We zijn aan het afsluiten voor het decembernummer
50 jaar Bij de eerste eigenaar
De meeste relaties halen de 50 jaar niet meer. En dik vijftig jaar geleden was de aanschaf van een Honda CB750 K1 een serieuze investering. Eigenaar Martin Plug zocht naar een motorfiets waar hij comfortabel lange reizen zou kunnen maken.
Honda CB750 K1: 50 jaar bij de eerste eigenaar
En zo kom je dan vanuit Gelderland boven Alkmaar terecht. Daar wonen Martin en Ria met zijn Honda en haar Ducati. Tegenwoordig is ‘patina’ het toverwoord dat zwaarder weegt dan in nieuwstaat of geheel gerestaureerd. Martins Honda staat voor de essentie van het begrip patina.
Hij heeft 50 jaar geleefd en gereden onder de liefdevolle, maar niet kinderachtige aanpak van zijn eerste eigenaar. Toen Martin zijn Honda ophaalde bij Minus de Vries, was Minus nog maar net eigen baas. En ook de relatie met Minus zou lang duren.
De eerste 25D km kalmpjes aan
Maar intussen werd de motor opgehaald en mocht hij aan zijn werkzame leven beginnen. Dat was in de tijd dat Japanse motoren bewezen zelfs heel te blijven onder keiharde mishandeling. Een CB750 in het holst van de nacht op een camping in Renesse op zijn middenbok en in zijn vrij zoveel toeren laten maken dat de contactpunten gingen zweven? Lachen!
En waar je ook was, rijden deed je zo snel mogelijk. Want Europa was toen veel onbegrensder dan nu. Lekker doorrijden? Daar was Martin ook niet vies van. Maar hij wilde zijn motor eerst gewoon eens aan werken leren wennen, hem leren lopen. Het eerste jaar, de eerste 25.000 kilometer, deed hij het dus rustig aan. 25.000 km in een jaar. Het huidige gemiddelde jaarkilometrage voor de Nederlandse motorrijder schijnt iets van 2000 kilometer te zijn.
Goed. De Honda kreeg zijn persoonsbewijs op 22 maart 1971. Nadat Martin het verschil tussen inruil en aanschaf had afgetikt was zijn totale kapitaal geslonken tot een overzichtelijke 50 gulden. Een kameraad van Martin kocht er ook eentje. Op dezelfde dag, bij dezelfde dealer. Allebei die motorfietsen met slechts een cijfer verschil op de nummerplaten zijn nog steeds ‘ready 2 go’. En de twee kwajongens van weleer gaan ook nog steeds prettig met elkaar om.
De CB draafde braaf jaar na jaar. Toen Martin er omstreeks 1978 vaagjes over dacht hem in te ruilen bood de dealer hem 500 gulden. Martin besloot toen tot iets waar hij nu nog spijt van heeft: hij liet de Honda zwart spuiten.
Kort daarna kreeg de viercilinder een vier-in-een systeem aan de uitlaatkant.
Maar dat verdween weer snel: ’te veel lawaai’.
De teller is een keer stuk geweest. Maar de CB750 heeft in elk geval 240.000 geregistreerde kilometers gedraaid.
Hij zal zelfs in zijn huidige staat meer waard zijn dan de 500 gulden uit 1978.
Maar dat is niet meer relevant.
De Honda blijft bij Martin
Die 750 in het zwart is helemaal top. Knap dat je hem zo lang koestert. Gaaf!! Jij bent met de CB750 vergroeid. Ik met Blauwtje, de ooit R45. Ik ken het gevoel. Nooit wegdoen!!
Hier een klein berichtje van de eigenaar van deze Honda.
Bedankt voor alle mooie beoordelingen van mijn Honda inmiddels is de Honda 54 jaar oud en nog steeds helemaal in orde.
Met deze Honda zijn lange reizen mee gemaakt door heel Europa vooral in de begin van de eerstelevens jaren van deze Honda waren de reizen lang en erg ver eigenlijk.
Hier zijn wel eens een paar stukjes over geschreven, doe er een stukje bij wat geschreven is vanuit de beleving van deze Honda.
Dolf bedankt voor het plaatsen van jou artikel.
In ieder geval niet de originele dealer sticker want Wormer kreeg pas veel later het kengetal 075.
Voor honderd % de originele dealer sticker. Persoonlijk van Minus de Vries drie weken voor zijn overlijden nog gekregen. De oude sticker was onleesbaar geworden in de loop der jaren zodoende de nieuwe sticker.
Benieuwd naar het originele kleurtje, zal vast iets “cany-achtigs” zijn, past wel in de tijdsgeest.
Maar ook dit zwart, met gouden bies, is netjes gedaan.
En ook redelijk “time-period” (jps-replica)
Time-period, nog zo een term, mooi bij patina 😀
Wat maar weer bewijst dat ook oude klassiekers betrouwbaar en duurzaam kunnen zijn.
Mijn Yamaha triple uit ’79 zit ongereviseerd op bijna 160k, als hij terug dat niks bijzonders te zijn.
Ik ken iemand met een FJ1100 die op 460k zit; onderblok is nog nooit open geweest..
Desalniettemin een mooie prestatie; 50 jaar bij dezelfde eigenaar
Niets verkeerd met dit gedestingeerde zwart, maar ik vermoed dat de ‘andere’ CB750 zuster hoger scoort op de patina-ladder en wellicht nog met een parelmoer-kleurtje. Want deze is mij naast de nieuwe kleur iets te kek in relatie tot de gemaakte km’s. Maar nog wel een ‘echte’ motor met nog te bevatten rechtoe-rechtaan techniek. Mooi dat zo’n exemplaar nog te zien is op de weg – met compliment aan de eigenaar.
Popperlepee….die kan zo in de showroom !!
Wat een plaatje; je zou er verliefd op kunnen worden 👍👍
Ik vind de zwarte kleur helemaal niet misstaan bij deze motor. I love it!
Zelf ook een CB 750 gehad ,nieuw gekocht in 1978 .Het was een K6 in een mooie blauwe kleur dik 50.000 km mee gestuurd zonder noemenswaardige problemen.We een oliebad kettingkast gemonteerd ( uit Duitsland gehaald)toen de eerste ketting na zo’n 7000km op was.daarna 1x per jaar nieuwe olie in de kast.Deze was ook voorzien van een veerbelaste kettingspanner .Ketting smeren en spannen was toen verleden tijd. Na dik 50.000km ingeruild voor een CX 500 omdat ik toen verder van huis ging werken en daar dik 180.000 km mee gestuurd zonder veel bijzondere problemen .