Renault 4F6, een bijzonder schilderij en Veendam

De titel van dit artikel zal ongetwijfeld vraagtekens bij u oproepen. Een paar weken geleden kwam ik in contact met Henk Mulder uit Veendam. Zijn vrouw Gea houdt zich bezig met de edele schilderkunst, en had op verzoek een schilderij van een DAF gemaakt. De opdrachtgever liet verstek gaan, en zo ‘adverteerde’ Mulder het portret via Facebook. Het contact was gelegd, en er rolde een reportage uit over de klassieker van de Veendammer: de Renault 4F6 uit 1984.

Terug naar het kunstwerkje. Mevrouw Mulder componeerde een tafereel, waar eenvoud, natuur, creativiteit en een samentrekking van meerdere modeltypen van de voormalige Nederlandse personenautofabrikant was verweven. Hij biedt de potentiële belangstellenden aan om het schilderij, in ruil voor een doosje chocola, af te halen. Ik heb belangstelling voor het werk, en benader Henk. Ik vraag aan hem of hij zelf ook in een DAF heeft. Dat is niet het geval, maar er prijkt wel een 41 jaar jonge Renault 4F6 in de garage. Dat is de bonus van ons contact.

We maken een afspraak om het schilderij te halen, en ik bied ook aan om samen met fotograaf Bart Spijker en Henk Mulder een reportage over de Renault 4F6 te maken. Dat is snel geregeld. En zo rij ik op een dinsdagochtend naar de Veenkoloniën. De dag dreigt letterlijk in de mist te verdwijnen. Op de dubbelbaans N33 van Assen naar Veendam klaart de zaak op. En mijn humeur wordt nog beter.

Dat komt niet in het laatst door het vooruitzicht van het verhaal. Het had ook te maken met het feit dat ik graag in de provincie Groningen ben. Ik vind het overal gemoedelijk. Of het nu in Grootegast, Leek, Delfzijl, Appingedam, de stad Groningen of in Veendam ben: ik mag de mensen daar altijd graag. Nuchterheid en gemoedelijkheid gaan nergens beter samen dan daar. En Veendam brengt bij mij een glimlach op de lippen. Wars van arrogantie, maar gewoon op een eigen en best modern tempo doorgaan. Zonder dedain. Daar zit-ie.

De weg ernaartoe is mooi, en een teken van deze tijd. De toch al comfortabele Omega voelt zich ook hier thuis. En dat Veendam in de loop der jaren een grote ontwikkeling doormaakte, is ook te zien. Vroeger was het de hoek van strokarton. En van de voormalige betaald voetbalclub (SC Veendam, later BV Veendam), die door nogal arrogante voetbalfans uit andere Nederlandse windstreken als lelijk eendje werd bestempeld. Als een soort laatste halte.

Tegenwoordig is de woonplaats van Henk en Gea een belangrijke spil binnen de logistieke wereld. En binnen de wereld van het goederenvervoer per spoor. Sinds het vorige decennium rijden er bovendien ook weer passagierstreinen naar en vanuit Veendam, en er wordt gewerkt aan de uitbreiding van het tracé richting Emmen. Bloei in nuchterheid brengt mooie dingen teweeg. En brengt mensen óók in beweging.

Het aardige is, dat de Renault 4F6 natuurlijk ook zijn eigen plekje in de transportsector had. Tegenwoordig dient hij als klassieker voor een rondje om, of als transportmiddel voor de twee fietsen van het Veendammer echtpaar. Verder zetten zij de Renault in voor het vervoer van schilderijen naar kunstmarkten. In bescheidenheid, maar met verve. En: met de onverwoestbare 1108 cc motor in het vooronder.

We gaan u niet alles verklappen over onze ervaringen met de Franse bestelklassieker. Eerst is er koffie, en ik heb geen chocola meegenomen, maar gevulde koeken én een schaalmodelletje van de kleinere Renault 4F4, met ‘Service Saviem’ opdruk en de plaatsnaam van de garage. Henk vertelt dat hij en zijn zoons autogek zijn, hij deelt veel over de autohistorie in het gezin. De verhalen gaan erin als de koeken, die ik heb meegebracht.

Even later wijst hij ons op een paar ideale fotolocaties. Deze hebben iets industrieels in zich, en liggen letterlijk om de hoek. Het busstation is één van die plekken, en is een evolutie van de Jonkerloods. Deze werd in een aantal jaren gerenoveerd met de huidige functie als herbestemming. Hij begroet de STAR-stoomtrein wel eens. En nu poseert de Renault daar, onder de overkapping. Even later staan we in een oude opslag van de gemeente. Daar is niets aan gerenoveerd, dit is old skool. Maar voor de gelegenheid blijkt deze uitstekend als studio dienst te kunnen doen.

De Renault poseert opnieuw. Terwijl Bart de foto’s maakt bespreken Henk en ik andere zaken. In een vorm van gepassioneerde nuchterheid. In een passende omgeving die zich nuchter heeft ontwikkeld tot een plaats van deze tijd. Zonder de historie te verliezen. En deze juist te koesteren. Misschien is het daarom wel, dat de Renault zijn reportagerol op deze dag zo met verve uitvoert. Dit is in alles een prachtige dag.

Deze resulteert straks in een verhaal, met de fraaie foto’s van Bart Spijker. In de aanloop naar het voorjaar van 2026 staat de reportage in AMK. En reken maar, dat ook deze geschiedenis iets is om naar uit te kijken.