We hebben een andere kast gekocht. Maar het ding staat, en staat goed. Dat was een goeie keus van mijn Lief. De oude kast moest leeg en uit elkaar. Hij gaat de deur uit onder het motto ‘functie elders’. Dan blijf je met de inhoud van de ouwe kast plus de vraag of je spul wat je in geen jaren hebt gebruikt niet gewoon moet wegdoen. Zoals een mapje vol vrijwaringsbewijzen van motorfietsen.
De afgelopen 25+ jaar zijn Moto Guzzi’s en Urals (die simpeler in elkaar zitten dan Dneprs) wel de brommers geweest waarvan er altijd wel eentje van elk in de garage stond of staat. Dan ga je eens mild bladerend door de stapel vrijwaringsbewijzen. Dat zijn er best veel. Het zijn er 63.
En dan missen er nog de vrijwaringen van tussen mijn 18e tot 26ste. Dat is een soort Bermuda Triangle. Maar ik heb dus aardig wat motorfietsen gehad. Ik herinner met een Norton 99 die ik – zonder achterwiel – scoorde voor 75 gulden. Veel later kwam er een Ducati 750 GT die ik in Weesp kocht voor 2.000 gulden. Er is ook een tijd geweest dat je een Kawasaki 500 driecilinder met 8LS Robinson voorrem en expansiepijpen kocht voor 800 gulden. Dat was op het Utrechtse Kanaaleiland.
In de afgelopen halve eeuw is mijn aankoopniveau prijstechnisch nogal onder in de markt gebleven. Meer in de hoek van gewoon ‘best oud’ en niet heel erg als in ‘Dat is een Geheide Klassieker’. Bovendien zien mijn motoren er na een poosje allemaal wat doorleefd uit. Dat dat nu ‘patina’ heet zal wel. Maar een Britse kennis zei me ooit: “Ouwe motorfietsen zijn net honden. Als je ze te vaak wast, dan worden ze nerveus”. En misschien worden een aantal van mijn exen straks even veel waard als zo’n Ducati 750 GT nu is. Maar ik heb nu eenmaal nooit veel gehad met nieuw en/of waardevol. Want ik heb gewoon niet veel met geld. Geld heeft ook niet veel met mij.
Natuurlijk kan ik wel genieten van perfectie. Het werk van mijn kameraad Theo Terwel is daar voor mij de norm in. Theo restaureert voornamelijk BMW’s, maar hij schrikt ook niet van de wedergeboorte van een – jawel! – Ducati 750 GT (waarvan de eigenaar zo’n veertig jaar na de mijne een taxatierapport kan overleggen van € 42.000). Ook een weetje: De BMW R68 (daar zijn er zo’n 3000 van gemaakt) had een heel specifiek sleuteltje voor het gereedschapvakje. Al na een jaar zoeken had Theo er eentje gevonden. Ook leuk: de basislak en de lak voor de biezen zijn 100% conform de lakrecepten zoals BMW die tussen 1951-1954 gebruikte. En de lak komt uit bussen die tussen 1951 en 1954 voor BMW zijn afgevuld.
Fantastisch vakmanschap en heerlijk om te zien. Maar om je 750 cc Duc of je BMW R68 nou ff te pakken om boodschapjes te doen bij de ALDI?
Wegdromend over die stapel vrijwaringsbewijzen ervaar ik een tijdreis. Rijden in een tijd dat er geen GPS was en er geen smartphones waren. Geen georganiseerde reizen. Of tenminste niet bij mijn weten. Je besloot een weekend of een week weg te gaan, dan liep je vrijdagnacht je motor nog eens even na. Zaterdag na het ontbijt slingerde je je plunjebaal over de buddy. En ’s avonds zat je dan net voorbij Parijs met een kapot baklager. Gelukkig wist een net sluitende pomphouder dat er die avond sleutelavond was op het bijna plaatselijke sportvliegveld. Daar kreupelde je dan naartoe. Iedereen was blij met het bezoek van een buitenlander met problemen. En met een compleet uitgeruste werkplaats plus een handje vaklui… Het werd laat. Ik kon pas na de lunch van de volgende dag weer op pad. Met een gereviseerde versnellingsbak. En een kater.
En dan vind je de vrijwaring van de T500 met Reimo twee-in-een en een Velorex bakje, de Trident T150 V waarmee ik tegen de Kerst bij Birmingham in de regen strandde en liefdevol werd opgevangen door een Brits koppel met twee dochters van een hoogst interessant bouwjaar. De XT500 waarmee ik een ravijn in was gereden. Ik was bewusteloos gevonden en naar een lokaal ziekenhuis getransporteerd. Ik had indertijd een reis & kredietbrief van de ANWB en had het ouderlijk huis als repatriëringsadres ingevuld. Zonder enige tekst en uitleg kregen mijn ouder een verkreukelde Yamaha franco thuis aangeleverd. Dat was even schrikken…
De laatste vrijwaringsbewijzen zijn recent. Ik deed mijn Chang Jiang project weg en adopteerde een MZ 250TS. En die werd weer geruild tegen een Moto Guzzi V65. Omdat Moto Guzzi toch wel heel erg mijn merk is.
Erg leuk om af en toe je administratie nog eens door te nemen Maar die VX800? Dat was een misser.
Dolfie salfie , Als je vier keer achter elkaar de zelfde denprs uit elkaar hebt gehaald en tien keer onze lieve heer hebt opgeroepen om de man te vervloeken die zo,n ding heeft geconstrueerd dan krijg je plotseling hulp van boven een soort van bliksem inslag in je hersens en ziet de oplossing en logica en doe je het monteren anders en heb je de motor waarvan ik de naam niet meer kan uitspreken omdat ik dan een brok in m,n keel krijg even snel in elkaar dan zo,n ural gedrocht , het koste mij wel mijn voorraad aan bier , Heb dat ding wel DIRECT verkocht 😂😂😂
Links of rechtsom: proost!
VX800 heb ik ook nog gereden, prima ding, voorvork veel te slap en vrat remblokken.
Stuurde daarintegen veel beter dan ik ooit verwachtte, gewend als ik was aan het stuurgedrag van mijn toenmalig Z1000 (met een frame dat leek te bestaan uit gekookte spaghetti qua stijfheid).
Dat hield in dat ik een bocht indook en rustig wachtte op het commentaar van het frame dat het nu wel erg hard ging..
Dat commentaar kwam niet, wel al het ijzerwerk tegen het asfalt.
Dat had ik dus niet verwacht…..
Leuke fiets..
Mee eens. Ik vond dat de mijne eigenlijk het best deed als ik er zo lomp mogelijk mee reed. En die remblokje voor waren gewoon overwerkt. Mooie herinnering: om het chromen kapje boven de startmotor er af te krijgen moest de achterste cilinder gelost worden
Recent kwam ik, bij opruimwerkzaamheden, ook zo’n stapeltje tegen. Zowel van 2 als 4wielers.
Niet zo uitgebreid als bij jou, maar het riep wel herinneringen op. Van gemotoriseerde 2wielers sinds 1984 tot nu 7.
veel brommer gereden en toch nog een ouwe lul geworden , niks verkeerd gedaan.
kudos !
We zullen dooorgaaan!