Ginetta G33 overleefde curatele… en het merk bestaat nog steeds

Never a dull moment. Die uitdrukking kun je moeiteloos projecteren op de roerige geschiedenis van het nog altijd bestaande Engelse sport- en racewagenmerk Ginetta en specifiek op de G33, die in zijn productiejaren ternauwernood wist te ontsnappen aan een bedrijfsfaillissement. Dat krijg je ervan als een fabrikant wil ambitieus wil meten met supercarproducenten, maar ‘vergeet’ zijn financiële verplichtingen na te komen. 

Ginetta. Behalve in Engeland vind je er bijna nooit iets over terug in de media, terwijl het merk zo’n rijk verleden heeft. Het eerste smakelijke verhaal dateert al uit de prille momenten van de bedrijfshistorie, toen de vier broers Walklett hun hersenspinsel G1 zagen eindigen in een hoopje puin na een touché met een boom in eigen tuin. Ze lieten zich niet uit het veld slaan en zetten in februari 1958 de G2 op vier wielen, de opmaat voor een nomenclatuur met een min of meer chronologische modelnummering, waarbij een G13 vanuit bijgeloof achterwege bleef.

Handel vonden de heren bijzaak of hooguit noodzaak om hun uit de hand gelopen hobby te financieren: telkens een nieuwe evolutie uitdokteren en de magie van de autosport aangrijpen om die te etaleren, wat in 1961 begon met de legendarisch geworden G4 en zelfs uitmondde in een lichte formulewagen, de G8. Het Walklett-kwartet had achter de schermen een winnende combinatie met Bob als managing director aan het roer, Douglas als techneut, Ivor als designer en Trevers als zijn rechterhand in esthetica. In 1989 achtten ze de tijd rijp om van hun pensioen te gaan genieten en de zaak over te doen aan Martin Phaff, met dien verstande dat Ivor Walklett een zekere vorm van verlatingsangst had en als technisch directeur aanbleef. 

Geldkraan dicht

Onder de nieuwe eigenaar waaide er een heel andere wind. Phaff dacht groot cq internationaal en onderkende in tegenstelling tot zijn voorgangers het belang van een fatsoenlijk dealernetwerk. Zijn ambities reikten huizenhoog en er moest en zou een supercar komen, om kanonnen als TVR’s klop te geven.

Roeiend met de riemen die het had nam Ginetta de uit 1985 daterende G27 als vertrekpunt. Met een standaard of door TVR bewerkte 3,9-liter V8, rondom double wishbone-wielophanging, verstelbare vering en vier schijfremmen als pannenkoeken (voor geventileerd, achter tegen het sterke Salisbury-differentieel gemonteerd) stond de nieuwe sportwagen zijn mannetje, geholpen door een heel ondiepe voetafdruk: het totale gewicht bleef ruim onder de 900 kilogram. Top Gear-journalist Tiff Needell was na een vlammende rijtest zwaar onder de indruk. Nou kun je heel enthousiast sportwagens produceren, maar je moet wel je rekeningen betalen aan toeleveranciers en dergelijke. Daar lag duidelijk niet het speerpunt van de firma en nadat banken in 1992 de geldkraan dichtdraaiden zag het er somber uit voor Ginetta. 

De juiste keuze

De curator die in het spel kwam verordonneerde echter op grond van een goedgevulde orderportefeuille en wereldwijde afzetpotentie dat de fabriek alle auto’s in aanbouw zou voltooien en dat de beurspresentatie in Birmingham gewoon moest doorgaan, om nieuwe orders binnen te hengelen. De juiste keuze, zo bleek achteraf. In deze fase ontpopte zich de toewijding van de achterban aan het merk. Dealers toonden zich desgevraagd bereid te investeren en daarmee genereerde Martin Phaff voldoende middelen voor een doorstart. Tot 1995 bouwde Ginetta met veel kunst- en vliegwerk een totaal van 96 G33’s (inclusief een soort halfbakken versie van het geplande evolutiemodel SC), met op motorisch vlak een mix van een 1.8-viercilinder uit de Ford-magazijnen en een V8 als 3.9 en 4.5. Daarvan verlieten 39 exemplaren het drijvende deel van Europa voor export naar het continent, inclusief twee voor Singapore én twee voor Nederland.