Nep en namaak. Toch leuk

Ik heb een heel jonge motorfiets, eentje uit 2017. Een Mash, dat is een afhaalchinees in een Frans pak. De 125 cc stond defect in consignatie bij Roadrunner in Velp. Hij had 6 km op de teller en had achter op een camper gewoond. Ik zocht toevallig iets om sigaren op te halen en kocht de Mash voor het befaamde “weinig”.

De achtste-liter-superbike zag er ongeveer uit als een Honda SS50 brommer XL. Het blok was een Chinese kloon van Suzuki’s GN 125-blok. Het niet starten lag aan het kapotgaan van de – prullerige – jiffyschakelaar. Schakelaar eraf, draden verbinden, starten maar. En gaan.

De Mash heeft, in tegenstelling tot andere Chinese retrootjes met doorgaans Brits klinkende merknamen, afmetingen waar ik met mijn 1,86 m goed op zit. Comfortabele buddy, prettige ergonomie, een startmotortje: prima!

Boodschappen doen met de Mash liet het ding zichzelf terugverdienen. Er kunnen veel minder boodschappen in een rugzak dan in een zijspan. En intussen stroomden de commentaren binnen, allemaal van oude(re) mannen en een enkele jonge dame:
“Goh, dat is een oudje!”, “Die is mooi gerestaureerd!”, “Is dat een Norton?”, “Weet u wel dat u onverantwoord gekleed bent?”, “Leuk hoor, die klassieke Honda’s; zo eentje heb ik er ook nog gehad!”

Toen ik de Mash adopteerde, was hij blijkbaar in de Black-uitvoering. Er zat een ledstrip op als achterlicht en het ding liep op de teller iets van 80. Dat leek me niet erg rap voor een 125 cc.

Het standaard “alles zwart” werd opgewaardeerd met aluminiumspray van de Action. De tank kreeg ook make-up uit de losse hand en wat plakband. Ik vond de Mash er enorm van opknappen. Hij zag er nu echt zo goed als bijna klassiek uit.

De simpele Delphi-inspuiting deed zijn werk suboptimaal en bleek niet afstelbaar. Daarom knoopte ik voor 50 euro een Ali-replica-carburateur voor een Suzuki GN 125 aan het blok. Uit plaatsoverwegingen kwam er een ander luchtfilter achter. Dat was – na verwijdering van alles wat met de elektronica te maken had – een kwestie van plug & play. De verwijdering van de benzinepomp en andere elektruukerij resulteerde wel in een foutmelding van de instrumentlampjes, maar daar keek ik toch al nooit naar. In die strijd is ook de benzinekraan gesneuveld.

De nog recente o-ring-ketting bleek enorm veel interne wrijving te genereren. Bij inspectie bleek hij inwendig roestig. Er werd een MZ 250-ketting gescoord bij dorpsgenoot Gerrit Kranenberg, die massa’s NOS-onderdelen heeft. Met carburateur en conventionele rollenketting liep de Mash toen 100 op de klok. De koplampunit bleek helemaal opgetrokken uit plastic. Gelukkig had ik nog een Honda-unit uit de seventies liggen. Die gaf minder licht, maar oogde enorm veel beter. Oh ja: dat rare led-gedoe aan de achterkant is vervangen door een NOS Hella-unit, ook al van Gerrit.

Onder de streep

Ik zocht vrij afwachtend naar iets lichts voor “rund um hause”. De Mash smoelde verantwoord klassiek en kostte weinig.

Omdat de Chinezen erg in confectietermen denken en zelfs replica’s van naslag maken, is het aanbod aan onderdelen op internet enorm. Let wel op: de goedkoopste aanbieders kunnen ongelooflijk slecht spul leveren.

Voor mensen die strikt lokaal denken, zijn er in Nederland een paar goede adressen, waarbij Mashpoint op emotie scoort en waar De Viertakt Winkel heel veel spul heeft voor allerlei (ook op klassieke Japannertjes passende) Chinese lichtgewichten.

Nu, een paar jaar verder, doet de Mash lokaal zo’n 3000 km per jaar binnen een straal van een kilometer of 30. Op de teller staan intussen vijf cijfers. In die tijd is alleen het startknopje stukgegaan.

Het ding krijgt aandacht, maar geen liefde, en vaart daar wel bij. In de garage vult de Mash het laatste gaatje goed op. Maar in tegenstelling tot de ook inwonende Guzzi’s deren een paar etmalen buiten in de stromende regen hem niets. Terwijl mijn 1967 V7 elektrisch al nerveus wordt als het een dorp verder bewolkt is.

Conclusie: de Mash is niet oud; het is en wordt geen klassieker. Hij wordt hoogstens ouder. Maar ik pak hem voor van alles en voel me er niet op voor joker zitten. En dat ik soms rechts word ingehaald door een telefonerende, circa achtjarige op een fatbike? Boeien!