Sluitingsdatum januarinummer -> 18 november
Renault 16 TL (1976): genietkilometers voor Jan Peter en Trix
Jan Peter en Trix hebben vooral iets met de auto’s uit hun jeugd. Auto’s met karakter, niet met schermpjes. Hun dagelijkse vervoer is een futuristische Renault Twizy, maar hun hart klopt sneller van de Renault 16 TL. U kent ‘m vast nog wel: die succesvolle middenklasser uit de jaren zestig, vol slimme innovaties. De eerste hatchback met vijfde deur, praktisch én chic. Nu een echte klassieker met een dijk van een uitstraling.
De eerste liefde voor Franse techniek
Jan Peter: “In november 1986 begon ik met rijlessen. Een paar vrienden van school waren ouder en zaten al diep in de autowereld. De APK was net ingevoerd en overal werden auto’s afgekeurd. Eén van hen reed in een Citroën GS waarvan elk plaatdeel een andere kleur had. Hij werd zó vaak aangehouden dat hij de hele auto donkergroen overrolde. Daarna had hij rust. Op de Oude en Nieuwe Bildtdijk stond het vol oude auto’s, overal sleutelende gasten. Ik wilde ook een auto, dacht aan een Kever, maar mijn moeder vond dat maar niks; te onveilig.”
Het autoleven van mijn vader
“Mijn vader reed in 1971, 1974 en 1977 telkens een nieuwe Renault 16. Hij stelde voor om samen weer zo’n auto te zoeken en te restaureren. Inmiddels moest hij voor zijn werk verplicht in een leaseauto rijden, drie keer een Opel Ascona C hatchback, en hij miste het comfort van de 16. Hij overwoog zelfs een 16-stoel in zijn Ascona te bouwen. Het idee van samen sleutelen sprak me direct aan. Via een vriend op de Nieuwe Bildtdijk vond ik in de Weekuit – het advertentieblad van Leeuwarden – een 16 TL in precies dezelfde kleur als de laatste van mijn vader. De auto was afgekeurd voor de APK, maar niet rot. Interieur netjes, geen stof (want dat verging altijd snel). Voor 350 gulden was hij van ons.”
De uitdaging
“Het lassen kon beginnen. De auto had een nieuw stuk plaatwerk nodig rond de bevestiging van de gordels, en de verbinding tussen spatborden en frontplaat was rot. Daar soldeerden we nieuwe stukken overheen, net als boven de achterwielen en op de portieren. Beetje schuren, bijtippen met de kwast, en we hadden een leuke tweede auto. Omdat het een project van mijn vader en mij was, zetten we hem op naam van mijn moeder. Zij reed er de meeste kilometers mee. Het kenteken had de letters HM, dus de bijnaam was snel geboren: Hare Majesteit. Toen ik uit huis ging, begon ik aan een andere 16 die ik tien jaar dagelijks gebruikte. De TL bleef trouw in de garage bij mijn ouders.”
Franse vondsten en nieuwe energie
“Toen mijn vader met pensioen ging, werd de auto nog maar zelden gebruikt. Eén keer per jaar reden mijn ouders ermee naar Leiden voor de verjaardag van mijn tante. In 1995 ging ik met mijn andere 16 naar Frankrijk en vond daar op een sloop een schat: vier gave deuren, voorspatborden, achtergordels en meer. Twee jaar later brak van de TL een deel van de achterwielophanging af. Tijd voor actie. De Franse onderdelen werden gemonteerd, chassisbalken en dorpels vernieuwd en daarna ging de auto naar de spuiter. Helaas ging die failliet en kregen we de auto beroerd terug. Zonde. Mijn vader vond het allemaal best en genoot van de auto. Hij overleed op 26 mei 2024. Een jaar later heb ik de auto op mijn naam gezet. In 1993 had ik van een sloop-TX een tweede vijfversnellingsbak meegenomen, die past perfect achter de TL-motor. Sindsdien rijdt hij heerlijk rustig.”
Trotse bezitters
“De Renault 16 TL is een verlengstuk van mijzelf. Vaak kies je een klassieker met je hart, en in dit geval klopt alles. Dit jaar hebben we de auto technisch nagelopen en het interieur bekleed met nieuw kunstleer. De volgende stap: het plaatwerk weer strak maken.”
Plezier aan een vijftig jaar oude auto
Trix: “Het bezit alleen al is plezier. Jong en oud glimlachen als ze de auto zien. We vertellen graag over onze hobby. Jan Peter doet het sleutelwerk, zo blijft het betaalbaar. De geur van benzine en motorolie vindt hij lekkerder dan Chanel nr. 5. Deze auto houdt het verleden levend: vader en zoon, veertig jaar geleden gekocht als vervoermiddel, nu een klassieker vol herinneringen. Voor Jan Peter een mijlpaal uit zijn jeugd, en voor ons samen: Créateur d’amour.”
Abonnement Auto Motor Klassiek
Valt u ook voor auto’s uit de tijd waarin u bent opgegroeid? Dan is een abonnement een aanrader. De redactie van Auto Motor Klassiek speurt naar bijzondere klassiekers en hun verhalen, van restauratie tot rijplezier. Elke maand een verse dosis passie en nostalgie, voor slechts €49,50 per jaar (12 nummers).
(Na de breek staan nog wat foto’s.)
Ik heb als ras Citrofiel tijdelijk een TX gehad. Dat tijdelijk was bedoeld voor een paar weken, maar ik heb er 2 jaar in gereden. Heerlijke auto.
Zelf ook tx gehad mooi groen dat was in 1973 hele fijne auto was het was er trots op
Ja leuke auto en mooie reacties.
De 16 vond ik één van de mooiste auto’s. Ik heb er 2 gehad. Beide voortijdig gesneuveld door lekke koppakkingen. Aantal jaren later in ’88 waren we een reis naar Midden Oosten aan het voorbereiden. Inmiddels hadden we een 20 jaar oude VW bus gekocht op grijs kentekenen van een locale groenteboer. Er zat dus alleen een voorbank in. We waren met ons 4-en dus zochten we op de sloop naar de lekkerste stoelen. Dat werden donker blauwe stoffen uit een TX. Ineens wilde iedereen achterin zitten toen we die op een gelast framepje hadden gemonteerd. De R16 was heel comfortabel, relaxed met pook aan stuur. Inderdaad ik zou er best nog eens in één willen meerijden. Bezitten eigenlijk maar ja ik heb al het één en ander en de herhinneringen zijn mooi. Als laatste prachtig vormgegeven, volkomen uniek. Vooral de 1e versie met prachtige gril en achtersteven vind ik mooi….heel mooi !
OOk ik had er een, een rooie, uit 1976. Maar in 1979 over op een 30TS. De 16 blijft favoriet, met stuurversnelling en de achterwielen die niet “parellel” stonden. Als deze te koop was zou ik hem zo kopen.
Geweldige auto uit de tijd dat ze nog mooie auto’s maakten. Kom daar tegenwoordig eens om! Wees er zuinig op en geniet ervan!
Een plaatje!!
Een geweldige auto. Ik heb er ook een gehad. Een R16 TS. Eigenlijk nog steeds spijt dat ik ‘m heb weggedaan.
Prachtige auto ‘s, heel comfortabel. Mijn vader had een rode. Opmerkelijk was wel dat binnen de kortste keren de kruiskoppelingen het begaven, ondanks dat hij altijd zeer rustig reed.
Ja, die 16 wilde iedereen bezitten eind jaren ’60, maar nieuw was de auto nogal prijzig.
Diverse mensen op het dorp hadden er een, altijd donkerblauw, en ik zat er in toen de ouders van de schoolkinderen ons naar Lunteren brachten voor een schoolreis.