Het moet je als evenementenorganisator meezitten. In meerdere opzichten. Volle oldtimeragenda’s maken van oldtimerdagen concurrentieslagen. In het zuidwesten van Fryslân maakt men zich daar niet zo druk om. Zeker als je meer dan twintig keer een evenement hebt georganiseerd ben je een zekerheid op de kalender, en heb je alles in de grip. Behalve het weer. En dat pakt op 1 juli minder gunstig uit. Gelukkig komt na regen zonneschijn. Letterlijk, en figuurlijk.
Ik kwam meerdere keren in Sint Nyk, waar Bauke Bos en een team van vrijwilligers goed zijn voor een vaste waarde tijdens het begin van de zomer. Regen of niet: ik ga er naartoe, maar niet met de net verworven Jetta. Wanneer ik in het Friese dorp aankom en vervolgens de bekende route afleg heb ik toch een beetje spijt. Menig oldtimereigenaar is heldhaftiger dan ik, gelet op het toch behoorlijke aantal klassiekers dat in de straten staat opgesteld. De variatie mag er zijn. Amerikanen, een paar sportieve Datsuns (Fairlady en 280Z), de Tatra van Peter Visser, Fords en Opels in meerdere uitmonsteringen, de heel gave Mazda 626 hardtop (faceliftversie eerste serie, geleverd toen de CB serie allang in Nederland werd verkocht), Fiats en nog veel meer leuks: je vindt het allemaal in Sint Nyk, waar de thuisblijvers ongelijk krijgen.
Verderop staan echt leuke tractoren, onder meer van Deutz. Wie regelmatig in Saarland of het Zwarte Woud komt, herkent ze wel. Daar doen deze tractoren gewoon nog dagelijks dienst. Tussen de wijnranken, of voor kleinere lokale agrariërs. Er zijn enkele trucks. En ondertussen brengt een paar klassiekerclubs een bezoekje aan het evenement, zoals de Solexclub uit Joure. Op dat moment zie ik Bauke voor het eerst in levenden lijve. Online hebben wij meerdere keren contact gehad, maar nu treffen wij elkaar dus in het echt. Bauke levert zelf ook een heel aardige bijdrage aan het evenement in zijn dorp, in zijn oude straat. Want zijn lekker gepatineerde Renault 4 uit 1970 én de in de lijnolie gezette Austin (die hij samen met zijn eveneens auto-gekke zoon in eigendom heeft) zijn op hun manier leuke blikvangers.
Er staat ook een setje fietsen met hulpmotor, een Bitri scooter (gemaakt in Dokkum) en de aloude Spartamet. Bauke houdt van zulke relikwieën, zulke tekenen van vervlogen tijden. Eenvoudige vervoermiddelen waarmee je dankzij een hulpmotor zomaar een eind de wereld introk, en verder dan gedacht. Heerlijk. De voorkeur is duidelijk en ik vind het ook mooi, daar bij de centrale post waar je voor een euro een kop koffie of thee krijgt, en als extra nog een plakkie cake kunt bestellen. Eenvoud en authenticiteit zijn gouden begrippen, en hier- in Sint Nicolaasga- komt dat tot volle wasdom. Ik hou ervan.
Ondertussen trek ik met Henk op. Zijn Celica RA24 komt binnenkort in het magazine, en Henk vertelde in de aanloop naar het evenement dat de cirkel rond is. Hij kocht namelijk ook zijn échte droomauto: een Celica RA29. Henk heeft de auto in Duitsland gekocht. “Ja”, zegt de nieuwe eigenaar, “hij is in België gerestaureerd. Alle documentatie zit erbij. En ik heb veel contact gehad met Holvoet in Dendermonde, die hem als nieuw maakte.” Ik weet niet wat ik hoor, want de aankoop van Henk zag ik drie jaar geleden in België, op het terrein van Holvoet. Dat was in september 2020 het startpunt van de dubbelreportage over de Belgische Toyota rallyjaren, die ik samen met meerdere betrokkenen maakte. “Zoveel toeval bestaat niet”, zegt Henk. We zijn beiden verbluft.
Later treffen we de sympathieke Lysbeth en Johannes, die met hun Amerikaanse collectie in AMK verschenen. Zij zijn present met de Pontiac Bonneville Safari, een late aanwinst binnen de verzameling waar Max de Krijger de reportage over maakte. Het verhaal stond in dezelfde uitgave als de reportage die Ron, Jan, Wouter en ik met de Toyota Corona RT40 realiseerden. De Corona is van de familie Strikwerda, die tegenwoordig een groot deel van de Friese Toyotamarkt bedient. En precies daar, bij Strikwerda, werkt Liesbeth. “Dus wij stonden in het blad, en de klassieke Corona van de baas ook. Wat een toeval niet?” Inderdaad, en met Henk, Liesbeth en Johannes is het heel gezellig in Sint Nyk. Niet voor niets blijven we een tijdje met zijn vieren bij elkaar.
Onze wegen scheiden, en ik loop nog een rondje. Nog even naar de centrale post, waar Bauke, zijn vrouw Wieb en de vrijwilligers de zaken in prima banen leiden. Peter Visser vertelt ondertussen het nodige over zijn Tatra, en dat is leuk om te zien. Mensen vragen aan Peter of zijn Tatra een tweetaktmotor heeft. Peter- oud onderwijzer- reageert rustig, en laat zien waarom dit geen tweetakt is, maar een V8. Hij legt het allemaal rustig uit, het oude docentenbloed kruipt geduldig door de aderen en de belangstellenden zijn één en al oor. De Tatra toont in retrospectief eigenheid en de voortvarendheid waarmee één van de oudste autofabrikanten voertuigen bedacht en bouwde in Kopřivnice. Schitterend.
Ik merk dat ik het hier in Sint Nyk opnieuw naar mijn zin heb, ben heel ontspannen. Het kabbelt lekker voort, de organisatie regelt alles perfect en is met gele hesjes gemakkelijk herkenbaar. Zij slagen er weer in om leuk, bijzonder, alledaags en in verschillende condities verkerend erfgoed naar Sint Nicolaasga te halen. En letterlijk bij de mensen te brengen. De ontspannen manier waarop dat allemaal gebeurt, ademt ervaring. De oldtimershow Sint Nicolaasga en jaarmarkt ademt een aangename sfeer. Het is zo’n setting waarbinnen je continu het idee hebt dat je met de buurvrouw of de buurman een praatje maakt. Dat kan alleen als de zaken goed geregeld zijn. En niets je afleidt van het gebodene.
Het zonnetje breekt voorzichtig door, zo aan het einde van de middag. Ik neem afscheid van Bauke en zijn vrouw Wieb. Schiet nog een plaatje. Ik haal op de jaarmarkt nog een ijsje. En wandel dik tevreden naar mijn auto. Omdat ik genoten heb van de eenvoud en de kwaliteit, die van Sint Nyk voor mij een vaste waarde maken. Weer. Of geen weer.
Ook Bauke stond met zijn viertje in AMK