Liefde was de basis voor Willem en Jikky om nu meer dan 23 jaar geleden deze Trabant P50 van het eerste type te restaureren om als trouwauto te dienen. De auto werd immers indertijd door zijn eigenaren vol liefde “Trabi” genoemd. Dit type begon zijn loopbaan in 1957 en kom je maar een enkele keer tegen. De latere serie Trabants 600 en 601 zie je vaker in klassiekerkringen. Na dit eerste type bleef de Trabant nagenoeg jarenlang ongewijzigd van de band lopen. Alleen de noodzakelijke verbeteringen mochten van overheidswege worden doorgevoerd. Het Duroplast-autootje zou een grote rol gaan spelen in de DDR, een auto die geschiedenis heeft gemaakt.
Een trip door de tijd
Willem deed zijn eerste actie met de aankoop van deze Trabant P50 bij een handelaar, hij kreeg de auto mee in ruil voor 600 harde Nederlandse guldens in 2000, nu dus 23 jaar geleden. Het leek hem best apart om de auto te restaureren, met maar één doel: zijn huwelijksdag feestelijk te vieren met de Trabant als trouwauto en om leuke, fotogenieke foto’s te maken om de herinneringen vast te leggen.
Van slooprijp tot een glanzende oldtimer
Het project liep bijna nog op een mislukking uit, de wagen bleek ondanks zijn duurzame carrosserie slooprijp. Goede raad was duur, er moest een donorauto bij gekocht worden om aan de noodzakelijke onderdelen te komen, en er werd een zoektocht gestart naar plaatdelen, want ook de donorauto kon niet meer gered worden. Gelukkig wel enkele onderdelen zoals bumpers, spiegels, sierstrips etc. Er moesten maar liefst vijf laklagen van de auto worden weggeschuurd voordat hij voorzien kon worden van een primerlaag, hij moest er natuurlijk uitzien zoals hij de fabriek had verlaten in een witte lakjas. Met kleine tussenpozen en met hulp van zijn vader werd de klus in 3 jaar geklaard.
Trabant P50. Der große Kleinwagen
Voor de productie gebruikte men fenolhars die met katoenafval werd verstevigd, onder druk kregen de plaatdelen hun vorm. Voordelen zijn duidelijk, een absolute corrosiebestendigheid, licht gewicht en grote stevigheid, waarbij een eventuele reparatie goedkoop zou zijn. Zijn top lag rond de 100 km per uur, ondanks de kleine motor mogelijk gemaakt door het lage gewicht van de DDR-icoon. De plasticbomber was toch een kleine volwaardige auto, kon niet roesten in tegenstelling tot het stalen frame waar het bruine kwaad wel kon toeslaan. De levensduur van deze luid pruttelende en blauwe walm uitstotende Trabi was economisch gezien een jaar of vijf. Het stukje Ostalgie van Willem en Jikky heeft het inmiddels al meer dan 60 jaar volgehouden.
De Trabant P50 is een charme van de eenvoud
Willem: “Voor mij is het de charme van de eenvoud, de sedan heeft nog een pontonvorm met afgeronde hoeken en dat oogt zeker niet onaardig. Je zou foto’s van alle details kunnen maken: de aflopende motorkap. De twee enigszins uitstekende koplampen, het uitzicht is ruim voldoende. Het dashboard heel eenvoudig, de bagageruimte is meer dan voldoende met zelfs een hele set gereedschap, ik maak het aan iedereen duidelijk: ‘Ich fahre einen Trabant, het karakteristieke Oostblokmobiel’.”
Geluksgevoel
Het bezit geeft nog steeds een geluksgevoel door de trouwrit op de mooiste dag van het leven. En dat is ook bijna de enige dag dat de Trabant heeft gereden, van huis naar het stadhuis. De tweede rit van de Trabant P50 naar Giethoorn voor een verrassingsweekend, de rit naar het RDW voor het kenteken rekenen wij niet mee. Deze aparte verschijning blijft nu als blikvanger staan in zijn metaalverwerkend bedrijf, waar men maatwerk in metaal kan leveren. Het uitgangspunt voor Willem is dat je alles van metaal kunt maken. Ook dat is passie, en zijn oude Trabant toont immers ook dat je passie hebt. Dat maakt het fascinerend.
👍👍👍👍👍
Hallo geweldig stuk om te lezen.
Ikzelf heb er jaren in gereden en men noemde mij de trabiman omdat ik er al veel had gehad.
Ik handelde er vroeger ook in en woonde boven Groningen bij de Duitse grens dus kon ze toen vrij makkelijk ophalen.
Zelfs een oorkonde ontvangen van de porchefabriek in wolfsburg omdat ik de verst komende deelnemer bleek te zijn.
Nog steeds vind ik ze leuk maar woon nu in de caribbean.
Mocht je vragen hebben stel ze gerust op:
App 05997963059
Gr evert.
Wat een leuk verhaal! Ik heb goeie herinneringen aan Trabant en de P50 in het bijzonder. Met mijn bouwjaar 1958 ben ik namelijk met het Oost-Duitse merk opgegroeid, want mijn vader was begin jaren zestig met zijn Vader’s Auto’s een èchte Trabant-dealer. Wartburg deed natuurlijk ook mee, want die vormde toentertijd altijd een combinatie met Trabant. Kijk maar naar de bijgevoegde foto…
Geweldig autootje jammer dat er niet mee gereden wordt.
De Trabbi is een icoon van formaat. Zie je hem niet? Zo ruik je hem wel. De wachttijd op het geleverd krijgen van een Trabant na bestelling bleek uiteindelijk zo’n acht jaren of zo. Reden dat de tweedehandsjes daar zelfs duurder waren dan een nieuwe omdat een gebruikte domweg veel sneller geleverd kon worden. Onderdelen verkrijgen was een geen sinecure daar bij de genossen. Als je een gewone man was reed je Trabant. Reed je een Wartburg, dan was je al wat meer. Er waren er ook die een Volga reden…. In Berlijn bij het vroegere Ministerium Für Staatssicherheit (nu museum) een gesprek daarover hebbende met een medewerker van het Stasimuseum maakte beklemmend duidelijk met welk personage ik van doen had toen hij trots vertelde dat hij dus eerst een Trabbi gereden had, toen een Wartburg maar ook een luxe variant van Volga. Zijn uitspraken maakten glashelder dat hij niet aan de zijde van de bespiedde bevolking gestaan had. De oudere heer was niet voor niets beter in staat om in dat museum te vertellen hoe de Genossen in het land bespied werden….. Het Berlijnse Trabbi World was daartegen een luchtigere aangelegenheid