HAASTKLUS
William Towns ontwierp deze volstrekt unieke sedan in een veel korter tijdsbestek dan de tijd die nodig was om het apparaat enigszins fatsoenlijk in elkaar te zetten: De Aston Martin Lagonda. In de regel en zeker in deze klasse hoorde dat andersom, en niet voor niets. Something’s gotta give. En dat gebeurde dus ook. Sterker nog: uiteindelijk had hij zijn belabberde imago grotendeels hieraan te danken. Maar zover was het nog niet. Op de tekentafel was alles perfect en vooral heel erg state of the art aan deze buitenissige Grand Tourer. Eenmaal gebouwd en verkocht bleken er echter toch nogal wat losse eindjes aan te zitten. Opvallend vaak in de bedrading ook.
KORTSLUITING IN DE IDEEËNBUS
Het ontwerp was op alle fronten extreem. Behalve zijn ongeëvenaarde uiterlijk was ook de techniek destijds bijna buitenaards. En niet beproefd, onherroepelijk een garantie voor spektakel. De supersedan was een wigvormige ideeënbus op wielen. Dat veel van die verschillende ideeën slecht te combineren waren of nogal haperden hinderde in het geheel niet. Niet in het ontwerp, althans. Daar werkte en klopte alles. Zo was de Aston Martin Lagonda de absolute voorloper op het gebied van computer management aan boord en was het instrumentarium volledig digitaal. Maar meestal kapot. Vooral de elektronica van deze peperdure Aston Martin Lagonda bleek een achilleshiel en werd hierdoor onbedoeld zijn pièce de résistance. Op upperclass verjaardagen ging het alleen nog maar over rook uit de zekeringenkast of horendol gedraaide digi-dashboards waar plotseling Botswana 3 op te ontvangen was. Kortsluiting…
DURE HOCUS-POCUS
Tiptoetsen, computers en digitale instrumenten; het was allemaal nog hocus-pocus in die jaren. Als het niet over de Nasa en hun ruimtecapsules ging tenminste, en zelfs die geniale wetenschappers vonden dat allemaal nog erg ingewikkeld. Dat maakte William‘s geesteskind ook op technisch vlak een uiterst gedurfd ontwerp. En duur. Heel erg duur. De ontwikkeling van de onbegrijpelijk gecompliceerde elektronica en het dashboard overstegen viermaal het totale budget voor de Aston Martin Lagonda. , die volledig met de hand in drie maanden gebouwd werd. Dat kon natuurlijk ook niet voor een habbekrats en zo stond de Aston Martin Lagonda, behalve in de top van de pechstatistieken, ook nog eens bovenaan in de prijslijsten. Een Rolls-Royce was goedkoper, maar ook een stuk gewoner. Meer voor het upper-plebs.
MAAR OOK AMBACHTELIJK
Toch was niet alles aan de Aston Martin Lagonda van een andere planeet. Onder de ellenlange motorkap lag een betrekkelijk eenvoudige achtcilinder, eigenlijk niets bijzonders. Een beetje dorstig, dat wel. Niet verrassend natuurlijk, met een inhoud van 5,4 liter win je in de regel geen zuinigheidsmarathons. Maar deze techniek en de het meeste van zijn mechaniek was straight forward en veel minder zorgwekkend dan alles waar een draadje of connector aan zat. Het met de hand gebouwde blok leverde zo’n 285 pk af aan de achterwielen. Daarmee sprintte dit spektakelstuk binnen 7 seconden naar 100 km/u. Dat waren destijds Ferrari-waardige tijden. Zo zag men binnen Aston Martin de Lagonda ook: de prestaties van een Ferrari en de luxe en kwaliteit van een Rolls-Royce. Over dat laatste punt verschilden de meningen na verloop van tijd nogal, maar feit was, dat de Aston Martin Lagonda volledig met de hand gebouwd werd in de beste Britse traditie. Het koetswerk werd met de hand geklopt en gevormd uit aluminium en ook de motor was handmade door een vakman, die vervolgens een naamplaatje achterliet op zijn meesterwerk. Aan hem lag het niet.
UNIEKE LUXE
Ook het interieur werd met liefde vormgegeven door skilled craftsmen. Negen zorgvuldig geselecteerde huiden werden er verwerkt in elk interieur, en als het niet van leer was dan bestond het wel uit hout. Voor zover het niet de bekleding betrof, uiteraard. Ook extravagante luxe als een televisie of een ingebouwde bar behoorden tot de mogelijkheden. En alles verpakt in dat volstrekt unieke en nimmer geëvenaarde koetswerk, dat net zo laag was als een Porsche 911. Een kleine 650 durfals met doekoe staken hun nek uit en kochten een nagelnieuwe Aston Martin Lagonda, die in vier kleine series werd gebouwd van 1976 tot 1990. De opeenvolgende series betekenden, naast enkele technische aanpassingen als brandstofinjectie en vergaande wijzigingen aan het dashboard, vooral esthetische aanpassingen; zo werden de klapkoplampen vervangen door zes vaste exemplaren en waren de kenmerkende hoeken iets minder scherp bij de laatste serie. Maar gewoon werd het nooit, tot op de dag van vandaag. Dan koop je maar een Rolls.
