Rare jongens die Britten – column

Vriend W. John Wheatherworth is een man die zich mild, maar mateloos kan opwinden over incorrecte details van ex-legervoertuigen. We hadden er nooit over nagedacht, maar er blijken vijftig tinten ‘army green ‘ te zijn. En die kunnen bij restauraties allemaal verkeerd gebruikt worden. Dat tot ergernis van Wee John. Nog maar een jaar of twee geleden trof hij als geboren en getogen Brit een barnfind. De BSA was na WOII eigenlijk alleen een aantal keren ‘met de kwast’ gerestaureerd.

Maar er waren indicaties dat dat telkens gewoon was gedaan door een lap benzine over de lak te halen en er vervolgens nog een laag op te zetten. Nu is Wee John intussen ruimschoots gepensioneerd, dus hij heeft theoretisch tijd genoeg. Dat bracht hem op het idee om de gekleurde delen handmatig af te schuren tot de originele oorlogskleuren en aanduidingen het daglicht weer zagen. Onder alle verflagen leek de BSA inderdaad nog zijn gevechtstenue aan te hebben.

De originele kleur en belettering van de tank kwamen bijna ongeschonden tevoorschijn na zo’n 50 (!) uur schuren. De laatste paar ‘werkdagen’ deed Wee John dat met steeds fijner schuur- tot polijstpapier. Maar toen was de tank dan ook 100% authentiek met het perfecte patina en hoefde alleen de rest van de motor nog even terug naar origineel geschuurd te worden. Blok en bak gingen uit elkaar, maar bleken nog goed genoeg. De wiellagers, de koppeling en de primaire en secundaire transmissie werden in orde gemaakt. De kabelboom werd met de correcte bedrading opnieuw gemaakt. Of het zinnig is om honderden restauratie-uren te steken in een M20? Om maar niet te spreken over de economische kant van de zaak.

Wee Johns M20 is letterlijk en figuurlijk onbetaalbaar geworden. Maar hij glunderde “It was okay for the missus and it was fun!” Een ex-leger BSA M20 was in 1950 een paar honderd gulden waard. Maar dat waren andere tijden. Nu staat er bij Dutch Lion een uitdagend M20 project te koop voor € 7.450. Kijk maar eens naar de foto. En neem je voor geen uren te gaan tellen bij een project als dit.

Intussen is het nu wel een goede tijd om ex-WOII spul te kopen. Goedkoop is dat al lang niet meer. Maar omstreeks de 5- en 10-jarige landingsfeesten op D-Day hebben de prijzen de neiging nog een keertje strak te stijgen. Gewoon omdat mensen met geld ook graag een keertje stoer voor de dag willen komen.

Dat kan aardig ver gaan. Want via onze adverteerders hoorden we van iemand die voor het vorige feestje ook naar de stranden van Normandië wilde. Daar wilde hij naar toe op een authentieke Harley WLA. Zo’n WLA is best verschillend van de WLC’s waar de Canadezen ons mee verrasten. De aspirant-koper zocht dus een perfecte WLA. En omdat het leven in de wereld van het grote geld nu eenmaal snel gaat wilde hij die machine binnen een week. Dan moest hij rijklaar in Normandië staan. De koper zou er dan met privéjet naar toe vliegen, zijn rondje rijden en de volgende dag weer teruggaan. Hij kocht een heel mooie WLA voor een bedrag waardoor de verkoper bijna stil kon gaan leven.

En toen bleek dat er een zakenafspraak tussen kwam. Dus daar stond de Harley moederziel alleen in Frankrijk. Voor de koper was de lol ervanaf. Hij pakte vijf cijfers verlies en ging door met zijn leven. Maar of ik zo’n leven zou willen hebben?