Subaru. Mijn redding bij de schooldirecteur

Hoofdschuddend keek mijn schooldirecteur mij aan toen ik na schooltijd zijn kamer binnenliep. Zijn ogen toonden wanhoop in tien boekdelen. Dit was de zoveelste keer dat ik me vanwege een recalcitrante en eigenzinnige houding mocht melden, en de man tegenover mij was bepaald niet blij. Het gesprekje en het kopje koffie bleven nu uit. Het was menens, dit ging in de aanloop naar mijn eindexamen mogelijk de verkeerde kant op. Ik moest nu écht iets verzinnen, en een goede verklaring voor mijn gedrag geven. Ineens vergeleek ik mijzelf met een Subaru, het merk dat in mijn schooldirecteur een trouwe klant had.

De nogal onderkoelde sfeer verdween vrij snel. Aanvankelijk sloeg de boosheid van de directeur om in stomme verbazing. Niet viel later schoot de markante schooldirecteur in een soort ongemakkelijke en hikkende lach, die zo aanstekelijk werkte dat ik mijn gezicht ook niet meer in de plooi kon houden. De directeur herhaalde mijn woorden nog maar eens. “Ik ben net een Subaru, hoe kom je er toch weer bij man?” De lachstuip van de directeur werd abrupt gevolgd door een forse hoestbui, maar het ijs was weer eens gebroken. Hoewel ik altijd goed met de directeur kon opschieten, voelde ik nu wel de nodige opluchting.

De directeur reed dus in een Subaru. Hij had een hardtopversie uit de tweede Leone Serie. Dat was een auto uit 1983. Ik heb altijd een zwak gehad voor het bijzondere Japanse merk, dat overigens al heel vroeg in de jaren zeventig óók gezinsauto’s met vierwielaandrijving bouwde. De boxermotoren en de aparte vormgeving gaven extra karakter aan de producten van de Japanse fabrikant. De raamframe-loze portieren waren bijvoorbeeld een handelsmerk. Mijn schooldirecteur was één van de weinigen in de nabije omtrek die met een auto van het Japanse merk reed. Het was 1986 en tijdens dat jaar verkocht Subaru in Nederland 4303 auto’s op een jaartotaal van 560.000 stuks.

Zeker in die tijd vond ik een Subaru behoorlijk excentriek. De modellen toonden lef en eigenheid. De 1800 GLF van de schooldirecteur was een auto die sympathie oogstte. Toch maakte menigeen niet de stap naar een Subaru. Daar was het Japanse merk net te eigenwijs voor en ik vond dat prachtig. Subaru presenteerde een vorm van anders denken, zonder van die eigen filosofie af te stappen. En vooral: zonder authenticiteit te verliezen. Dat herkende ik, al ging het natuurlijk wel heel ver om mijzelf met een Subaru te vergelijken.

De directeur en ik spraken nog een poosje door. Hij luisterde graag naar mijn verhalen over auto’s. In die tijd zat mijn vader bovendien in de ouderraad van de school, ook hij was een man die zijn eigen gang ging. Wij praatten ook een poosje over hem. In die tijd reden mijn ouders in een Volkswagen Golf C Diesel. Maar toen ik vertelde dat zij járenlang Citroën hadden gereden herkende de directeur dat. De Citroën geschiedenis van mijn ouders verbaasde hem niet. Vond-ie goed bij het karakter van mijn vader passen, hij noemde die historische keuzes ook verfrissend. En vooral: keuzes die iemand zelf maakte en niet door een ander werden bepaald. “Ik ga toch ook niet in een auto zitten om daar een ander enig plezier mee te doen, ik rij in een Subaru omdat ik het merk speciaal vind. En het is dan ook nog eens leuk dat je ze niet zoveel ziet.”

Ik dacht even dat ik op één lijn zat met de schooldirecteur. Ik was er klaar voor om hem te vertellen over het heuse Subaru agentschap, dat mijn kleine geboortedorp tijdens de jaren zeventig had. En dat ik de Subaru’s van weleer daarom ook had leren kennen. Maar de directeur nam op dat moment een laatste slok koffie. Hij hielp mij hierna direct uit de droom. De onderwijzer in hem keerde terug, en hij wees mij nadrukkelijk om mijn verantwoordelijkheden en mijn opdracht om rekening te houden met de klas en vooral met de leraren. Dat had hij mij al twintig keer verteld, en hij herhaalde het nog maar eens. “En nu naar huis, morgen weer met frisse moed terugkomen.”

In de aanloop naar de fraaie zomer van 1986 kreeg ik mijn diploma, ik was tamelijk eenvoudig geslaagd voor het mavo-examen en een mooie schoolperiode in Alkmaar gloorde aan de horizon. Het deed mij veel om mijn oude school te verlaten, het diploma nam ik met gemengde gevoelens in ontvangst. De schooldirecteur gaf mij een hand en een knipoog. Zijn afscheidswoorden waren bijzonder. “We hebben een mooie tijd gehad. Maar gedraag je straks wél in Alkmaar. Ik ga je missen, Subaru!”