Winterwerk: Het DAF ding

Sommige moeders zijn jaloers op hun dochters. Sommige mannen zijn jaloers op hun zoons. Ik ben jaloers op moderne motorfietsen. Die kunnen zo goed rijden dat ze mij tegen zichzelf in bescherming moeten nemen.

En hoe correct dat ook is, het jeukt mij wat. Wat denkt zo’n machine wel? Persoonlijk ben ik er juichend van overtuigd, dat ik geen 200 pk de baas kan. Aan de krappe 100 paarden van mijn 1991’er Triumph Trident heb ik al meer dan genoeg. Maar let op: ik spreek op persoonlijke titel. Ik ben nu eenmaal meer een enthousiast, dan een hoogst getalenteerde motorrijder. Ik heb geleerd van mijn fouten. En omdat ik heeeel veel fouten heb gemaakt  overleefd ben ik nu een ervaren motorrijder.

Al die ervaring is inmiddels om gezet in een motor die me feitelijk alles biedt, dat ik in een motor zoek: Het DAF ding is een combinatie van alle wisselstukken die ik over had vaneen ander stuk passie: Russische driewielers. Toen er iemand langs kwam met de vraag of ik een DAF 44 motorblok ruilen wilde tegen een krat bier en een andere kennis met vroeg of ik misschien iets kon met de voorvork van een BMW R100 terwijl net de eerste herfst bui over het huis stormde, had ik mijn winterproject te pakken. En het is verbazend wat er allemaal kan gebeuren wanneer je  uit onbezorgdheid je plan niet trekt.

Zoiets beginnen doet meer voor iemands sociale leven, dan uren op Facebook te zitten. Het was na verloop van tijd net als vroeger. Er kwamen kennissen kijken, helpen, gewoon praten en een glas en een peuk doen. Dat was niet heel bevorderlijk voor de snelheid waarmee Het Project zich ontwikkelde, maar wel leuk.

Wij mannen zijn immers gewoon op ons best wanneer we ongecompliceerd vuil worden kunnen? En al doende gebeuren en dingen en leer je dingen. Zoals dat de beschermkap van een haakse slijper dat apparaat minder goed manoeuvreerbaar maakt bij een frame besnijdenis. Zonder kap is zo’n ding veel handzamer.

Het is ook verbazend hoeveel bloed er uit een vingertop komen kan na een ‘close encounter’ met een onbeschermde slijpschijf. Het laswerk werd elektrisch gedaan met de lastrafo uit de erfenis van mijn vader. En voor een ervaren sigarenroker zijn lasdampen een balsem voor de longen. Bij elektrisch lassen komen er vonken vrij. Wanneer die een warm onderkomen vinden in een stapelpoetsdoeken, dan wordt het mistig. De brand werd in de kiem gesmoord met een brandblusser. De nasmeulende massa werd naar buiten geveegd.

Het pas maken vaneen motorblok aan een daar niet bij behorende versnellingsbak is een kwestie van rustig passen en meten. Meten moet voor de zekerheid altijd twee keer gedaan worden. Drie keer meten duidt op onzekerheid. Het draaien van de pasring tussen blok en bak en de verloopbus van het Ural cardan naar het Suzuki wiel werd volgens tekening uitbesteed, omdat je nu eenmaal niet alles zelf kan.

Het pasmaken van het blok en het frame, daar zijn duimstok, haakse slijper een donorframe en extra zekeringen voor de elektra van het huis voor nodig. Een bezoek aan de bijna lokale motorsloop leverde een Honda CB 900 tank op.

En natuurlijk zijn er topbedrijven die een motor voorbeeldig in de lak kunnen zetten, maar zo’n actie kost navenant geld. En bij freelancers is geld nu eenmaal net zo schaars als eerlijkheid in de politiek. Gelukkig is er dan de Action. Daar verkopen ze spuitbussen voor een paar euro per stuk.

Als logo koos ik voor dat van het infame Japanse motormerk Lilac, een merk dat voornamelijk bekend was vanwege zijn ontwerpfouten. Dat er in de hele constructie geen ruimte voor een dynamo was, mocht niet deren. Op een accu kom je makkelijk 200km ver. En langere reizen zaten er niet in de planning. Laat in het voorjaar maakte het DAF ding zijn eerste rit. De terugweg reed hij op een inderhaast geregeld aanhangertje. De versnellingsbak was overleden. Gelukkig is het nu alweer winter. Ik heb een ideetje om een dynamo te monteren. En denk ik tevreden: “GS1250 rijders, eat your heart out!”.

Of het DAF ding klassiek is? Natuurlijk niet. Maar hij is wel enorm old school.