Klassiek of niet?

En daar gaat het al mis. Toch? Want wat lezen we? Bij auto’s spreekt men van een oldtimer als de auto 25 jaar of ouder is. Een motor mogen we pas een oldtimer noemen als hij ouder dan 30 jaar is en zo veel mogelijk in originele staat blijft. Een klassieker wordt niet dagelijks gebruikt als vervoermiddel.

En: Motorfietsen, die minstens 25 jaar geleden in gebruik genomen zijn, kunnen ingeschreven worden als oldtimer.

Of: Is uw auto of motor ouder dan 40 jaar, gekeurd en ingeschreven als oldtimer, dan is hij volledig belastingvrij. Om de leeftijd van de auto te bepalen wordt gekeken naar de eerste ingebruikname van het voertuig.

Als je dat dan eens afzet tegen onze respectievelijke leeftijden en die kwart-eeuw grens: Is een motor uit 1999 dan een klassieker? Dat zou gevoelsmatig zo kunnen zijn als we bij ‘klassiek’ de emotionele component meetellen als in: De motor van mijn vader/buurman/neef/de bakker, of ‘Mijn Eerste Motor’. Maar als dat je insteek is, dan moet je veel jonger zijn dan de meeste klassiekerliefhebbers.

Dan kom je uit een andere wereld waarin motorfietsen technisch gecompliceerd zijn, een wereld waarin de elektronica ook tussen twee wielen kwam te hangen en waar het zelf onderhouden en repareren van je trots slechts aan weinigen is gegeven.

Klassiek zijn is natuurlijk niet alleen bouwjaar, maar ook van emotie afhankelijk. Zelfs als harteloze investeerder kun je er iets mee. Hoewel het ook niet gratis is om zo’n ‘recente’ klassieker nog eens rustig 25 jaar te laten ‘rijpen’. Maar een Buell of een Hayabusa? Of een Honda Valkyrie? Dat lijken betere opties dan helden van weleer zoals Harleys en BMW’s die nog maar net de kwart eeuw hebben aangetipt. En of al die Limited Editions ooit geld waard worden? Of waren en zijn dat alleen goedkope marketeerstrucjes geweest?

Als we nu zouden investeren in geluk en leuk motorrijden (plus de kans dat je je geld niet direct hebt weggegooid) dan is er onder de 10 mille (ver onder de tien mille) veel leuks te vinden. V-Maxen, MT-01, Suzuki 1200 Bandits. Allerlei Triumphs. Monsters. Noem maar op.

Het voordeel van die motoren die nu ergens tussen ‘oud’ en zeg toch maar klassiek zweven is dat ze qua motorbeleving nog echte motorfietsen zijn en niet gegijzeld worden door tientallen elektronische regelneefjes die naar hun aard allemaal overlijden en niet repareerbaar maar mogelijk later nog wel duur, erg duur nieuw te koop zijn. Bovendien zijn de recente klassiekers – indien goed onderhouden en respectvol bereden – zoveel beter dan zo’n legendarische Norton Atlas of Triumph Trident. Want bij die fietsen was het in hun tijd niet echt ongebruikelijk dat de eerste kapitale motorschade al na een kilometer of 5000 optrad. Maar bij motoren vanaf midden jaren negentig moeten de eerste 50.000 tot 100.000 verregaand probleemloos kunnen zijn.

Hier op de redactie heeft een Guzzi Cali gelopen tot hij met 240 D op de klok wegging (naar iemand die hem ging restaureren). Een andere recentere klassieker, een Ural 650 kopklepper ging trouwens na 140 D km weg. In die 140 km kreeg hij twee keer een ander blok, drie keer een andere versnellingsbak, twee keer een andere cardan en een keer een andere cardanklok. Een paar dynamo’s en een handvol vlotters plus nog wat kleingoed maakte de zaak af. De onderdelen werden allemaal vervangen door gebruikt spul. Dat was goedkoper dan repareren. En dat zie ik bij een zescilinder Honda Valkyrie of een Buell niet zo snel gebeuren.

Als we het dan toch over ‘wijsheid’ & ‘gelijk’ hebben: Als we gewoon blijven doen waar we schik in hebben, dan gunnen we de anderen ook hun pret. En laat er bij Hans in Velp nu een heel lieve Honda NVT 650 staan, uit 1999. Voor maar 990 euro. Kijk, als je die nu koopt, dan rij je er gewoon de eerste 25 jaar probleemloos op, dan poets je hem een keertje. En verkoop je hem voor de hoofdprijs!