De oorsprong van de Swift: Suzuki SA 310

In 1983 verscheen tijdens de Salon van Tokyo de grondlegger van wat voor Suzuki een groot succes zou worden. Men presenteerde de Cultus, en in bepaalde markten (waaronder Nederland) werd de auto niet veel later als SA 310 gepresenteerd, én verkocht. Voor onze contreien betekende dit niets meer en niets minder dan de voorbode van de naam die voor Suzuki veel succes zou brengen: de Swift.

Toen Suzuki in 1983 de SA 310 introduceerde, zette het merk een belangrijke stap buiten het vertrouwde terrein van kei-cars en lichte bedrijfswagens. De compacte hatchback was bedoeld als volwaardige personenauto voor de internationale markt en werd ontwikkeld binnen het zogenoemde M-Car-project, waarin Suzuki samenwerkte met General Motors. Hoewel de naam Swift later bekender zou worden, vormt juist de SA 310 het technische startpunt van die modelreeks.

De SA 310 werd geleverd als driedeurs hatchback met een zelfdragende stalen carrosserie en voorwielaandrijving. Met een lengte van ongeveer 3,6 meter en een breedte van circa 1,55 meter bleef de auto compact, terwijl het interieur efficiënt was ingedeeld. Het relatief lage leeggewicht, rond de 680 kilogram, was een belangrijk uitgangspunt bij het ontwerp en beïnvloedde zowel de prestaties als het brandstofverbruik.

Voor de aandrijving zorgde een driecilinder benzinemotor met een cilinderinhoud van 993 cc. Deze atmosferische motor, gevoed door een carburateur, leverde circa 50 pk en een maximumkoppel van ongeveer 75 Nm. DeDe topsnelheid lag rond de 145 km/u. De motor was gekoppeld aan een handgeschakelde vijfversnellingsbak, wat destijds nog geen vanzelfsprekendheid was in het compacte segment.

Het onderstel was conventioneel maar doeltreffend opgebouwd. Aan de voorzijde gebruikte Suzuki onafhankelijke ophanging met schroefveren, terwijl de achterzijde was voorzien van een starre as met bladveren. Deze configuratie leverde een voorspelbaar rijgedrag op en hield de constructie eenvoudig. De besturing was niet bekrachtigd geassisteerd, wat bij lage snelheden wat stuurkracht vergde, maar zorgde voor een direct gevoel tijdens het rijden. Het remsysteem bestond uit schijfremmen vóór en trommelremmen achter.

Het interieur was eenvoudig ingericht, naar de maatstaven van haar tijd, en met de nadruk op gebruiksgemak en duurzaamheid. Er was tijdens die eerste periode keuze uit de GA (basis) en de GL (luxe). Vooral uiterlijk onderscheidden deze varianten zich, de GL had stootstrips, en zwart omlijste voorportierruiten. BInnen het interieur was de afwerking luxueuzer en kende het instrumentarium een toerenteller en een klok. Ook de ventilatiemogelijkheden waren iets uitgebreider. Die eenvoud droeg bij aan de betrouwbaarheid waarvoor de SA 310 later bekend zou worden. Het gemiddelde brandstofverbruik lag rond de 5,5 liter per 100 kilometer, wat de auto in de jaren tachtig tot een zuinige verschijning maakte. In combinatie met de eenvoudige techniek zorgde dit voor lage gebruikskosten en een lange levensduur, al bleek de roestbescherming op langere termijn een zwak punt.

Hoewel de Suzuki SA 310 in de lage landen nooit lang als zodanig werd verkocht, opende hij de deuren voor de entree binnen een nieuw segment voor de Japanse fabrikant. Vanaf oktober 1984 ging de SA 310 als Swift door het leven (voor de markten waar hij zo werd genoemd), en als zodanig ontwikkelden zij de auto door (motorisch, uitrusting, ook vijfdeursvarianten) Als technisch fundament van de latere Swift-generaties markeert hij een belangrijk keerpunt in Suzuki’s ontwikkeling en verdient hij vandaag een plek in het collectieve geheugen van de Japanse compacte klassiekers.