Een Yamahosuki in Vlaanderen – Column

Stoppen voor een mede-motard met pech. Wie doet dat nog? Wij doen dat nog! Omdat het altijd leuk is nieuwe mensen te ontmoeten. En als je iemand helpen kunt, ach, waarom niet?

Waar we vroeger dan direct een gereedschapsrol uitpakten en met geïmproviseerde mogelijkheden wisselstukken, zoals een zuiger van een Jupiler-blik of een drijfstang van een stuk eikenhout, maakten, is het leven nu eenvoudig. Is er geen naft, dan kunnen we helpen. Als de gestrande motorrijder zijn – of haar – gsm vergeten heeft, dan ook. Anders is het tegenwoordig iets elektronisch, en dan kunnen we niet helpen.

Oh ja, een tubeless band kunnen we onderweg ook flikken. Inmiddels heeft de doorsnee motorrijder een gsm en een mobiliteitsgarantie. Maar wat we nu met gemiddelden aan moeten?

De man die op de Steenweg naast een bijna geheel gedemonteerde motorfiets stond, was duidelijk geen doorsnee exemplaar. Net zo min als dat zijn moto doorsnee was. De motard zelf leek – op de twee laag op de heupen hangende Colts na – zo uit The Good, the Bad and the Ugly gestapt. Zijn motorfiets leek opgebouwd te zijn uit wisselstukken van alle Japanse fietsen van tussen 1980 tot 1990 of daaromtrent. Overal bengelde bedrading. Het zag er allemaal erg serieus uit. Maar het bleek mee te vallen.

Onze Italo-cowboyclone vertelde op mild vriendelijke toon dat hij op weg was voor een gesprek over een nieuwe job. Maar hij had wind mee gehad en was dus een half uurtje te vroeg. Die tijd gebruikte hij om verder te gaan met het trekken van bedrading op zijn verbazende tweewieler.

“Er staat een 1170 Wiseco-kit op. Met een supercharger”, wees hij blij naar het motorblok en de kop, waar aan een gigantische carburateur zo enorm veel mooier hing te zijn dan een brandstofinspuiting maar zijn kan.

Voor iemand die een kwartier voor een sollicitatiegesprek stond, bleek onze collega-motorrijder nog erg rustig. “En waar hij dan wel moest zijn? En hoeveel tijd hij nog nodig had om zijn creatie weer in elkaar en draaiend te krijgen?”

Ah. Dat was simpel. Hij wees naar het kantoorgebouw aan de overzijde van de weg. “Ik hoef alleen maar over te steken. En als ik daar dan gedaan heb, dan steek ik weer over en maak het seffens af.”

Ik dook eens in mijn eigen sollicitatieverleden en besefte dat ik mijn zaken nooit zo zen had aangepakt. De langbejaste carrièrejager sorteerde wat dingen bij elkaar in zijn rugzak en meldde dat hij even naar de overkant ging.

“En geen foto’s maken, hoor!” Ik besloot te wachten, stak een sigaar op en keek nog eens verder naar het technisch samenraapsel voor me. Feitelijk zagen alle dingen die er gedaan waren er gewoon doordacht en professioneel uit. Alleen van die bedrading kon ik niets maken. Ik herkende een ontstekingsschakelaar. Toen ik die omzette, gingen er allerlei lichtjes branden.

Vreemd… Halverwege mijn tweede sigaar kwam de Clint Eastwood-copycat weer naar buiten. Ik kreeg direct Ennio Morricone’s mondharmonicatune tussen de oren. De teruggekeerde sleutelaar gaf me een high five en meldde tevreden: “Het is in orde. Ik heb de job.”

Al pratend zette hij de tank op zijn plek terug en sloot de snelconnectors van de brandstofleiding aan. De zijdeksels werden ingehangen. De buddy ging erop. Helm op. Handschoenen aan. Contact aan. Een druk op de knop. De Yamahosuki Special kwam met een huilende compressor op gang. Na een paar rustige halen aan het gas liep het ding met het brokkelige uitlaatgeluid van een blok met heel hete nokkenassen verbazend mooi rustig op nullast. De berijder brulde: “Bedankt voor het stoppen!”

Gaf gas. Daverde weg. Wat voor baan dat jong nu gekregen had? Wat voor bedrijf er in het neutraal ogende gebouw zat? Geen flauw idee. Maar stoppen voor blijkbaar gestrande motorrijders? Dat blijf ik zeker en vast doen.