In 1980 presenteerde Ford de derde generatie van succesnummer Escort. In wezen was de nieuwe Escort een volstrekt anders geconstrueerde auto dan zijn voorgangers van de eerste en de tweede generatie. Voor zijn tijd was het bovendien een modieus vormgegeven model. In de geest van de tijd kreeg hij hatchback vorm, tamelijk scherpe lijnen en voorwielaandrijving. De nieuwe Ford werd Auto van het Jaar 1981. Veertig jaar geleden dus. Zo lang bestaat de Escort Mk3 dus al.
De Escort werd letterlijk een wereldauto voor Ford. Ford bouwde de auto in Duitsland, Engeland en Spanje. En hij werd in Noord Amerika met een wezenlijk ander uiterlijk en afwijkende techniek ook als Escort en Mercury Lynx gebouwd en verkocht In Brazilië werd hij met op Renault motoren gebaseerde CHT krachtbronnen gebouwd, én eveneens verkocht. De Braziliaanse versie zat qua uiterlijk dicht tegen de Europese varianten aan. Het resultaat van Project Erika was hoe dan ook een schot in de roos. De nieuwe Escort werd een veel gevraagd Ford product. In Europa bood Ford de Escort uitrusting afhankelijk aan met diverse nieuwe OHC-motoren met half bolvormige verbrandingskamers. Deze CVH motoren hadden een inhoud van 1.100 cc, 1.300 cc en 1.600 cc (afgerond), er waren driedeurs, vijfdeurs, station-, en bestelvarianten. Later kwam de Orion, een vierdeurs sedan op basis van de Escort. Een bij de trend van toen passende 1.6 diesel bleef ook niet achter. Uitrustingsvarianten waren onder meer de Custom, de L, de populaire en iets later geïntroduceerde Laser en Bravo versies (beiden gebaseerd op de L), de GL en de Ghia. De 1.6 kreeg later KE-Jetronic injectie, de 1.1 CVH werd later een lage compressie motor met 50 DIN-PK.
Pretpakket XR3
Het pretpakket heette XR3. in tegenstelling tot bijvoorbeeld de geïnjecteerde Golf GTI van VW kreeg de 1.6 motor in de XR3 aanvankelijk een dubbele Weber register carburateur en een andere nokkenas aangemeten. voor modeljaar 1983 voegde Ford een i toe aan de XR3 benaming. Dit vanwege de toepassing van Bosch injectie. Overigens was de 1600 RS ook nog leverbaar, een fijne gepeperde versie. En de RS Turbo was al helemaal niet te versmaden, evenals de Cabrioversie die ook later kwam. Ondertussen keek Ford ook of het iets met de Mk3 kon betekenen in de aankomende groep B van de WRC rally, door met een RS 1700 Turbo Prototype te komen. Het project bleef steken bij het proefstadium, uiteindelijk pakte Ford in Groep B uit met de RS200.
Bravo!
De Escort drie dus. Ik vond hem geweldig en bouwde de Escort tijdens mijn vroege tienerjaren zelf. Dat was de Revell versie van de XR3, in schaal 1 op 24. Had ik hem nog maar. Mijn ouders kochten in november 1982 een échte, splinternieuwe Escort. Het kenteken JF-71-VP was nagenoeg een afkorting van mijn vaders naam. Het was een Escort Bravo met de aloude 1.1 OHV motor. Ford leverde de 1.117 cc krachtbron dus ook met bovenliggende nokkenas, maar de oudere Valencia OHV met 55 DIN-PK was zuiniger. De Escort 1.1 Bravo kreeg in ieder geval (tot 1984) in Nederland deze motor, en werd ook uitgerust met het economy pakket. Mét een 3 + E bak, waarbij de E stand bepaald geen korte overbrenging had. Twee lampjes ter indicatie voor zuinig rijden kreeg je er standaard bij. Wie een Bravo versie bestelde werd naar Japans voorbeeld behoorlijk in de watten gelegd. De koper kreeg sierlijsten rondom de zijruiten, hoofdsteunen met uitneembare kussens, een radio met druktoetsen, strips op de flanken ter bescherming , een buitenspiegel rechts én een klok. Om maar eens een paar standaardvoorzieningen te noemen.
Tegenwind
Ik was fan van onze Escort en waste de auto iedere twee weken grondig, zodat het prachtige metallic Arctic Blue in vol ornaat glorieerde. In mijn beleving was de Escort ook lekker ruim, je kon je er vrij in bewegen. Ik zat in ieder geval graag in onze Ford, die ik bijna anderhalf jaar lang als nieuw beschouwde. De (inmiddels af fabriek onderstel technisch aangepaste) Ford was in mijn herinnering fijn, maar mijn vader bespeurde een gebrek aan pit. “Met tegenwind kan ik net zo goed de 2CV4 meenemen, de Escort is dan niet veel sneller.” Zo was het ook. Mijn ouders waren blij met de Ford, maar zeiden wél dat een 1.3 of zelfs een 1.6 de betere keuze was geweest. Mij kon het toen niet schelen. Want onze Ford was nieuw gekocht en ik vond hem erg fraai.
Functie op afstand, diesel of gas noodzakelijk
Mijn vader kreeg een nieuwe functie, 110 kilometer van huis. Hij reed iedere dag over de Afsluitdijk. Benzine kon niet uit. Wij hadden de Escort pas kort, maar vanwege economische reden moest er snel een diesel komen. Of een auto op gas. Bovendien wilde mijn vader alsnog een krachtiger motor in de volgende auto. Het was duidelijk dat de Escort eruit ging, en ik vond dat lastig, ik was er op gesteld.
Nog steeds sympathiek
De zoektocht naar een vervanger duurde lang. En toen mengde mijn moeder zich in het verhaal. Wij kwamen een onberispelijke Golf C Diesel (1.6) uit 1981 bij Huitema in Emmeloord tegen. Mijn moeder reed geloof ik vijf minuten met de Golf. Haar “Koos, ik weet genoeg” was de start van een vijfjarig verbond. De Golf dus, een kwalitatief totaal onberispelijke auto, en echt één van de beste auto’s die mijn ouders hadden. Ik werd daar ook fan van, maar ik was wel even verdrietig vanwege het afscheid van de Escort. De Ford van mijn ouders was nog geen anderhalf bij ons geweest. Het leverde wél iets op. Want ik heb altijd een zwak gehouden voor de Ford Escort van generatie drie, die uiteindelijk tot 1986 werd gebouwd.
Kocht in 87 een Ford Escort 1,3 op gas met één kind wou het nog wel, maar met een tweede werd ie toch te klein, Hebben er ook nog een sleurhut aan gehangen, maar dat gaf overlast op de weg in de vorm van 70 km in de derde, dat was dus alleen op de binnenwegen en niet op de snelweg. Dat heeft ons doen besluiten om over te stappen naar een Toyota Corolla 1.6 16v over te stappen en deze was naar tevredenheid ook op de snelweg kwam je met het verkeer mee trok met gemak een 14% helling in de tweede en dat met 55 km p/u. Escort leuke auto maar ook erg roest gevoelig.
Begonnen met een 1989 XR3i (de mk4, is feitelijk deels een flink gefacelifte mk3)
En na een jaar of 6 een RS Turbo S2 van 1990 gekocht
Heb ik nog, inmiddels al 17 jaar ofzo.
Dat is echt een pretpakket op wielen.
Lichter als een Golf GTI, hij weegt nog geen ton, en ook toen al wist Ford hoe ze een fijn onderstel moesten maken
mijn eerste auto was nen MK2 nen 1300cc underpowered 44 pk maar een prachtige blauwe kleur, vond het een mooie auto heb daarna nog vele forden gehad granada sierra XR 4 nen cossworth sierra nen sierra 20 GLSi, nen escort MK3 RS 1600i altijd graag met ford gereden!
Souvenir,souvenir…..m’n eerste nieuwe auto was een Escort1.1 in 1983;was inderdaad niet vooruit te branden en werd twee jaar later vervangen door een Orion 1.3.
Volgden een Escort 1.6 en daarna een 1.
8 diesel , daarna geen Ford meer gehad.
Veel mensen weten niet dat de Escort MK3/4 in Brazilië en Argentinië tot 1992 is geproduceerd door de gezameljke Ford-VW fabriek Autolatina. De MK4 was uiterlijk gelijk aan de onze , maar bleef met de MK3 ophanging rijden. Als optie was de MK4 leverbaar met een 1.8 Volkswagen motor, naar keus op benzine of Alcohol. Deze Escorts konden met voor ons niet-bestelbare opties worden geleverd als airco en stuurbekrachtiging. Er was ook een tweedeurs met kofferbak leverbaar onder de naam Verona, een soort Orion. Die auto was ook onder VW label te koop met als typenaam Apollo en was dan net wat luxer. En ook Karmann had een vestiging in Brazilië die de MK3/4Cabrio tot 1992 maakte.
In Venezuela werd de MK4 ook gemaakt, maar met een veel grotere motor omdat benzine daar in die tijd 10 cent per liter kostte.
Fijn artikel. Het brengt me terug bij mijn tweede wagen ooit. Een heuse sunburst red XR3 uit 1982 met dezelfde alu wielen als in de foto van dit artikel. Ik kocht de wagen van de beenhouwer in het naburig dorp. Mijn vader (ik was 20 toen en woonde nog bij mijn ouders) kwam met dit idee naar huis, maar wist niet dat dit zo’n kracht patser was. Ik glunderde stilletjes, kocht de wagen en reed er vier jaren mee. Mijn eerste auto was een Ford Escort MK2 met een 1100cc in het vooronder. Dat was een hels verschil. Ik herinner me nog levendig mijn eerste inhaalmaneuver. Ik moest me haasten om links uit te wijken of ik reed gewoon achter in de voorligger.
Ik heb veel pret beleefd aan deze XR3. Inclusief een paar mooie reizen naar Spanje en Tsjechoslowakije (toen nog één land) met mijn toenmalig lief.
Het lekker aanvoelend dik klein stuurwiel, de strakke harde wegligging, de stoere look, de goede zithouding in de kuipstoeltjes.. Het blijft hangen. Nu zie je ze niet vaak meer, maar telkens ik er eentje tegen kom, kan ik er niet zo maar aan voorbij lopen. Echt gave bakken. En ze hadden ook behoorlijk wat kracht. Aan de pomp was het plezier net iets minder leuk. Een sportieve rijstijl deed de naald flink naar het rood duiken. Maar dat vergaf ik hem want je kreeg bakken rijplezier in de plaats.
Toen deze Mk3 werd geintroduceerd in de herfst van 1980 was -ie erg modern. De directeur van mijn oude basisschool was een goede vriend van mijn pa en hij raadde als automaat-rijder een proefritje aan in een 1.6GL met dat mooie brons getinte glas. Inderdaad qua dadendrang een enorme stap vooruit vergeleken met de GS Club die mijn pa toen reed. Jammer genoeg nogal stug en die soepele zachte vering was ook afwezig. Jammer want ik vond die Escortjes erg fraai, fraaier dan de facelift uit 1986 en zeker fraaier dan de laatste versie uit 1990. Trouwens, de USA Escort was wezenlijk anders dan de Europese, net als de latere Contour vergeleken met de Mondeo….
Beste Ruud. Ja, de USA versie was zeker anders, dat klopt. Aardig: ook wij gingen thuis van een GS naar een Escort. Was een hippe auto toen, met zijn Keilform. Alleen een kleine 200 cc te weinig, maar als Bravo wel pittig in de spulletjes.