We kunnen er over blijven praten dat geld niet belangrijk is. Maar leg dat de kassadame bij de Aldi maar uit. Of leg de slijter maar eens uit dat je wel de drank, maar niet de accijns wilt betalen. Wat wil je en wat is wat waard?
Ik klassiekerland speelt al een poos dat sommige klassiekers voor onvoorstelbare bedragen nieuwe baasjes krijgen. Zelfs al was de 1.000.000 euro voor een 600 cc MV Agusta een vraagprijs. Het ding had trouwens maar 16 km op de teller.
Het prijsniveau van klassiekers is daarbij status en cilinderinhoud gerelateerd. Want: ‘Een zware is je ware!’. Lekker belangrijk in een land waar je soms op sommige stukjes 130 rijden mag. Oh ja: en de huidige kopers van de huidige toppers zijn tegenwoordig vaker investeerders dan liefhebbers. Of het zijn pensionado’s die nu geld hebben voor de droomfiets uit hun jeugd. En de niet- of misschien of bijna toppers? Die zweven vaak in een wolk, tegenwoordig een ‘cloud’ van onduidelijkheid.
We zien daar trouwens ook weer het ‘top down’-effect uit de tijd dat ze nieuw waren: Je droomde over een CB750. Maar die was te duur. Dus kocht je een VB500, of een 350… Maar dat was toch een beetje een zwaktebod. Later, toen de CB750 een klassieker was, was hij ook gezochter dan een minder cc tellende viercilinder. Tot het aanbod van de CB750 opdroogde. Toen maakten mensen weer de stap naar de CB 500 en zijn broertjes. En daarom zijn die machines ook weer in prijs gestegen. Dat is de ‘marktwerking’. En dat is heel hinderlijk als je aan de aankoopkant staat. Maar of je daardoor minder schik gaat hebben als je een stapje lager in de rangorde gaat? Welnee! We moeten trouwens toch niet zo schrikken van klassiekerprijzen als je ziet dat een moderne motor tegenwoordig makkelijk 20 mille kan kosten.
In het verhaal zaten we op Honda’s. Maar dit hele idee kwam eigenlijk op gang naar aanleiding van onze Vlaamse lezer Ben Goetschalckx. Ben heeft een Suzuki. Die is te koop. En dat gaf nogal wat gespreksstof. Want het is een T350 en hij is niet gratis. Gratis, of bijna voor niets? Dat is iets uit het verleden toen een Harley-Davidson 110 gulden en een CB750 1.100 gulden waard was. Ik kocht mijn eerste (en beste) politie kwaliteit Ural combinatie met 500 km op de teller alweer 25 jaar geleden voor 1.500 gulden. En werd voor gek verklaard.
We pakken het lijntje van ‘dure’ Suzuki’s: Dat zijn de heel vroege T 500 ‘Titans’, de latere T 500’s – de GT 500’s worden ook niet meer als ‘te nieuw’ gezien en de 750 cc, watergekoelde driepitter T20 en de RE5 Wankels zijn ook erkend en bekend. Maar het mooie van de minder legendarische Suzuki tweetakttwins is dat ze absoluut klassiek, betrouwbaar en fraai gelijnd waren en zijn. Maar ze zijn nog niet ‘ontdekt’. En ze zijn best zeldzaam omdat ze komen uit de tijd dat er heel veel vol gas werd gereden en dat motorfietsen vrij snel ingeruild werden tot een zesde eigenaar ze naar hun graf reed. Maar een goed exemplaar is pure tweetaktfun en helemaal verkeerscompatibel en snelwegbestendig. Het is een paar keer tanken, maar je komt er zo mee de Alpen in.
En waar let je dan op als er eentje wordt aangeboden?
Let er op dat de machine er netjes onderhouden uit ziet. Een blok met versleutelde carterdekselbouten moet een aanschaf wel heel goedkoop maken. Na een goede proefrit moet de motor bijna rookvrij zijn. De ooit kenmerkende tweetaktwalm en een slechte nullastloop duidt op vermoeide krukaskeerringen. De 1975’er T350 van Ben is wat ze in Vlaanderen ‘technisch op punt gezet’ noemen. Verse zuigers, nieuwe krukaskeerringen, etc. Het frame (kader) is gepoedercoat. Het glimwerk is puik. Het lakwerk vraagt aandacht. De buddy overtrek zou wat botox kunnen gebruiken. Uit jeugdsentiment is hij mooi genoeg. Maar hij is zo goed dat hij eigenlijk de originele lak waard is. En dan heb je een absolute topper voor de mooiste zondagen. Het geluk daarbij is dat Suzuki in 1975 niet zulke woeste kleurstellingen had. Zo moet je bij een BMW R90S echt naar een van de weinige specialisten die BMW’s ‘smoke’ kleuren kan spuiten. Bij een Suzuki als deze kun je vrolijk terecht bij je lokale autospuiter.
Misschien is het dus gewoon leuker om te kiezen voor de motor die je had kunnen kopen, in plaats voor de motor die je toen niet kon betalen. We hebben een prettig gesprek met Ben gehad. Maar hier zijn de garages vol. Mocht u altijd al van een T350 gedroomd hebben, dan mag u als voorloper van een nieuwe trend Ben contacten. Dan zit er misschien binnenkort een rit naar Belgisch Vlaanderen in het verschiet.
De duurste T350 die we kennen heeft een vraagprijs van € 4.750. En dit exemplaar is zeker niet de duurste. Maar mogelijk wel een mooi onderwerp voor een blije discussie over wat waarom en wanneer waard is. Kom maar op! Als u de discussie in het Vlaams voeren wilt dan dat ook direct met Ben: Bengoetschalckx@hotmail.be
Hier in de schuur bina alleen maar 2tacten.
Veel brommers, en 1 motor, een RS250 van Aprilia.
Daarvan ligt de oorsprong van het blok ook bij de Suuz.
Er zijn zoveel leuke lieve tweetakjes die voor weinig geld de jouwe kunnen zijn; denk MZ, IFA, Oostblok-spul (vaak DKW-klonen).
Maar ook een oerhollandse Sparta of Batavus is geweldig knetterspul.
Het hoeft helemaal niet hard te gaan om lol te hebben..
Wel eens van Salira gehoord..?
Salira! Wel van gehoord. Nooit gezien!