De zaterdag begint, Ik geniet na van de vrijdag. De dag begon met een puike reportage met de Mercedes-Benz 250 D Turbo van Asmes. Vervolgens repareerde Carglass een in Zwitserland opgelopen sterretje in de voorruit van de V50, en het glas kreeg nog een coating. En dan had ik nog een prachtige avond in Leeuwarden in het verschiet. De Prinsentuin was het uitermate sfeervolle decor van Live in the Park. De vrijdag was top, en de sfeer van het festival in Leeuwarden deint de volgende ochtend nog prettig na. Inmiddels is het dus zaterdag, en ik maak mij op voor een evenement dat vanwege meerdere redenen een speciaal plekje heeft gekregen. De Oldtimerdag Tzummarum met toerrit zorgt voor een mooi, nazomers vervolg van het weekend.
Terug naar 2020. Het lijkt allemaal al lang geleden, maar ligt toch nog vers in het geheugen. Binnen het anderhalve meter tijdperk zetten de organisatoren van het evenement in het noordwesten van Fryslân een puik treffen neer. De opluchting was voelbaar. Er was een soort ongeloof dat het weer kon. En daardoor besefte menig bezoeker, dat niets vanzelfsprekend was. Zeker in die tijd niet. Oldtimerdag Tzummarum met toerrit heeft voor mij daardoor altijd een bijzondere tint.
Ik denk dat daar- tijdens die zaterdag in september 2020- de basis werd gelegd voor het hedendaagse succes. Je weet- vier jaar later- niet wat je ziet. De pluimage aan klassiekers is divers, en het erfgoed is in een bijzonder omvangrijke mate in Tzummarum aanwezig. Auto’s, brommers, motoren, enkele tractoren en trucks: het kan allemaal naast elkaar bestaan. De hoofdstraat van het Friese dorp is gevuld met van alles. Er is een braderie. En deelnemers van de toerrit rijden na een tocht door de omgeving weer rustig het dorp binnen. Terug naar de basis.
Wij doen dat zelf in een kleine colonne. Arnold en ik hebben de Scirocco van Peter event-klaar gemaakt, en rijden per VW 1303 S naar Tzummarum. Peter volgt met de Scirocco, en Johan vult de stralende atmosfeer met de ronkende klanken van zijn Corvette C3. Ondertussen passeren we een optocht met klassieke brommers, zo komen we definitief in de sfeer.
Wij vinden een plekje, nadat we stapvoets door de met klassiekers en mensen geflankeerde hoofdstraat rijden. Dan zien we het al: deze editie van het evenement heeft weer een aantal flinke verrassingen in petto. Ik zie veel fraaie Amerikanen, twee Suzuki SC 100 GX exemplaren en een aanhanger met Suzuki motorfiets betonen in kleinformaat de Japanse fabrikant een grote eer. In Tzummarum loop ik gevoelsmatig nog half in Cannobio, Lago Maggiore. Mijn oog valt ook daarom op een heel fraaie Fiat 500. De blauwe Ascona A uit 1972 is voor mij samen met een groene Capri 1700 GT én de Capri 2300 GT de ster van de show. Later op de middag valt mijn oog nog op een Saab 96, die in sportmodus is opgebouwd en wel volgens de fabrieksspecificaties. De Zweed vergroot mijn voorpret, want binnenkort krijg ik mijn eigen exemplaar uit 1978, met iets meer dan de helft van het vermogen van de oranje 96 die ik in Tzummarum zie.
Alles opnoemen is onmogelijk. Maar twee auto’s stelen, vrij laat op de middag, minimaal een deel van mijn hart. Een prachtige R16TX uit de jaren zeventig én een R10 uit 1968 zijn- ondanks het verschil in bouwjaren- representanten van het Franse merk uit de jaren zestig. Nagenoeg tegelijk kwamen de R16 en de R10 uit de buik van moeder Renault, en juist in hun conceptuele contradictie tonen zij de historische filosofie van de fabrikant. En dat heet: behoud van het goede en conventionele enerzijds en vooruitstrevendheid anderzijds. En ik besef waarom Renault ook tijdens de jaren zestig zo’n breed bereik had. Een mooi moment, en dat druk ik zacht uit. Can you hear the drums Fernando?
De gehele klassieke verzameling erfgoed is bijeengebracht door bekenden, en ook talloze eigenaren die ik niet ken. Zoals ik een aanzienlijk deel van de deelnemende voertuigen ook niet eerder zag. Ook dat laatste doet mij goed. Het betekent dat de klassiekerscene springlevend is. Dat het wel lijkt alsof steeds meer mensen overgaan tot de aanschaf van een klassieker. Al is het alleen maar om terug te gaan naar vroeger, toen alles meer overzichtelijk was, en men voor een merk koos dat bij hen paste. Maar dat wel deed zonder een eigen lied te zingen. Ook binnen de verzameling klassiekers in Tzummarum zie je dat historische uitgangspunt terug.
Jong en oud lijken steeds meer oog te krijgen voor de eenvoud, de typische merkeigenschappen en de overzichtelijkheid van de techniek. Begrippen die verpakt zijn in pure herkenbaarheid. En die we vandaag terugvinden binnen een puike sfeer. Het erfgoed staat centraal, maar er is ook een braderie. Er is muziek, aan eten en drinken is er geen gebrek, en het grote café is een prettige pleisterplaats binnen de drukte, die loom aan de verzameling klassiekers voorbijtrekt. Er klinkt geen wanklank, en de zaken zijn in Tzummarum in alle opzichten prettig goed voor elkaar.
Ik geniet van alles wat ik zie, van de bekenden die ik tref, en zoals altijd kan ik het niet laten om toch weer even bij een kraampje te stoppen. Zit er nog iets tussen? Ja. Het schaalmodel van Mondo Motors kan ik niet laten staan. Het is een gele Renault 8 in de schaal 1:43. Dat neem ik mee voor zes Euro. Ik betaal contant, en tijdens een klassiekerevenement geeft het een fijn gevoel om de laatste zes Euro in de portemonnee uit te geven aan zo’n modelletje. Er is even geen tijd voor de Google Wallet.
Er is- aan het einde van de middag- wél tijd om met Arnold nog even naar Harlingen te rijden. Eerst haalt hij bij de lokale boer nog even aardappelen en groente, een mooi gebruik van vroeger ook. Het voedsel- zó van het land- verdwijnt in het vooronder van de Volkswagen. Ook dat geeft een specifiek en nostalgische sfeertje. We rijden- andat we de V50 hebben opgehaald- naar Harlingen. Ik rij achter Arnold en zijn VW, het is een mooi gezicht om de 1303 S in mijn blikveld te hebben. We begroeten menig klassieker en zijn eigenaar. En in Harlingen eten we vis. Proosten op Oane, die ongetwijfeld had genoten vandaag. Praten met de eigenaar van een Ferrari California over de puike Kadett-C waar wij naast staan. En tellen onze zegeningen na een dag, die in alle facetten goed was voor ultieme klassiekerbeleving. Daar zit niets tussen. Geen anderhalve meter. En geen centimeter.
Voor Oane
Helaas kon ik afgelopen zaterdag niet, maar ik kijk uit naar de datum voor volgend jaar in Tzumarrum
Welk een heerlijk verhaal over het verleden, waarin alles nog normaal was. Wij niet gedwongen werden elektrisch te gaan rijden. Waarvan nu blijkt dat de hele politiek in Europa de complete autoindustrie in dit werelddeel naar de Filistijnen heeft geholpen. Zoals Erik nagenoot van zijn vrijdag en vervolgens lyrisch schreef over de zaterdag, geniet ik na van zijn artikel en zal ik het met velen delen.
Bijzonder vond ik ook dat er twee Renault viertjes waren uit dezelfde periode en in dezelfde kleur