Evolutie bestaat

Zo’n tien jaar geleden moest ik mijn droommotor, een Moto Guzzi V7 Special, verkopen. Omdat het leven van een zzp’er veel ongewisser is dan veel mensen denken.

Na die tijd zijn er wel twee V65’s geweest om het traject van inmiddels dertig-plus jaar – waarin er altijd een ex-Sovjet driewieler én een Guzzi in de schuur stonden – niet te onderbreken. Er zijn nu eenmaal grenzen aan wat een motorrijder aankan.

Alweer meer dan een jaar geleden kon ik in de herkansing: ik hervond de Moto Guzzi van mijn dromen. Qua uiterlijk en uitstraling zo goed als een duplicaat van mijn ex-V7 Special. Die V7 Special was een 1975’er op kenteken. Hij had dubbele voorremmen en er zat best een goeie draf in.

Maar in het putje van de vorige zomervakantie zag ik een advertentie met een stel beroerde foto’s erbij. Iedereen was op vakantie, en ik besloot eens te gaan kijken. Ik viel als een blok voor de niet-lopende machine. Het bleek overigens een nooit gerestaureerde 1967’er 700 cc met vierbak te zijn; eentje uit de eerste bouwserie. Dat boeide me maar matig; de looks waren welhaast identiek aan die van mijn verloren liefde.

De vrolijk zwarte Guzzi met zijn Cali-zadel, treeplanken en metalen koffers vroeg een hoop detailzorg en aandacht. De lijst modificaties tussen mijn vroege en late, ex-V7 Special bleek indrukwekkend. Gelukkig ken ik Jan Robers, en Jan weet en heeft alles van ouwe Guzzi’s.

Een lang verhaal kort: de V7 kreeg een Euro-buddyseat die door Nick Mulder uit Eerbeek perfect werd bekleed. Het windscherm kwam van een BMW uit de buurt. En om de heel vroege geboortedatum te vieren, kreeg de tank via vriend en dorpsgenoot Theo Terwel weer zijn originele rode laklaag, inclusief vers patina.

Intussen zit de eerste zomer erop. Probleemloos. En mijn nieuwe oude Guzzi is de eerste motor in vijftig-plus jaar motorrijden waar ik ongevraagd een serieus bod op kreeg.

Intussen geniet ik van de zinloosheid van mijn Italiaanse veteraan. Natuurlijk vind ik hem beeldschoon. Maar de bedaagde, rechts-hak/teen-schakelende vierbak is net zo subtiel als Geert W. De voorrem vertraagt op een haast vertederende wijze. In de beeldschone, ranke koffers passen twee onverpakte pizza’s of vier tosti’s. Qua dynamiek valt de V7 perfect onder de sitenaam over ouwe Guzzi’s: “This old tractor.”

Mijn eerdere 750 V7 Special moet zo’n zestig-plus pk hebben gehad. Zijn oudere 700 cc-broer werd opgegeven voor om en nabij vijftig pk. Daardoor voelt de V7 veel klassieker aan. Beperkter. Gedateerder… Zeker na een rit op een nog lang niet klassieke Guzzi van een kennis. Eigenlijk tragisch gedateerd, maar veel te leuk om op een benzinestation te verkopen.

Maar als je minder snel bent, dan geniet je langer.