Het zal je maar gebeuren. En het is u vast wel eens een keer overkomen. Je vertelt blij en opgetogen dat je een andere auto hebt gekocht. Je bent er lang naar op zoek geweest. En binnenkort krijg je de auto, waar je toch weer een jaartje of drie mee gaat rijden. Je bent enthousiast. En dat wordt, onbewust, in de kiem gesmoord.
Ik kan mij het voorstellen. Een mooi voorbeeld is dat iemand een nieuwe, bijtellingsvriendelijke leaseauto krijgt. Een verkoopsucces van jewelste, ook vanwege de bijtelling. Niet gekocht vanuit pure autoliefde, maar vanwege praktisch gebruiksgemak. Of besteld, vanwege afspraken die de wagenparkbeheerder met de werkgever heeft gemaakt. Wanneer iemand wat minder enthousiast is, merk je dat bijvoorbeeld aan vragen als: “O, wanneer krijg je hem? Zit zeker een beste levertijd op tegenwoordig?”
In huiselijke kring is dat vroeger ook een keer gebeurd. Mijn vader kocht een nieuwe Fiat 127, en hij ruilde daar een nog jong exemplaar op in. Praktisch, goede inruilprijs, en hóp, gaan. De Fiat 127 was tijdens de jaren zeventig heel populair, dat behoeft geen nadere uitleg. Nieuw verkocht het succesnummer als warme broodjes, en ook als gebruikte auto vond hij gretig aftrek. Voor mijn vader was dat destijds reden om een prima deal te maken, bovendien beviel de Fiat mijn ouders heel goed.
Toen de nieuwe 127 thuis arriveerde, waren de gereserveerde reacties volgens de overlevering niet van de lucht. “Hé, die had je toch al? Beviel kennelijk goed. Maar, netjes hoor.” Zo moet dat ongeveer zijn gegaan. Het was een vingerwijzing. “Zoveel keuze, en je koopt gewoon weer dezelfde auto”. Ook in een tijdperk dat merktrouw nog een groot goed was wekte de keuze voor eenzelfde auto kennelijk toch enige verbazing. Twee jaar later kon dát argument overboord, de rode 127 maakte plaats voor een Citroën GS. Aan beide auto’s heb ik geweldige herinneringen, maar dat is een ander verhaal.
Er is een brede categorie aan opmerkingen of vragen te bedenken, die in niets verhullen hoe de boodschapper over jouw aankoop denkt. Onlangs had ik met een kameraad zo’n gesprekje. We bespraken bepaalde auto’s, en ik vertelde dat ik een exemplaar van een bepaald model zag wat mij wel aanstond, en dat ik waarschijnlijk overstag zou gaan. Er viel een stilte binnen het nogal vrolijke gesprek. En ik begreep het onmiddellijk toen de vraag der vragen werd gesteld, een vraag die ons allebei een lachstuip bezorgde. Want ik wist direct wat mijn kameraad met zijn vraag bedoelde en zei, en dat hij zijn gebrek aan enthousiasme probeerde te neutraliseren. Dat gebeurt namelijk wanneer iemand aan u vraagt welke kleur de nieuwe auto heeft. Het is de vraag, die in niets verhuld hoe de ander over uw nieuwe aanwinst, de auto waar u zo blij mee bent, denkt.
Persoonlijk vind ik dat een legitieme vraag. Ik kan genoeg auto’s noemen die ik in de ene kleur wel, en in de andere kleur juist niet mooi vind.
127 was ook mijn eerste auto.
Gebruikt van 2,5 jaar oud en na half jaar bij werkgever (importeur) ingeruild op een nieuwe 1050cl 3-deurs, toen het top model.
Later ook nog dat verse 127’s gehad
, oa Van diesel en Brasil.
Geweldig fijne compacte auto.
Tegenwoordig ook nog a112 in bezit, voorloper van de 127
Fiat 127, mijn eerste auto/ nachtmerrie. Kan 1976 geweest zijn.Stond achter het hek bij Piet van Dijk motoren Enschede. Motor op ingeruild en weggereden.Toen gingen we wel eens crossen op de Hasseler Es in aanbouw.Na het nemen van een scherpe bocht kwam 1 voorwiel los van de grond en de auto klapte weer op zijn 2 voorwielen en na het terugnemen van gas ging ik bijna zonder te sturen de bocht om.Complete stabilisator stang losgescheurd van een oude slechte reparatie. Alles weer een beetje vastgebakken bij een vriend met lasapparatuur. Na verloop van enkele weken een gescheurd uitlaatspruitstuk en nog enkele elektrische problemen,ingeruild als schroot op een volkswagen kever,hier meer plezier aan gehad totdat buiten mijn schuld er een aanrijding plaats vond gerepareerd door Huiskes Hengelo toen der tijd met alle gevolgen van dien,auto was en bleef krom.
Met bmw heb je dat niet :p.
Grtz
De Fiat 127 was mijn eerste auto in 1978. 18 jaar, dd koning te rijk en 3000 gulden armer. Voor een 900 cc blokje was het ding toch erg pittig. Drie jaar in gereden en ingeruild op een BMW 2002 tii. Die had de Kugelfisher inspuiting. Had ik die 2002 nog maar. Voor 5000 gulden verkocht. De tii is nu een gezicht exemplaar. Je allereerste auto blijft je altijd bij. Ik heb met de Fiat geen enkel probleem gehad in drie jaar .
Vooropgesteld, ik ben geen autoliefhebber maar motorrijder.
Vele jaren geleden (jaren ‘70) reed ik Fiat 128. Prima auto en hij voldeed niet aan het gerucht dat ze al roesten in de folder. Maar ja, je gaat trouwen, krijgt kinderen en een 127 heeft een neerklapbare achterbank. Handig. Dus een 127 gekocht bij de dealer. Toen ik een proefrit wilde maken moest hij eerst op de krik want het achterwiel zat vast. Dat had een waarschuwing moeten zijn.
Een jaar na aankoop reed ik door een wat hobbelige weg en plotseling klonk er een heftig gekraak achterin. Het ding lag vanaf toen wat onvast op de weg. Na 130 km was ik thuis. Niets te zien. Krik er onder en kijken: niets te zien??
Verder krikken tot het ding een halve meter hoger stond. Toen pas viel mij op dat de wielen nog gewoon op de grond stonden……
De hele achteras was losgescheurd en daar had ik nog zo’n eind mee gereden….
Ik kreeg f 25,00 van de sloper. De benzine die nog in de tank zat was meer waard……
Gelukkig einigen die lelijke lease auto’s allemaal op de kunststofsloop💥daar kun je al over praten vóór ze voor je deur staan. Kleur maakt niet uit, de schuld bij de bank wel. Die betalen wij met zijn allen wel weer
Wat is er verkeerd aan om naar de kleur van een nieuwe aanschaf te vragen? Daar blijkt voor mij geen desinteresse uit, integendeel!
-Sommigen kopen een auto om gewoon in te rijden, zij rijden meestal 5 a 6 jaar ermee,
-Sommigen kopen een auto om over te praten, zij kopen alle 2 jaar een nieuwe omdat ze zgn zo een goede prijs voor hun oude auto gekregen hebben
-en sommigen kopen een auto omdat ze echt ervan houden, zij proberen hun auto tot in de eeuwigheid te koesteren.
Niets is zo dodelijk in de autoliefde maar dat geldt ook voor de motorliefde, als dat een ander jouw vreugde niet deelt…. Opgemerkt door DIE ANDRE PASCAL. 🙂 Zo herkenbaar voor mij als motorrijder. Ik kocht vorig jaar een andere motor, YAMAHA FJR 1300 , omdat ze mij van de vorige hadden afgereden maar dat terzijde. Een goede vriend merkte opdat dat de achterrem van de FJR niet zo goed is in de bergen. Nadat ik was bijgekomen van zijn opmerking vertelde ik hem dat er zeer weinig bergen in Nederland te vinden zijn en dat ik zijn opmerking zeer serieus zal meenemen tijdens mij tochten door landen met bergen. Ik heb tot nu geen last gehad van een slecht werkende achterrem. De motor is super tijdens mijn tochten ook in de bergen. Enige empathie is bij sommige mensen ver te zoeken. Waarvan akte.
Na tientallen jaren is en blijft deze Fiat 127 een toonbeeld van simpele, maar smaakvolle vormgeving. Ondanks mijn warme banden met de 124 Coupé en de 128 Rallye is deze koets echt tijdloos. Dank voor de herinnering.
Ben ik helemaal met je eens Ric!
Niets is zo dodelijk in de auto-liefde, als dat een ander jouw vreugde niet deelt in de door jou gemaakte keuze…
Of dat nou afgunst is, of merktrouw (wat overigens nog steeds bestaat), of gewoon simpelweg niet snappen waar jij je zo blij om maakt…
“Oh..zo eentje? Die hebben toch veel storingen ofzo?” is ook zo’n heerlijke domper op jouw feestvreugde.
Niks van aantrekken; doen wat jou goed voelt