Gedoe met te goede spullen – column

Voor de winter ruilde ik mijn MZ TS voor een ex ‘Polizia’ Guzzi V65. Omdat ik toch een beetje een Guzzi-junk ben. De bijna met burnous beklede en bepakte V65 was in een heel nette staat en maagdelijk wit. Ik behoor niet tot de mensensoort die geobsedeerd is door maagdelijkheid, en wit is mijn kleur ook al niet.

Klassiek en origineel heb ik altijd voornamelijk ingevuld als “Naar mijn smaak en betaalbaar”. Zo kreeg de Guzzi zijn make-over, waarbij een set NOS Jama-dempers de grootste investering was. Voor de rest was het TLC en gezellig aanprutsen in details. De V-twin kwam bij zijn vorige eigenaar via MW motoren uit Borne, en Mark Wilmink is een vriendelijke vakman. En dat hij niet helemaal origineel is? Ik vind hem mooi en praktisch in zijn huidige staat.

Alles – inclusief de bedrading – zag er keurig uit. En dan is het aan de start van maart 2024 tijd voor de eerste rit. De accu ging van de druppellader, de banden kregen wat lucht en Shell Power 98 lijkt nog zoveel op echte benzine dat het starten lekker vlot ging. De ruil was destijds ongezien & ongeprobeerd gedaan, maar het blok liep keurig en zonder verrassingen. En het begon naar benzine te stinken in de garage. Het accijnssap liep buitenom de benzinekranen. Niet goed!

Lang verhaal kort: De mooie, strak gelegde benzineslangen tussen kranen en vlotterbakken lekten op de aansluitingen. Waarom? Omdat de moderne, hoogwaardige en huidige benzinebestendige benzineslangen dik & stug zijn. En omdat er in het traject iemand zijn best had gedaan ze zo mooi en strak mogelijk te leggen. De slangerij was beter en mooier gelegd dan dat ze bij Guzzi ooit gedaan hadden. Maar zo kwamen de benzineslangen wat gehoekt aan bij de benzinekraantjes, waarvan de uitlooptuitjes dus net te kort waren om de slangen mooi in lijn te geleiden. De verbindingen tussen slangen en kranen stonden dus op een kier. Met de deur op een kier krijg je tocht. Met zo’n lekkende aansluiting verlies je duur vocht.

De slangen zitten intussen nog een streep verder op de tules dan op de foto’s. Top! Maar het resultaat is zoals de Italiaanse genieën hadden gedacht: de mooi slanke slangetjes lopen in een paar soepele bochten naar hun respectievelijke woon- en verblijfplaatsen. Zonder lekkage. Trouwens ook zonder klemmetjes of wat. Maar dat is omdat ik pas onlangs heb gehoord dat je drukloos aflopende slangen nooit moet klemmen, juist omdat vloeistoffen zich onder de knelpunten door kunnen glippen.

Intussen heeft de Guzzi zijn eerste paar honderd kilometer probleemloos afgelegd. Zoals het hoort!

Soms is minder dus gewoon meer. En dat is iets wat we mogelijk moeten bedenken bij het werk en het onderhoud aan onze klassiekers. Zo hoorden we over een nieuwbakken Uralrijder die zijn combinatie dacht te verwennen met vol synthetische olie. Hij had net zo goed water in het carter kunnen gieten. Qua toleranties en oliepomp was het moderne smeermiddel meer dan een brug te ver voor de ervaren jaren vijftig techniek die het zelfs op gebruikt frituurvet beter had gedaan. En de halogeenstralers op de Guzzi zijn, als ze samen met het groot licht branden, eigenlijk net te hongerig voor de dynamo. Dat soort dingen…