We zijn aan het afsluiten voor het novembernummer.
Henk Willigenburg en zijn Ford Anglia 105E uit 1962
Henk Willigenburg uit Ede heeft z’n hart verpand aan Ford. Logisch ook, want hij werkte 37 jaar bij een Ford-dealer. Hij begon er als pompbediende en eindigde als alleskunner: monteur, magazijnchef, schade-expert. Toen de dealer in 2015 de deuren sloot, stapte Henk over naar de uitvaartzorg. Heel wat anders, maar zijn liefde voor auto’s bleef. In de vitrinekast een flinke verzameling miniaturen, en in de garage: een echte klassieker. Een Ford Anglia 105E uit 1962.
Een Anglia uit Amsterdam
In mei 2008 sloeg het toeval toe. Henk vond zijn Anglia, een exemplaar dat ooit in Amsterdam van de band rolde. Origineel Nederlands geleverd, met papieren die dat bewijzen. Hij is de vierde eigenaar. De auto was al eens gerestaureerd, maar dat weerhield Henk er niet van om er opnieuw liefde in te stoppen. Voorschermen opnieuw gespoten, een totale remrevisie, en verder vooral sleutelen en bijhouden. Originele bumpers, originele bekleding, originele velgen, al zijn die velgen wel een tikje verbreed.
Eigenwijs ontwerp
De Ford Anglia 105E verscheen eind jaren vijftig en je herkent ’m meteen. Die gekke achterruit die naar binnen helt, een neus die bijna vooruit sprint, koplampen die ver doorlopen. Het was Ford’s manier om iets kleins toch groot te laten lijken. Handig was die ruit trouwens ook: regenwater liep er sneller vanaf. De Anglia was compact, maar had een uitstraling waar je niet omheen kon.
Onder de motorkap
In de neus lag Ford’s nieuwe Kent-motor, een 997 cc viercilinder. Geen raket, maar wendbaar en levendig genoeg voor de tijd. Voor het eerst zat er een vierversnellingsbak in, waarvan drie versnellingen gesynchroniseerd waren. In de jaren zestig was dat luxe. En de cijfers spreken voor zich: tussen 1959 en 1967 rolden er ruim een miljoen Anglia’s van de band. In 1960 was het zelfs de best verkochte auto van Groot-Brittannië.
Niet stilzitten
Voor Henk is zijn Ford geen museumstuk. Hij rijdt ermee. Toertochten, evenementen, zomaar een rondje om de kerk. “Ik was eigenlijk al lange tijd verknocht aan de Anglia vanwege zijn karakteristieke uiterlijk”, zegt hij. En als je hem ziet rijden, begrijp je waarom. De auto straalt precies dat uit: karakter.
Klassieker met een glimlach
De Ford Anglia 105E is misschien ooit bedoeld als gewone gezinsauto, maar vandaag de dag is het erfgoed met een knipoog. En bij Henk leeft dat erfgoed gewoon door, op straat. Geen trailer, geen vitrinekast, maar lekker rijden. Zo hoort het ook.
(Hieronder gaat het verder met de foto’s.)
Hij is leuk, vooral het kenteken doet mij wat.
De VW 1200 van mijn oude heer stamde uit april 1962 en droeg het kenteken HK 02 94, bijna hetzelfde dus.
Ben zelf al meer dan 15 jaar in bezit van zo een.Heb er veel plezier van
Wat een schatje van een wagentje, langs alle kanten mooi en schattig, mooi gezichtje, mooie achterkant, mooie zijkant met zijn schuine achterruit.
Niet voor niets werd dit schattige modelletje gekozen om de Harry Potter films op te vrolijken.
Heb er begin jaren 60 mogen mee rijden met mijn Vader was de eerste nieuwe wagen van mijn ouders er zijn nog 2 ford gevolg d maar deze is het langste in mijn geheugen gebleven (prachtige koestert en geniet er maar van)groetjes retro louis
Ik herinner mij nog als klein joch, toen er sint races, ( rondjes over grind), werden gehouden in het Goffert stadion, dat ik gek was van o.a. de Angliaas. Mijn Opa was daar suppoost.
Blijft een geweldig model de ford Anglia en reed vaak mee met een boer in Zuidland, helemaal onder de modder maar dat was goed tegen de roest zei hij… grappig, ik heb hem nu
als schaalmodel in deze mooie groen -witte kleur.
Wat een geweldige auto met ONK en fantastische kleur ook.
Als klein kind wist ik toen al bepaalde auto’s bij merk en naam te noemen. Fiat Multipla, Jaguar e type, Ford Anglia en de Citroën Ami 6.
Deze laatste heb ik trouwens meer dan veertig jaar.
De Ford kwam als eerste met het model met het achterruit verkeerd om en toen de Ami. Hiermee kreeg je een grote kofferruimte, minder zon in je nek als je achterin zat en vaak een droog raam bij regen.
Met de Amivereniging werd ooit de ‘Dag der schuine ruiten’ georganiseerd. En combirit met Anglia en Ami 6.
Blijer konden ze mij toen niet maken.
Wat een toffe auto’s zijn dat.
Mag veel méér aandacht krijgen! Zeker als er zoveel van geproduceerd zijn.