Alfa Romeo 156 2.4 JTD – de milieuzones links laten liggen: Lekker tegendraads

Waar bijna niemand zich nog aan een diesel waagt, doe ik het met volle overtuiging wél. Dan maar fiscaal bloeden en om milieuzones heen manoeuvreren. Die laat ik lekker (Groen) links liggen, om op de buitenweg mijn Alfa Romeo 156 2.4 JTD ongebreideld de sporen te geven. Wanneer hij mag draven, is hij op zijn best en niet te stoppen. Daarvoor zet ik in de zomermaanden een gerieflijke Lincoln Town Car aan de kant. 

Tekst & fotografie: Aart van der Haagen

Een mens kan niet alles bezitten, in ieder geval niet tegelijk. Vanuit de latente neiging om te mijmeren over andere dagelijkse vervoer, conform het gezegde ‘verandering van spijs doet eten’, graaf ik regelmatig de handelsportalen op internet uit en kom ik telkens weer tot een conclusie die me een dubbel gevoel bezorgt, namelijk dat ik de Lincoln Town Car helemaal niet kwijt wil. Soms moeten dingen dan maar gewoon gebeuren.

In de zomer van 2022 vroeg een kennis of ik hem wilde vergezellen naar Bad Honnef, een plaatsje onder de rook van Keulen, waar hij een Alfa Romeo 156 2.4 JTD uit 1999 op het oog had. Het ging hem in het geheel niet om de motor, maar des te meer om de kleur Azzurro Achille. ‘Wat moet je daarmee?’ vroeg ik kritisch. ‘Je woon-werkafstand bedraagt een kilometer of zeven.’ ‘Ja, geen idee. Ik wil hetzelfde blauw als mijn vader vroeger op zijn 156 had.’ Toen sprak ik woorden die in twee achterhoofden werden opgeslagen: ‘Mocht je hem ooit verkopen, laat mij het dan als eerste weten.’ Het laat zich welhaast raden wat er op den duur gebeurde en in augustus 2024 stond ik bij het overschrijfloket. 

Lachertje

Soms vinkt een auto alle vakjes aan. Zo’n wonderschone Alfa Romeo 156 in de ultieme kleur, met de juiste wielen, zwart Momo-leder, een houtpakket, climate control, stoelverwarming en bovenal die zalige vijfcilinder turbodieselmotor, een krachtpatser met 136 pk en volgens kenners een oneindige levensduur. Van mijn vader hoorde ik altijd lovende verhalen over de betrouwbaarheid en bouwkwaliteit, ook bij zijn latere 166, dus wat zou me moeten tegenhouden? Motorrijtuigenbelasting? Een lachertje in vergelijking met wat ik voor een Town Car op gas aftik. Milieuzones? Wat heb ik daar te zoeken? Ik maak reportages over klassiekers en youngtimers en de eigenaren daarvan wonen zelden in de binnenstad, laat staan dat ze hun kostbare bezit in het centrum stallen. Alle bezwaren vielen dus weg, gesteld dat ik mijn daily drivers om en om zou schorsen. 

Maatschappelijke beeldvorming

Ten opzichte van een Lincoln Town Car beland je bij een Alfa Romeo 156 in een compleet andere wereld. Wennen moest ik aan de compacte cabine, de benepen kofferruimte, de kleine buitenspiegels en andere ergonomische missers, plus het eeuwige gerammel uit het onderstel, dat een producteigenschap schijnt te vormen. Daar staan echter grote deugden tegenover, zoals een heerlijk directe besturing en een messcherp weggedrag, met de aantekening dat er relatief zware neus zichzelf wel graag naar buiten duwt tijdens snel bochtenwerk.

Helemaal verzot ben ik geraakt op de gretige turbodieselmotor, die dankzij maximaal 304 Nm aan koppel uiterst rappe tussensprints toestaat en met zijn vijfcilindergeluid de oren zalft. Techniek die ruim een kwart eeuw na de modelintroductie nog altijd imponeert en die er in de praktijk voor zorgt dat je maling hebt aan de maatschappelijke beeldvorming. Gelukkig zitten er geen schildjes met een typeaanduiding op de kofferklep en kan ik me ongemerkt lekker tegendraads door het verkeer begeven. 

Het complete verhaal lezen jullie in het oktobernummer van Auto Motor Klassiek, dat ligt nu in de kiosk.

(De foto’s volgen na dit deel.)