Toen deze mooie Alfa Romeo Alfasud 1.5 Super terugkeerde bij de dealer waarin hij in 1979 aan de eerste eigenaar werd verkocht, waren we er als de kippen bij om deze gave Italiaan aan het asfalt toe te vertrouwen. Zo lieten we een gekoesterde wens in vervulling gaan.
Alfa Romeo Alfasud ‘s zijn vanwege verschillende oorzaken zeldzaam geworden. Plaatstaalkwaliteit en brute omgang met de techniek zijn daar voorbeelden van. De hedendaagse exclusiviteit maakt het gegeven dat we met een fraai exemplaar gaan rijden, heel speciaal. Deze Alfa Romeo Alfasud 1.5 Super is een liefhebbersauto, die al 39 jaar in de juiste handen mocht verkeren. Daarnaast stamt de Alfa Romeo Alfasud uit de verbeterde serie van 1977 en later. Het maakt dat we optimaal mogen genieten van de magie, die de Zuid-Italiaan aan de oppervlakte brengt.
Subtiel interieur in Alfasud
Ik kan niet wachten om met de Alfa op pad te gaan. Binnen het interieur wordt de wens versterkt. Daar bevinden zich geen sporen van overdaad, maar wordt blijkgegeven van smaakvol minimalisme, de juiste details en accenten én subtiele slanke lijnen. Het interieur is uitgevoerd in fraai velours. En dat past prima bij de in Verde Matese gespoten carrosserie. De stoelen – vrij eenvoudig van constructie – heten je welkom en zorgen voor een diepe en actieve zitpositie achter een fijn, naar binnen gebogen stuurwiel met drie spaken. Ik draai de links gepositioneerde contactsleutel naar me toe en de watergekoelde 1.5 boxermotor laat ons merken, klaar te zijn voor de start.
Rustige kennismaking
Het eerste aantal kilometers leggen we in alle rust af. Ik laat de motor – ook door de half uitgetrokken handchoke – op temperatuur komen. Ondertussen merk je hoe soepel en exact de vijfversnellingsbak, de fijne koppeling en de exacte besturing de prille rit veraangenamen. Verder merken we dat oneffenheden sportief kordaat worden gedempt. Ergonomie en bedieningsgemak, zo bespeur je, werden voor de Alfasud onderscheidend gedefinieerd. Neem nu de aan de rechterzijde van de stuurkolom geposteerde hendel. Die combineert de bediening van de ruitenwissers, de aanjager en de dubbele claxon. Apart, op een prettige manier. Trivialiteiten als zicht rondom bevestigen verder, hoe doordacht deze Alfa Romeo Alfasud 1.5 Super werd ontworpen.
Progressief van rust naar dynamiek
Inmiddels is de motortemperatuur naar de juiste hoogte gestegen. De choke wordt uitgeschakeld. En dat betekent dat wij de smeuïge 1.5 boxer kunnen bewegen om de vederlichte Sud de sporen te geven. Wanneer ik het gaspedaal dieper indruk, blijkt dat de 1490 cc metende (en 84 PK genererende) krachtbron de sportief geconstrueerde Alfasud heel goed past. De transformatie van tevreden stemmende rust naar intense dynamiek is namelijk ragfijn en vindt progressief geleidelijk plaats met een mooie koppelontwikkeling. De vijfbak kent in alle versnellingen een mooie overlap zonder ingrijpende toerenval. Op de snelweg zit je zomaar op de maximumsnelheid van 130 kilometer per uur en ook dan is het einde van de acceleratiecurve nog lang niet in zicht, ook al omdat het mooie koppel lang beschikbaar blijft.
Opzwepend verlangen
Uiteraard laten we de Alfa ook uit op die fijne kleine Friese binnendoor feestweggetjes. Daar wordt opnieuw duidelijk wat voor briljante rijeigenschappen de Alfa Romeo Alfasud 1.5 Super aangemeten kreeg. De Alfa is een ideale bochtenauto, hij beschaamt geen moment het vertrouwen dat je in hem stelt. De Sud ligt als een blok op de weg. Verregaand neutraal en exact sturend roept ze een intens verlangen naar nieuwe bochten op. Bochten, waarin de Alfasud nauwelijks overhelt. En bij goede remmanoeuvres houdt de Sud de horizontale lijn vast, onder andere dankzij de Watt armen aan de achterzijde.
Coherent samenspel
Het onderstel is een technisch en puur mechanisch meesterwerk. De voorwielophanging, met haar McPherson veerelementen, dwars geplaatste onderste draagarmen en schuin naar voren gerichte reactiearmen (verbonden aan de stabilisator) is meesterlijk. Het vormt een prachtig geheel met het achterste deel van het onderstel met de Watt ophanging, de starre achteras en de Panhard stang. Het coherente samenspel van het onderstel met het gaspedaal, besturing, het lage onafgeveerde gewicht (remschijven op de versnellingsbak) en de voortreffelijke motor geeft geen krimp. Geen moment.
Fascinerend
De Alfa daagt meer en meer uit. Aan alles komt echter een eind. Het avontuur zit er op. Wanneer we afscheid nemen rest de herinnering die ons ingeeft dat we met de beste voorwielaangedreven auto uit haar tijd op stap zijn geweest. Het is deze terugblik, die een sterk verlangen oproept om spoedig weer met een van de mooist geconstrueerde compacts ooit te gaan rijden. Want ze bood ons pure fascinatie. En dat is slechts een understatement voor de belevenis, die we met deze zeldzame en zeldzaam leuke Alfa Romeo mochten opbouwen. Waanzinnig.
wat leuk om te zien en te lezen.
Vanaf 1978 heb ik heel wat jaartjes op de achterbank mogen zitten van een voor het oog volkomen identiek exemplaar. Ook in Verde Matese. was alleen de 1.3 Super.
Als ie het deed, was het inderdaad een feestje. Twee geklapte distirbutieriemen en een verrotte versnellingsbak gaven mn ouders wel een behoorlijke hangover. Hier en daar zette het roestduiveltje ook best vlot zn tandjes in het plaatwerk… Toch zelf gegrepen door het alfa virus naar volle tevredenheid. De moderne Giulia is heerlijk
een ’75er met ‘J’ kenteken. en die duitsers,toen al saai, lelijk, fantasieloos, geen 5 bak, toerenteller, etc. en geen meisje mee te krijgen;)
Een 1.5 ti GEHAD, TOERENTELLER, 5 BAK, H.LEREN KUIPSTOELTJES, OLIEDRUKMETER, op Lpg, startte altijd, nooit een centje pijn, 1,5 jaar gereden met 0 cnt. onderhoud, geen roest, jammeerrrrrrgenoeg heb ik m niet meer….en al die andere Alfa’s idem dito!
Ik heb in 1982 TI QV nieuw gekocht en daarin vijf jaar met steeds een glimlach op het gezicht gereden. Top auto. Reed als een kart en zeer snel. Geen roest, geen technische problemen. Ik heb daar hele fijne herinneringen aan. Tot op heden altijd Alfa gereden (thans o.a. Giulia).
Een begeerlijke auto, maar ik vind de TI en met name de sprint fraaier.
Heb zelf een Sud TI QV (1984) gehad met schitterende velgen en peperdure banden. Die banden hadden een supergrip, net kauwgom. Een paar rondjes TT circuit kostte vele millimeters profiel. Deze Sud is nog steeds supergaaf en is in bezit van een goede vriend. Heb vele Alfa’s gereden en nog steeds, maar deze rode Sud was het summum.
Heb er zelf ook wel in gereden, zoals in zo veel verschillende auto’s, en ik kan de rijimpressie die Erik beschrijft alleen maar onderschrijven. En inderdaad vielen ze massaal ten prooi aan ‘de bruine pest’. Je hoorde ze luid roesten. Zelfs al in de folder. Heel jammer voor zo’n auto met zoveel oog voor detail, waarbij het grootste probleem, de roest, een onuitroeibare blinde vlek bleek.
In de jaren 70 zag ik een klein plekje bij de ruitewisser van mijn Alfasud, ik drukte er zachtjes op, toen verdween de hele wisser in het binneste van de auto.!! Toch een van de meest heerlijke rijdende auto die ik ooit heb gehad. Jammer dat je hem hoorde roesten
De enige Alfa welke ik in eigendom gereden heb. Bleek een bijzonder fijne auto om in te rijden, de enige auto die mij als motorrijder dit gevoel gaf. Een luxe skelter. Het roesten, waardoor deze Sud te vroeg naar de sloop moest, bleek toen echter Alfa-eigen en ik zocht toch een wat meer praktische auto om meer dingen mee te kunnen vervoeren. Maar goede herinneringen aan dit italiaanse blikje!
Fantasche auto’s hen er drie gereden, 1350, 1500 en 1500 TI heb er zelfs mijn rijbewijs in gehaald. Het Alfa virus is daarna nooit overgegaan. Voor fir exemplaar: een vierkante kenteken plaat is hij helemaal af.