We dachten dat we een unieke verzameling hadden ontdekt. Maar Wiljan bleek ook gewoon ‘Vintage Motor Cycles’ te verzamelen. Nou ja, de collectie was er niet minder om, en het feit dat de Wes Cooley Suzuki 1000 zelfs te koop bleek te zijn, maakte het bezoek alleen maar leerzamer.
Special editions, of limited editions, jubilee editions, zijn doorgaans niet meer dan klantenlokkers die gebruikt worden om de magazijnen van uitloopproductiemodellen te schonen of om de hebzucht van investeringsdromers te prikkelen.
En dan zijn er natuurlijk ook nog de bijna unicaten waarvan er slechts enkele tientallen worden gemaakt. Die kunnen zomaar een ton of meer kosten en zijn bedoeld om direct na levering in een kluis te worden gezet totdat ze in prijs verdubbeld zijn. Dat is een soort kansspel voor verveelde mensen met te veel geld en te weinig fantasie.
De machines zoals de Suzuki dubbelnokker in Wes Cooleys kleuren zijn wat dat betreft nuchterder. In zijn basisvorm was – en is – het een van de meest uitgerijpte ‘klassieke’ Japanse vier-in-lijnmotoren, maar dan in sportkleding.
De Suzuki GS 1000 was een goedmoedige bruut. Beschaafd, betrouwbaar, sterk en vergeleken met zijn soort- en tijdgenoten erg goed sturend. De Suzuki GS1000’s werden, afhankelijk van de wensen van die tijd en de smaak van hun eigenaars, aangepast volgens het vertrouwde recept: sportief met een ‘hangorenstuurtje’ plus een 4 in 1, of toeristisch met kuip en koffers. Op dit moment geldt nog steeds dat het beter is om voor topkwaliteit en originaliteit te gaan. Aan de onderkant van de markt, waar de prijzen laag zijn, zijn er creatievelingen die zo’n Suzuki GS 1000 zien als basis voor een caféracer, scrambler of een bratstyle bobber.
Kortom: een originele, gave GS1000 vinden is niet altijd even makkelijk. En omdat elk voorbeeld het betoog verzwakt, glimlacht Wiljan: “Ik heb er nu drie staan”. En die Wes Cooley?
Wes Cooley, geboren in 1956, vond het vanzelfsprekend om te gaan racen: zijn vader, Wes Sr., was van 1959 tot in de jaren zestig president van de AFM. In de Verenigde Staten waren dat de jaren waarin motorrijden sterk in populariteit toenam. Na in lichtere klassen succes te hebben gehad, werd Wes in 1976 ingehuurd door Yoshimura, destijds actief met Kawasaki’s. Het jaar daarop won hij zijn eerste AMA Superbike-race. Samen met Mike Baldwin, en op een op Yoshimura Suzuki GS gebaseerde motor, won hij in 1978 de prestigieuze Suzuka 8 Hours Endurance Road Race in Japan. Twee jaar later zou hij de titel opnieuw winnen, dit keer met Graeme Crosby. Baldwin stelde dat dergelijke race-uithoudingsevenementen rijders leerden hun energie te verdelen.
Dat was een aangeboren talent van Cooley. Hij boekte succes in een tijd waarin Superbikes snel evolueerden van overweldigende straatfietsen met marginale handling naar pure racemachines. Dat vereiste aanpassingsvermogen, en keer op keer lukte het Wes Cooley zich aan te passen.
Wes Cooley overleed in oktober 2021 aan de gevolgen van diabetes.
De Wes Cooley specials van Suzuki waren een eerbetoon aan deze unieke rijder en gaven zijn bewonderaars de kans om zich verbonden te voelen in de positieve zin van het woord. En dat zonder tonnen uit te geven. Alles valt uiteindelijk best mee, toch?
Ik ga die recht-toe-recht-aan machines steeds mooier vinden, gewoon motorrijden in zijn puurste vorm zonder allerlei poespas 😉
Ik sluit mij helemaal aan bij Frans. Recht-toe-recht-aan machines zoals hij het omschrijft vind ik voor motorrijden zonder poespas het mooist. Ben zo tijdens mijn werkzaam leven zo’n 25 jaren met de motorfiets op en neer naar het werk gereden. In de tijd dat het in de winter zo’n 12 graden vroor en de woon-/werkafstand 40km bedroeg. Zonder kuip was dat met mijn Boxer BMW beslist geen pretje maar ik peinsde er niet over om met Tupperware om mij heen te rijden. Een bewuste keuze dus. De elementen proeven voelde beter voor mij. Niet onbelangrijk is de niet beïnvloede motorkoeling en betere bereikbaarheid van de delen voor onderhoud en poetsen. Mijn persoonlijke nachtmerrie is een motor die door een vriend van mij treffend als ‘kermismotor’ omschreven wordt. Een Honda Goldwing met zelfs verlichting rond remschijven, lichtlijsten om de koffers met veel bling bling, een stereo installatie, navigatiescherm en met dubbele antennes erop etc. Brrrr…. Daar moet ik dus minder dan niets van hebben. Al ware het maar omdat ze tegen de 400kg wegen. Handig als ie omvalt en je moet hem weer rechtop zetten…. Mijn mening is maar een persoonlijke voorkeur en geen universele waarheid. Iedereen zijn meug.
Ook op persoonlijke basis dus: Mee eens!
Het leven is al gecompliceerd genoeg!
Ik kan me de tijd herinneren dat Honda Nederland in de maag zat met een restpartij SS50..
Die werden voorzien van special paint op de tank, verkocht als ‘Jubileum-uitgave’…met als gevolg dat ze alsnog als warme broodjes wegvlogen en er zelfs vraag naar meer kwam.
Pas jaren later kwam ‘het viertaktgevoel’ pas ècht tot leven onder de brommerjeugd.
En nu zijn die special paint tanks juist weer gezocht, omdat ze in de jaren 90 allemaal zwart of rood zijn gemodificeerd 😉😁