Dit kalenderjaar schrijf ik tien jaar voor Auto Motor Klassiek. Tijdens deze periode ontmoette ik tal van mensen en maakte ik reportages met hen en hun klassiekers. De komende tijd deel ik een aantal herinneringen uit de afgelopen tien jaren met u, en daarin licht ik random een aantal auto’s uit waarmee wij op pad gingen. Vandaag de eerste: de Fiat 125 Special van Nosstalgia Classics in Drachten.
In 2018 keek ik op de Facebookpagina van Nosstalgia Classics in Drachten. En daar kwam een nieuw aangeboden klassieker in naar voren, die mij direct triggerde. De aangeboden klassieker was één van de auto’s die op het wensenlijstje stond om een reportage mee te maken. “Hier moét ik mee rijden”, dacht ik, en niet veel later was de afspraak voor een reportage gemaakt. En deze vond plaats op 1 september 2018.
Het ging om een Fiat 125 Special uit de laatste serie, een auto uit 1971. De auto had een lange Lombardijnse geschiedenis en stond nu in Drachten te wachten op een koper. De in Marrone Testa di Moro gespoten en onder regie van Dante Giacosa ontwikkelde Italiaanse gezinsberlina presenteerde haar in Italiaanse lijnen gevatte overzichtelijkheid. En die evenwichtigheid verhulde het ware geheim van de Fiat: haar geweldige techniek, vervat in een 1608 cc DOHC Lampredi motor die 100 DIN-pk genereerde, en gekoppeld was aan een uitstekend gespatieerde vijfbak. Mét een vijfde verzet, dat veel meer te bieden had dan een overdrivefunctie alleen.
Want dat bleek, toen ik onderweg ging met de Fiat. De Italiaanse berlina had al lang en breed haar klassiekerstatus bereikt, maar was nog onvervalst fris en legde zeker in retrospectief magistrale prestaties aan de dag. En deze werden luister bijgezet door die diep indringende en heerlijke Lampredibrom. Die verhulde in niets temperament, en riep in alles een verlangen op om de historische potentie op waarde te schatten. Ingegeven door techniek, die bewees dat de Fiat tijdens het begin van de jaren zeventig prestatief ook gelijke tred kon houden met de luxere berlina’s uit haar land van herkomst. Een raspaard, dat vond ik van de Fiat 125 Special.
De destijds 47-jarige Fiat reed verdraaid gemakkelijk, en had geen enkele moeite om met de vaart der volkeren van 2018 mee te komen. En enkele keren waren mede weggebruikers met behoorlijke potente moderne auto’s verrast. De Fiat liet zich niet afschudden, met dien verstande dat de maximum snelheid (op het stukje snelweg was dat destijds ook overdag 130 kilometer per uur) werd gerespecteerd en de afstand tot de voorliggers respectabel bleef. Ook op de landelijke routes was het genieten geblazen in de Fiat, die zich ook op de binnendoor wegen als buitengewoon fijne klassieker, als heerlijke toerauto presenteerde. En het kippenvel op de armen bezorgde.
Het is dát kippenvel, wat ik nog steeds krijg als ik af en toe eens aan de rit met de Fiat, aan de reportage dag terugdenk. De Fiat 125 Special kroop bij mij onder de huid. En als ik aan de rit denk, dan doet zij dat nog steeds. Mensen kunnen ontroeren. Sommige auto’s kunnen dat ook. Grazie Dante. Grazie Aurelio. Grazie Nosstalgia.
De historische online rijimpressie leest u hier terug.
Schitternde classic! Erg ooi overall, al vind ik de voorganger met de mini vleugeltjes nog ietsje mooier. Maar deze rijdt als een Lancia!
Wat een heerlijke wagens waren dat! Heb er twee gehad in die tijd en ondanks dat de eerste door stickers bijeen werd gehouden en de tweede een moterwisseling moest ondergaan ben ik er altijd verliefd op gebleven! Verleden jaar tijdens de beurs in Padua zie ik een pracht exemplaar en herleefde ik mijn passie voor deze Fiat maar hij/zij kon het niet winnen van mijn huidige liefde voor Audi maar deze Fiat bleef nog lang op mijn netvlies…
EEN AUDI JA,MAAR MET MIJN ERVARINGEN MET DE Fiat 125 special vergeet ik nooit,in Korea tijd kochi ik een tweedy Hellas een vriend dacht Dat hij kon vliegen,maar de vrachtwagen was net its sterker en beef ik met mijn energy,Al’s ik nu de Kansas Zou krijgen en island weet in Golden konditie,ik woon Belgie
Mijn vader heeft er vijf versleten. 3×125 en 2 x 125s Fijne betrouwbare auto’s met 60a70.000 km/jaar. Na 100.000 km. Werden ze ingeruild.één ding hadden ze gemeen. Roest roest en nog eens roest ja, binnen een jaar waren met name de 125 door.
Ik werdt met beetle liefde Gaspard van dit,wat zegt men nu van Duitse wagen Mercedes en opel
Hele fijne auto om in te rijden, snel, ruim betrouwbaar enz enz. Helaas leek het te veel op een
opgetutte 124. Bij de 124 (imho) zat alles op de juiste plaats, alle verhoudingen waren gewoon in 1 keer goed. Dat miste de 125, lipstick on a pig.
Als Polski Fiat waren deze tot in 1991 nieuw te koop.
In Belgie waren deze Polski Fiat 125p zeer goedkoop in de jaren 80 en daarom ook zeer snel weggegooid.
Klopt die politicians was niet moving en wat een lelijke motorblok
De “Polski Fiat 125p” werd slechts geproduceerd tot januari 1982. De communistische fabriek in Polen bleef dit model produceren tot 1991, maar zonder samenwerking met Fiat onder het eigen merk “FSO”. Ze hebben gewoon gekopieerd, dat wil zeggen, zoals ze in China doen, ze wilden profiteren van de zeer goede reputatie, beoordelingen en meningen van de “Polski Fiat 125p” met licentie in Italië. Maar het effect was precies hetzelfde als bij Chinese producten, de kwaliteit was totaal hopeloos en één op de duizenden auto’s had een acceptabele kwaliteit. Ik weet wat ik schrijf want ik heb de genoemde “FSO 125p” uit 1989 in 2006 geschrapt en de “Polski Fiat 125p” uit 1977 (gekocht in hetzelfde jaar, dus 2006) heb ik nog steeds en rijd er probleemloos en zo comfortabel voor. Tot op de dag van vandaag proberen autodealers vals te spelen door de FSO 125p te verkopen als Polski Fiat 125p. Naar mijn mening was de Polski Fiat 125p niet slechter dan de Fiat 125 Berlina & Special, maar hij was gewoon zwakker omdat er Fiat 1500 Millecinquecento 75pS motoren op waren geïnstalleerd.