Marcos Adams GT. Raspen, schaven en toeren met een contradictorische exoot

Wanneer je de kans krijgt om met een zeldzame sportwagen te rijden, pak je hem. Zeker als je op uitnodiging van een oude bekende het halve land doorkruist voor een weerzien met de eigenaar van de klassieker en een bijzondere rit. Een oude belofte wordt ingelost. Het weerzien met Buby den Heeten is aangenaam. De rit met zijn Marcos Adams GT is indrukwekkend. Zacht uitgedrukt.

De Marcos staat als 2 Litre op de fabriekspapieren, en zo heet hij ook bij het RDW. Hij heeft echter geen tweeliter V4 aan boord, maar een andere Essex-variant. Dat is de 3-liter V6, en deze werd af fabriek gemonteerd. Een in Italië wonende Brit bestelde de Marcos in 1969. De auto kreeg een 2 Litre chassis, waarschijnlijk vanwege het in de Laars geldende fiscale klimaat. De Britse koper werd om de zoveel tijd keurig op de hoogte gehouden van de bouwfase waarin de Marcos zich bevond. Buby heeft de map met de voor de dealer bestemde originele telexen en andere documentatie nog, waaruit de voortgang van de bouw blijkt. Zo zie je hoe de auto tot stand kwam, en in juni 1970 de weg op mocht.

Deze auto bleef altijd in Europa, en kreeg zijn nieuwlevering dus in Italië. Alsof de Britse eigenaar de trotse Italianen wilde vertellen dat zij niet het alleenrecht hadden op zeldzame sportwagens. Reken er maar op dat hij menig Italiaan de Kammback van de Marcos liet zien. Die achterkant is een onderdeel van een uitgebreid welvende en bijzonder laag uitgesneden carrosserie. Deze werd niet op een houten chassis geschroefd, maar op een metalen variant.

De diepte van het koetswerk komt ook prominent naar wanneer je naar de uitsnede van de wielkasten kijkt. Met name aan de achterkant zie je dat deze de taille dwingen om een mooie, welvende stap omhoog te maken. Het geeft een fraai effect aan de toch al rijkelijk aanwezige rondingen. En wat die diepte verder betekent merk je als je met bijna twee meter in de auto stapt. Of stapt? Kruipt. Om vervolgens haast liggend positie te kiezen. Je kunt de benen heel diep wegsteken, Wil je de pedalen meer onder voetbereik hebben, dan is daar de mechanisch verstelbare pedal box, die je heerlijk handmatig met een draaiknop instelt.

Je kijkt uit op een typisch Brits dashboard met lekkere klassieke instrumenten, die zich achter een klein sportstuur verschuilen. Je neemt het waar vanuit heerlijk zittende en ondersteunende met leer beklede stoelen. Zij worden gescheiden door een brede cardantunnel, en hebben een stand alsof zij halve slaapstoelen zijn. Maar voor wie die laatste betiteling serieus neemt: ho maar. Want later blijkt, dat de Marcos je geen moment rust gunt als je volle bak gaat. Slapen is dan onmogelijk, bij wijze van spreken. Hij grijpt je rauw bij de kladden. Goeiendag, Bartels.

Zover komt het aanvankelijk nog niet. Wanneer Buby de eerste reportagekilometers aflegt, is er nog sprake van enige rust. Maar er dreigt iets. De motor komt op temperatuur, en dat merk je binnen het interieur. Je voelt wat het arbeidsethos van de Essex V6 motor losmaakt. Niet voor niets kent het vooronder van de Marcos een enorme koelfan, die echter niet kan verhinderen dat de warmteontwikkeling van de motor haast linea recta op de twee inzittenden wordt overgebracht. Gelukkig werken de elektrische raampjes prima, en dat is feitelijk ook de enige en broodnodige ventilatievoorziening. Zeker in combinatie met de hoge buitentemperatuur tijdens de reportagedag zijn we blij met de gezakte ruitjes.

Dan vloert Buby het gaspedaal, hij laat zien wat de Marcos kan. En dat is veel, bijster veel, De mechanica onder de lange kap werkt zich een slag in de rondte, op zoek naar het bovenste spectrum binnen de verzameling van circa 140 pk. De Ford motor blaast, rachelt, stampt en raspt. Je hoort dat oude Capri-drieliter geluid. Wie mooi wil zijn moet een beetje pijn lijden, dat idee. U2 maakte ooit het album Rattle and Hum. En dat is misschien wel het mooiste synoniem voor de contradictorische eigenschappen van deze exoot. Dat gevoel roept deze pure krachtbron namelijk op. Je kunt de Marcos tot het randje rijden, en er heerlijk mee toeren.

De keuze van de V6 Essex motor is nooit voor niets geweest. Hij past heel goed bij de zo mooi gepolijste Britse sporter, de combinatie maakt de Marcos nóg specialer, nóg meer contradictorisch. Want dankzij het vroeg beschikbare hoge koppel én de uitstekend afgestemde bak (inclusief het differentieel met de lange eindoverbrenging) valt de auto ook schakellui te rijden, zonder dat dat echt ten koste gaat van het steeds voelbare potentieel.

Dan neemt ondergetekende het stuur over. Je moet vanuit de diepte echt over de gewelfde motorkap kijken, en dat lijkt aanvankelijk ingewikkeld, maar is het bepaald niet. De zitpositie is meer dan sportief, het kleine stuurwiel geeft toegang tot een niet bekrachtigde en dus kracht vergende stuurinstallatie, de pedalen zitten een end naar links. De bediening is wennen, ook nadat de pedalen op de juiste afstand zijn ingesteld. Deze Marcos vertelt zijn eigen verhaal.

Dat geldt ook voor de bediening. De koppeling is een stevige jongen, die zijn verlangen naar arbeid duidelijk overbrengt. De reminstallatie van de Marcos is eveneens prima. Wat helemaal indruk maakt is de immense grip die de Marcos dankzij een mooi onderstel en een laag zwaartepunt aan de dag legt. Hij kleeft. Hij plakt. Het Marcos-onderstel geeft veel door. Dat gebeurt op een sportieve en heel stevige manier, die ook door de ultra lage bouw en de lage grondspeling goed binnenkomt. En de Brit doet meer. Hij zet je behoorlijk aan het werk, en vertelt je dat voor niets de zon op gaat. Je zult weten dat je met iets aparts onderweg bent. En daar, dáár moet je maar het nodige voor over hebben. De inspanningen lonen in de Marcos, en geven een immense voldoening.

Wij begrijpen met terugwerkende kracht de keuze die de in Italië neergestreken Brit maakte. Wij begrijpen ook, dat Buby den Heeten als een blok voor zijn uitermate fraaie Marcos viel. Want deze 3 Litre vertelt in de exotenliga zijn eigen verhaal. In alle eerlijkheid en zonder miscommunicatie toont hij zijn unieke positie. Raspend, rauw, schavend en contradictorisch toont hij zijn potentie. Hij laat letterlijk stof opwaaien. En wanneer de stofwolken zijn opgetrokken, ontluikt de schoonheid. Opnieuw.

Fotocredits: Bart Spijker

Met heel veel dank aan: Buby den Heeten