Overdags een soort van Bel Air, ’s nachts een ster die straalt – Daarboven is het mooi

Er lijkt geen vuiltje aan de lucht, wanneer je bij Kaeve Cars in Uden de Chevrolet 210 Townsman uit 1957 bewondert, die sterk verwant is aan de iets chiquer afgewerkte en legendarische Bel Air. Totdat je het verhaal hoort van de eigenaar, Fred Roose. We moesten alles op alles zetten voor een tijdige publicatie, zodat hij vrijwel zeker nog in staat is om het te lezen…

Tekst: Aart van der Haagen – Fotografie: Aart van der Haagen, Fred en Jorg Roose

In de eindfase van de restauratie, vorig jaar zomer, kreeg Roose signalen dat er iets niet in de haak was. “Ik verloor mijn kracht, voelde me moe en liet me op aanraden van een vriend onderzoeken via de dokter. Het bleek al te laat. Prostaatkanker, overal uitgezaaid.” De feestmaand december 2024 kon niet slechter beginnen, maar Fred Roose trok een plan.

“Opruimen, want ik wil mijn vrouw er niet mee opzadelen. Gelukkig zit Kaeve Cars hier in het dorp.” In 2002 kocht hij de Chevrolet 2010 Townsman op het Super Oldtimer Festival in Leiden en vervolgens bezocht hij allerlei meetings, waarbij een hoog olieverbruik naar voren kwam. Hierin lag de aanleiding om de Townsman eens goed beet te pakken. “We wisten dat de chassisbalken slecht waren en de doorgepoetste lak stond me ook tegen, net als het chroom vol puistjes.” Er kwam bovendien een oude schade linksachter aan het licht en uiteindelijk verbleef de Townsman een jaar of zes bij een bevriende plaatwerker, die al het herstel in de verloren uurtjes zou doen. Gelukkig bleek het interieur klokgaaf, dus dat scheelde. 

YouTube-filmpjes bekijken

Een andere kameraad stortte zich op de revisie van de zescilinder Blue Flame-motor. De kabelboom behoefde weinig aandacht en aan de onderzijde was het vooral een kwestie van tectyleren en de slijtagedelen van het remsysteem vervangen. Alle carrosserietrim onderging een wellnessbehandeling in Noord-Limburg. Niet bij Thermaalbad Arcen, maar bij Jacobs NCI in Lomm. Jaren na de eigenhandige demontage durfde Roose de wederopbouw van de Chevrolet 210 Townsman ook wel zelf aan, maar hij geeft ruiterlijk toe dat hij dat onderschatte. “Ik ben groenteboer, geen monteur. Wat een gedoe om de voorruit terug te zetten en om zelf de tochtruitjes in de voorportieren te plaatsen. Bij veel dingen kon ik terugvallen op een complete serie originele werkplaatshandboeken, maar voor dit klusje moest ik echt YouTube-filmpjes bekijken.”

In groentekratten gelazerd

Af en toe vloog er een vloek door de loods. “Ik zocht me rot naar de instrumenten uit het dashboard. Bij de demontage had ik alles in groentekratten gelazerd en niks gelabeld, want ik dacht dat ik de auto snel weer zou opbouwen. Uiteindelijk was ik er zo klaar mee, dat ik boven op de palletstellingen klom om de boel te overzien. Ineens zag ik daar dat doosje liggen onder de werkbank. Mijn gelukkigste moment van de hele restauratie.” Op momenten dat Fred Roose over zijn passie mag praten barst hij van de energie, maar de accu raakt snel leeg, wat hij tandenknarsend accepteert. Over het naderende afscheid doet hij echter niet krampachtig. “Ik kom achter op de Chevrolet 3100 Pick-up van mijn zoon te liggen. Met een bos wortelen er bovenop, want ik ben immers groenteboer.” Straks straalt er een nieuwe ster, als we ’s nachts naar boven staren. Overdag is er een soort van Bel Air, want dit verhaal leert ons om de dingen die het leven ons voorschotelt van de zonnige kant te bekijken. “Ik heb een hoop plezier gemaakt. Dat nemen ze me niet meer af.”

(Hieronder gaat het nog verder met de foto’s.)