Het varkensneusje zit natuurlijk op de prachtige Visa, het was een grappige bijnaam van het frontje van het eerste type. Dat er nog steeds leuke klassiekers te vinden zijn, bewijst Nick met zijn verhaal over zijn inmiddels prettige verslaving. Auto’s verdwijnen geleidelijk en soms ongemerkt en deze Citroën Visa Club uit 1979 is daar een goed voorbeeld van, ze zijn eigenlijk al uit het straatbeeld verdwenen.
Toeval bestaat niet
Nick: “Met een kennis reed ik een clubrit mee in zijn eigenzinnige Citroën GS en het pauze moment vond plaats bij een Citroën-dealer. In de showroom stond een Citroën Visa Club, van het eerste type, met een luchtgekoelde tweecilinder motor die al bijna 20 jaar onaangeroerd mooi stond te wezen. Ik kreeg een kick en blije hartkloppingen toen bleek dat de klassieker te koop was.”
Motie van afkeuring
Nick: “Thuisgekomen met het enthousiaste verhaal van de vondst kreeg ik van mijn vader een motie van afkeuring. Ik was te jong, was niet in het bezit van een rijbewijs, geen budget op de begroting en hij wilde mijn verlangens ook niet mee financieren. Het verlangen bleef toch sluimeren en kreeg na enkele jaren vaste vorm, zeker toen er een advertentie stond in Auto Motor Klassiek waar de Citroën Visa Club opnieuw werd aangeboden. Wonder boven wonder kreeg mijn vader ook de drang om de Visa Club een tweede leven te geven.
Typische Citroën
Nick: “Voor mij was de Citroën Visa Club in elk opzicht een typische Citroën. Het karakteristieke veercomfort, het naar verhouding ruime interieur, het lage brandstofgebruik, en wat ik helemaal mooi vond, de merkwaardige bedieningsorganen vlakbij de stuurkolom. De ondernemer van de garage gunde de Visa mij voor een gunstige prijs want de technische staat zou het nodige onderhoud en herstel vergen.”
Gevoelens van genegenheid
Het is wel duidelijk dat Nick deze gevoelens koestert, na de aankoop kreeg de Citroën Visa Club een pittige gezondheidscheck om hem weer tot leven te wekken. De banden werden vernieuwd, de remmen aangekeken, alle vloeistoffen vervangen en nieuwe accu geplaatst en tenslotte een verse APK voor de wedergeboorte. Het blijkt altijd maar weer: Om plezier te hebben van de autohobby heb je energie, gedrevenheid en enthousiasme nodig. Dat enthousiasme en die gedrevenheid vind je ook elke maand terug in Auto Motor Klassiek, die je voor een mooie prijs thuis gestuurd krijgt. Een jaar lang.
Na 2x een Dyane een 2 cilinder Visa (facelift model ‘86) gekocht
omdat die Dyane s zo lekker reden en zuinig waren.
Mij viel het wat tegen: de auto was te traag en het verbruik ging omhoog. Ook miste ik de fun factor die een Dyane wel heeft. Denk dat ik liever een 4 cilinder 1.1 had gehad. Zoals de latere 205 die ik met veel plezier gereden heb.
Overigens was de techniek / ruimte in interieur wel goed.
De hier beschreven 1e serie vind ik wel erg leuk om te zien.
Het is een beetje zoals de eerste en tweede generatie Renault 5.
Leuke wagens met die geinige satellieten. Veel comfort en ruimte voor z’n geld.
Een collega van me toen had er een nieuw gekocht. Een maat van hem had tegelijkertijd een Mercedes 190 gekocht die natuurlijk veel meer kostte. Beide hebben een aantal jaren in die wagens gereden en alle kosten bijgehouden. Bleek dat die 190 per kilometer en per saldo minder had gekost dan die Visa!
om ‘haar’ weer tot leven te wekken, Dirk. Zo’n beetje elk voer, vaar of vliegtuig heeft de aanspreektitel van een dame. Et, enfin, c’est la voiture, n’est-ce pas?
Helaas (voor de Visa), of gelukkig (voor mij en mijn meerijdende moeder), kan ik zeggen dat de stevigheid van dit autootje voor mij boven alle verwachting bleek te zijn tijdens een flinke aanrijding met 50 km/u in de zijkant van een VW Derby (wie kent ze nog?) die zo uit een zijstraatje kwam. Reservewiel in de motorruimte ving veel op. Zowel mijn ouders als ik hebben 3 Visa’s gehad. Persoonlijk vond ik de tweecilinder toch wel het leukste. Deze blauwe is een pareltje; koesteren en genieten!
Naf-naf was de tijd ver vooruit. Deze beoogde opvolger van de Ami8 (hoewel veel Ami rijders (en ik) hier anders over dachten) was een ruime en zuinige gezinsauto met een onverwoestbare techniek. Twee cylinder luchtkoeling en een Gs versnellingsbak. Alleen de e-ontsteking was in de begindagen gevoelig voor storing maar dat was de nieuwigheid.
Qua vormgeving was de auto ook ver vooruit. Het publiek haakte niet aan. Reden om de Visa al snel aan de gewonere smaak aan te passen. Nieuwe neus, plastiek stripjes, beetje optisch zwarte verf toepassen en een bijna Teutoons volks-dashboard achter het stuur. Het volk waardig.
Nu werd het een feest. 650 cc – 1600 cc. Rallye uitvoeringen en veel prijzen (Paul Maaskant). Heel veel verkopen en op iedere hoek van de straat stond een Visa.
Maar nu even terug naar het begin en het artikel.
Wat een leuke Visa. Echt Frans. Wat niemand heeft: de mistachterlichten veren met de bumper mee als je een paaltje raakt. Druk er maar eens op.
Heel veel plezier ermee en hou deze unieke auto in ere!
Energie, gedrevenheid en passie dus. En papa, zo lees ik. Evengoed. Het was ook de eerste auto die mijn vrouw en ik ooit samen kochten na inruil van een r4 en een 2cv. 1983 was dat. Zelfde model zelfde kleur zelfs. Mooie herinneringen aan.
Ziet er gammel uit, net als de Ami, maar rijdt zo heerlijk, en idd meer ruimte voor mijn lange benen
dan in menige aanmerkelijk groter autos.
Veel plezier met Ms Piggy.
de basis , veel meer heb je eigenlijk ook niet nodig…
reizen ipv racen.
Wij hebben een gebruikte gekocht omdat wij op korte termijn een auto nodig hadden toen onze Fiat Panda total loss was gereden door iemand die vergat voorrang te geven. De Visa bleek een heerlijke auto te zijn waar we vele jaren plezier van hebben gehad.