Alfa Romeo 2600 Sprint van Job Vreugdenhil vult leegte op

Dit is voor mij magisch

Het kenteken wijkt af, de rest klopt. Job Vreugdenhil heeft de leegte opgevuld na de gedwongen verkoop van de Alfa Romeo 2600 Sprint waarin hij zo ongeveer opgroeide. “Dit is voor mij magisch,” zegt de eind twintiger en klassiekertechneut, terwijl hij de vers gerestaureerde gran turismo door het landschap dirigeert. “Alle herinneringen komen boven.”

Tekst en fotografie: Aart van der Haagen

Heftig, wanneer een familie in financieel zware tijden haar pronkstuk moet opofferen om het hoofd boven water te houden. “Ik had het er ontzettend moeilijk mee,” zegt Job Vreugdenhil, terugdenkend aan die donkere periode in 2012. “Voor mij stond vast dat ik ooit weer zo’n zelfde Alfa zou aanschaffen. Sterker nog, ik begon meteen met zoeken, al wist ik als 17-jarige dat ik zoiets voorlopig niet zou kunnen betalen. De 2600 ging op het verkeerde moment de deur uit, toen hij als klassieker nog weinig waarde had. Kort daarna zag je dat de prijzen zich verviervoudigden.” Zeven jaar sleepte de leegte zich voort, tot er zich een kans aandiende. “Toen ik mijn eigenhandig gerestaureerde Citroën DSpécial ik hem in de verkoop bracht, kwam ik online een advertentie tegen van een 2600 Sprint uit 1965 in Italië. Weliswaar een project, maar in exact dezelfde kleurencombinatie als die van mijn vader en behoorlijk compleet.” Doorslaggevend, dat laatste, want de onderdelen voor dit model kosten kapitalen. 

Vastgelopen

Werk aan de winkel, zoals het vervangen van de zescilinder lijnmotor. “De originele was vastgelopen door een onkundige revisie, vermoed ik. In Nederland vond ik een andere, maar bij thuiskomst bleek het blok gescheurd. Nou wilde het toeval dat mijn vader na jaren weer wat meer in contact kwam met zijn oude Alfa-vrienden en bij één van hen lag nog een geschikte motor, zij het met een dermate versleten cilinderkop dat die niet meer te vlakken viel. Gelukkig zat er nog eentje bij in de uitgebreide oude voorraad van mijn vader. Na het laten slijpen van de krukas en het aanschaffen van nieuwe lagers, zuigers, bussen, pakkingen en keerringen kon ik met het opbouwen beginnen. Moest ik alleen nog ergens een goede vijfversnellingsbak vandaan zien te halen. Wat denk je? Dook er ineens zo’n transmissie op in onze verhuisboedel, splinternieuw.”

Prutswerk

De toestand van de carrosserie viel mee. “Er bleken zelfs ooit nieuwe dorpels en originele vloerplaten in gelast. Later wil ik nog weleens een paar plekjes onder handen nemen, maar voor nu vind ik het goed, want de restauratie van zo’n Alfa 2600 Sprint kost klauwen met geld. Reden waarom ik het laten spuiten van de koets ook even voor de toekomst bewaar. Nu heb ik hem gerold en door een vriend laten polijsten.” De nog heel fatsoenlijke blauwe lederen bekleding bleef onaangeroerd, maar nieuw donkerrood tapijt was wel noodzakelijk. Qua onderstel kon Vreugdenhil grotendeels volstaan met een remrevisie plus het vervangen van de vergane leidingen. Meer energie vergde het herstellen van de danig verknipte kabelboom. “Vanaf de linker C-stijl naar achteren moest ik die helemaal vernieuwen, want ik kwam allemaal prutswerk tegen.” Tien jaar na de lichtelijk traumatische ervaring straalt de techneut achter het stuur van zijn eigen Alfa Romeo 2600 Sprint. “Dit voelt voor mij specialer dan de aankoop van mijn huis.” Een blijvertje, dat blijkt ook wel uit de verzamelwoede die bij de nieuwe liefhebbende generatie de kop op steekt. “In België hebben we een donorcarrosserie gescoord. Je weet immers maar nooit.”