te gummen of los te schroeven zijn.

Een tank en zijdeksels in de foute kleur? Daarmee is te leven. Ondanks het feit dat het in originele kleuren terugbrengen ook niet goedkoop meer is.

Maar een vroege Yamaha XS1 met een USD-voorvork en zeszuigerremmen en een verlengde Suzuki-achtervork? Of zoiets exotisch? Vriend Robin is op zijn anabole Suzuki al een keer naar zijn werk geweest…

Laten staan.
Of je moet er helemaal blind hebberig van worden.