We hadden het onlangs over het feit dat er niemand interesse heeft in de toch heel klassieke Honda C72-C77 lijn. Maar het zijn niet alleen sommige Japanse klassiekers die zo ondergewaardeerd blijven. De MZ 250 cc eencilinder tweetakten zijn gewoon ook klassiek, inzetbaar en vertederend.
Misschien zit het hem qua klassieker beleving op het ‘lief & vertederend’ idee. Een klassieker, of welke motor dan ook moet immers op zijn minst een beetje indrukwekkend zijn?
MZ had DKW roots
MZ kwam na de oorlog in 1946 voort uit de voormalige DKW-fabriek. Aanvankelijk heette het bedrijf IFA-DKW, maar in 1956 werd het MZ, de afkorting voor Volkseigener Betrieb Motorradwerk Zschopau. De naam werd later gewijzigd in MZ Motorradwerke, Zschopau.
Er werden voornamelijk modellen met 125-250 (123- tot 243 cc) eencilinder tweetaktmotoren gemaakt, waaronder redelijk succesvolle terreinmodellen. Ook in de wegrace was het merk succesvol. En MZ uitwijkeling Walter Kaaden was een voorloper op het gebied van het gebruik van roterende inlaten en expansie uitlaten bij tweetakten. Nadat hij Oost Duitsland achter de rug had gelaten leerde hij de Suzuki racemotoren rennen. Het merk was dus zeker een bron van kennis en technologie. Maar onder de bezielende leiding van de socialistische heilstaat waren de technici aan handen en voeten gebonden. In de jaren tachtig werden er korte tijd motorfietsen van het merk in Brazilië geproduceerd. Uiterlijk waren deze moderner en kleurrijker dan de machines uit de DDR.
Na de val van de Berlijnse Muur (1989) kwam het bedrijf in moeilijkheden en in juli 1993 veranderde de naam in MuZ. De tweetaktproductie werd verkocht aan het Turkse bedrijf Kombassan Kanuni, dat ze onder de naam Kanuni-MZ verder bouwde. Daarna werd het gewoon een race naar de slager op een mank paard voor wat ooit zo’n indrukwekkend merk was.
De TS en ETZ MZ’s
De MZ TS (Telegabel-Schwinge) en ETZ (Einheitstyp Zschopau) waren geen lifestyle fietsen. Ze waren bedoeld als transportmiddelen. Ook voor alle overheidsvormen die er in het voormalige Oost Duitsland heersten. Naar Oost Duits/socialistische/communistische maatstaven waren het erg goede machines. De eenvoudige zuiger gestuurde tweetakten van 250 cc waren eenvoudig en betrouwbaar. En dat het merk een hele boel tweetakt ervaring had? Dat hoorde je aan de heerlijk zuivere tweetaktloop van de blokjes.
Intussen zijn TSsen en ETZ’z in het huidige verkeersbeeld ideaal om er mee over secundaire wegen te dansen en te drentelen. Ze hebben vermogen genoeg en sturen en remmen goed. Ze zijn ook nog eens best zuinig. De onderdelen zijn goed verkrijgbaar en niet duur. En toch blijft een heel mooie TS of ETZ staan als de verkoper en € 1.500 voor vraagt.
Dat zal er mee te maken hebben dat zo’n MZ een beperkte statuswaarde heeft. Maar als rijder M/V moet je ook nog eens stevig in je schoenen staan omdat je door verwilderde half linkse Gutmenschen als milieu terrorist wordt aangesproken als je troetel motor eens een tevreden blauw tweetaktwolkje uit ademt.
Waar MZ’s wel populair zijn
In ‘de nieuwe Bundesrepubliken’, ’in het voormalige Oost Duitsland besefte men na de Hossana periode na de val van de muur dat er toch wel met erg veel wrok naar het verleden afscheid was genomen van het eigen technisch cultureel erfgoed. MZ’s, Trabants en Wartburgs waren massaal voor de kiloprijs weggedaan. De lokale versie van nostalgie, de Ostalgie werd geboren. En nu gaan veel MZ’s terug naar de Heimat. Maar de MZ’s hebben ook veel herinneringen voor veel nazaten van gevluchte Cubanen die in de Amerikaanse sunshine states wonen. Die willen nu ook graag zo’n nostalgische tweetakt.
Misschien maken we het hier dus nog een keer mee dat die motoren hier ook de waardering krijgen die ze best wel verdienen. Afwachten maar.
Walter Kaaden is MZ altijd trouw gebleven tot het einde toe. Het was Ernst Degner die, ironie o ironie, op 13 augustus 1961 de DDR de rug toekeerde terwijl op die dag de Berlijnse muur werd gebouwd. Suzuki kon profiteren van zijn technische kennis!