Retour Bad Bentheim. Alfa Romeo en emotie in meervoud

Dit is weer zo’n trip, waar je lang naar uitkijkt. Anke, Maarten en Durk stellen in de aanloop naar het weekend van 18 en 19 mei 2024 een geweldige route samen. Het hoofdreisdoel is Bad Bentheim, waar we eten en overnachten. De routes van en naar de Duitse plaats zijn geweldig, we trekken twee dagen langs prachtige plekken via dito wegen. Het wapenarsenaal? Vier Alfa Romeo youngtimers, die in totaal door acht liefhebbers zijn bevrouwd en bemand. La vita è bella.

Tijdens de redelijk vroege ochtend van zaterdag 18 mei is het zover. Durk pikt mij op. Hij doet dat met de rimpelloos mooie en fantastisch opgemaakte Alfa Romeo 147 1.6 uit 2004 op. De kleine diva heeft 80.000 kilometer op de klok, en is bijna van alle lekkernijen voorzien die je toen op een 147 kon bestellen. Een heerlijke auto, waar je heerlijke kilometers mee kunt maken, zo blijkt. Het blijkt opnieuw, want vanuit een eerdere ervaring weet je al wat zij kan. De bewondering is er niet minder om. We zetten koers naar het Drents-Friese Wold.

We verzamelen in Appelscha. Hierna zetten we koers naar Diever. Het Landhotel is de eerste tussenstop. En daar, op het aanpalende parkeerterrein met uitzicht op de bossen, stralen vier Alfa Romeo exemplaren. De GT 3.2 Busso (Anke en Maarten), de pas verworven 166 3.2 (fantastisch, met Grietje en Frans aan boord, de gedistingeerde 166 is van haarzelf een contradictio in terminis als je de prachtige lijnen combineert met het bassende Bussogeluid), de GTV 2.0 (Tipo 916) van Maria en Harry, én de genoemde 147 drukken hun Italiaanse stempel. Zij devalueren alles wat er om heen staat tot rudimentair vervoer.

Na de eerste stop rijden we via een prachtige route door Drenthe naar Ter Apel, waar we binnen een heel mooie setting lunchen. Soms is het te vroeg voor een oordeel. Waar we nu zitten is simpelweg een parel, de plek spreekt aan. En dat geldt ook voor de volgende bestemming. Dat is bij het Spaarbekken, niet ver van het Duitse Geeste. Deze fijne plek vormt later het vertrekpunt voor de slotetappe van dag één. We pakken een stuk binnendoor. En bewegen de Alfa’s ook richting A31. Daar worden alle paarden wakker geschud. Komt u maar. Ook de 147 laat zich van haar beste kant zien. Eén punt zes. Honderdvijf DIN-pk. In een Alfa zijn deze waarden anders, de kleinste Alfa binnen het gezelschap weert zich kranig. En als we later weer binnendoor rijden voelen we ook hoe ver het grensbereik bij een 147 ligt. Héél ver, ze daagt uit en blijft dat doen. De grijns is niet van het gezicht van Tinga en ondergetekende te poetsen. Onmogelijk. Onmogelijk.

We zijn in Bad Bentheim, een vriendelijke plek met een aantal bezienswaardigheden. Hoofddoel één is bereikt. We nemen onze intrek in een oud stationsgebouw dat inmiddels dienst doet als hotel. Dat is de uitvalsbasis voor een tripje naar het grote slot, waar we onder een fijne avondzon heerlijk eten en drinken. En mooie gesprekken voeren. En waar we ons af en toe ook even terugtrekken, om even een aantal zaken voor jezelf op een rij te zetten. Maar de avond is prachtig, Bad Bentheim ademt een fijne sfeer, en die neemt op een prettige manier bezit van ons allemaal.

De volgende ochtend ben ik getuige van een mooi tafereel. In alle vroegte staan twee pure Alfisti bij hun eigendommen. Frans en Durk gesticuleren, beschouwen de Italiaanse raspaarden die het fraaie decor vormen. De heren bewonderen hun eigendommen. Dat zijn respectievelijk de prachtige 166 en de 147. En dan gebeurt het. Even een doekje erover, met glasspray de vliegjes verwijderen, de spulletjes met zorg in de bagageruimte laden, en ordenen. De Alfa’s zijn klaar voor dag twee, en de manier waarop ze worden klaargemaakt getuigt van zó ontzettend veel auto- en merkliefde. Echt, je moet het zien om dat te voelen. Pas dan begrijp je het. En schat je het op waarde.

Dat laatste doen we zeker nadat we op zondagochtend nog even Bad Bentheim induiken. En hierna zoeken we het asfalt weer op. De gang zit er weer in. Via het Duitse Twist (waar we voordelig tanken en rookwaren inslaan, lang leve het Nederlandse accijnsbeleid} komen we uiteindelijk in Weiteveen uit. En na een fijne stop binnen een prachtig gebied rijden we door naar Schoonebeek. Hierna nemen we ijs bij de grote ijsboerderij vlakbij Gees. Ondertussen trekt Drenthe op een weergaloos mooie manier aan ons voorbij. Zelfs de donkere wolken en het kortstondige onweer geven cachet aan één van de mooiste provincies (misschien wel de mooiste) van Nederland. Vér weg van de Randstad, ver weg van koude drukte en gedoe . Ja, we genieten van wat de Alfa’s, het gezelschap en de omgeving met elkaar combineren. Dit is goud waard, deze dagen zijn weer een zegen.

Ondertussen komt de eindbestemming in beeld, maar niet nadat aan boord van de 147 een paar indrukwekkende tracks de toon even op een andere manier zetten. I will talk and Hollywood will listen van Robbie Williams en vooral Divenire van Ludovico Einaudi (een juweel), zó mooi) komen diep, heel diep binnen. Zij zorgen voor een mengeling van genot, kippenvel en pure emotie. Muziek kan ontstellend mooi zijn, en de sfeer precies weergeven.

Dan zijn we in Drachten, de klanken uit de 147 speakers klinken nog fijn na en zitten onder de huid. Uiteindelijk sluiten we af bij Sondrio in Drachten, waar Italiaanse gerechten op hun best worden geserveerd. Deze plek kennen we, maar weer is het letterlijk en figuurlijk smullen geblazen. Een fantastische plek, met pizza, pasta, wijn en koffie met grappa in overvloed. Uiteraard correspondeert deze fijne setting met de Alfa’s, die een weekend lang de hoofdrol speelden. Zeg ik dat goed? Nee, niet helemaal. Alle acht deelnemers speelden ook een hoofdrol. Mooie mensen en betoverende auto’s geven kleur aan het leven. Het weekend van 18 en 19 mei 2024 staat met gouden hoofdletters in de herinnering geschreven.

Scritto con amore e grazie per i miei amici Maria, Grietje, Anke, Maarten, Frans, Harry e Durk