Honda Civic 1.5i CRX – Volgas zonder poespas

Nou, we vallen meteen met de deur in huis: zelden hebben we in de afgelopen jaren zoveel pure pret beleefd als met deze Honda Civic 1.5i CRX uit 1985, een handzame coupé die de kunst van het weglaten als geen ander verstaat. Hij is lichtvoetig, wendbaar, fel, snel en laat de coureur in je ontwaken. Geen wonder dat hij bij zijn introductie insloeg als een bom en de ontluikende GTI-brigade een veeg uit de pan gaf, vooral op bochtige trajecten. 

Plof! Je klettert zo omlaag in de diepe cockpit, met dunne stoeltjes die er kuipvormiger uitzien dan ze daadwerkelijk zitten. Nog even een blik werpen op het portier met – heel sportwagenachtig – zijn frameloze zijruit en grijnzend je blik over het hoekige dashboard en vooral de oranjegele meters laten glijden. Grappig trouwens hoe Honda een extra dashboardkastje in het midden plaatste en de bediening van het kachelventilatiesysteem liet versmelten met de instrumentenbak. 

Zo piepklein als de CRX er van buiten uitziet, met het formaat van een modern stadsautootje, alleen dan veel lager, zo ruimtelijk doet de cabine aan. Tenminste, als je niet achterom kijkt. Een charismatisch SUV-front dat buiten de kaders van je binnenspiegel treedt, vormt overigens ook geen heel comfortabele ervaring. 

Nou was deze flitsende zakjapanner nooit bedoeld om het menselijk gerief te dienen. En qua vering doet hij dat ook zeker niet. Want hij springt over hobbels en kuilen als een geestdriftige kip die net een pracht van een ei heeft gelegd. Je leert er echter snel genoeg mee leven, want gemarteld word je zeker niet. Sterker nog, de Civic CRX blinkt uit in goedmoedigheid en laat zich heerlijk soepel bedienen. Zelfs mensen met een ingewikkelde motoriek rijden er direct soepel mee weg, zonder hun passagiers zeeziek te maken. Dat gebeurt pas in een andere fase. 

Ook weer zo’n huzarenstukje

Iets zegt je dat je deze Honda eens even flink bij zijn nekvel moet pakken. Gooien en smijten met dat ding, van de ene bocht naar de andere, strak langs de apex. Hij stuurt met de precisie van een Zwitsers uurwerk, vergt daarbij slechts kleine armbewegingen en is zo smal dat je overal ideale lijnen kunt rijden, van buiten naar binnen naar buiten. Bodyroll blijft nagenoeg uit en de CRX blijft maar plakken… tot het moment dat hij héél kort waarschuwt voor een uitbrekende kont en je serieus op je tellen moet passen. 

Hier gingen al die petjes en matjes ooit de fout in of wisten ze het noodlot nog net af te wenden, gered door de maximale stuuruitslag, die voor een voorwielaandrijver bizar groot is. Ook weer zo’n huzarenstukje van de Honda-ingenieurs, net als de snaarstrak schakelende vijfbak, de ruim bemeten remmen en de geïnjecteerde twaalfkleps motor. Ongetwijfeld ligt het mede aan de geringe voertuigmassa van 820 kilogram, maar er lijkt veel meer potentie in te zitten dan de beloofde 100 pk. Het verfijnd snorrende torretje, dat bij lage toeren al ontzettend soepel oppakt, sleurt er werkelijk als een gek aan en dicht bij het asfalt gezeten beleef je de 0-100-sprint in 8,9 tellen des te intenser. De adrenaline kolkt en je moet er echt voor uitkijken dat je driften geen loopje met je nemen, want wat laat die CRX geweldig met zich spelen. Meer dan een paar simpele ingrediënten heb je niet nodig. Volgas, zonder poespas.