Daar stond ze. In de vitrinekast. Met een lieflijk labeltje. Aan een gewikkeld draadje. Prachtige kleur rood. Beetje schade, op z’n Frans, aan de rechterkant. De vormen van het schuifdak geperforeerd in het metaal. Qui madame, qui monsieur. Dáár, in één van de talrijke vitrinekasten van Visscher Classique stal zij mijn hart. Direct. De Peugeot 204 in 1 op 43 werd van mij. Ik wist het zeker. En aarzelde geen seconde.
Ik heb al vanaf mijn vroege jeugd veel sympathie voor de -04 serie van Peugeot. En de 204 vind ik de meest lieflijke van alle -04 modellen die de Franse fabrikant ontwikkelde. Zij was vooruitstrevend, met de dwarsgeplaatste aluminium motor en voorwielaandrijving. Zij was eigenwijs, met de stuurpook en de aparte bedieningswijze van de hendels en de knoppen.
De 204 was beschaafd, met de markante afgeronde achterzijde. Eigenwijs, met dat passagierscompartiment dat altijd een beetje naar achterlen leek te leunen. En de grille lachte je vriendelijk toe, mét de grote herkenbare koplampen die je in het donker onmiddellijk vertelden welke auto jou tegemoet reed.
De 204, zij die beschaafde rondingen kreeg. En een verzorgd interieur, met mooie finesses en materialen die op ingetogen wijze vertelden dat de 204 toch een tikkie hoger in de boom zat dan menig klassegenoot. Een schuifdak, marktafhankelijk standaard. De 204. Eigenwijs en beminnelijk, zonder pretenties en zichzelf. Een deftig dametje, dat je met egards behandelt. Dat gevoel. De 204 was licht klassieke muziek binnen haar speelveld.
Het zwak was er altijd. Het schaalmodelletje kocht ik nooit. Genoeg keuze, daar niet van. En soms klikte ik op eBay op een geschikte kandidaat. Te gelikt, te gedetailleerd of gewoon….net niet. En er waren zoveel andere modelletjes van andere automerken en miniatuurfabrikanten.
Maar ineens- op 7 april bij het fantastische Visscher Classique in Buren- vond ik de ware. Ze bleek perfect door haar imperfecties. Perfect, juist dankzij de ontbrekende details. Een tijdsgetrouw modelletje, waarbij spiegel en ruitenwissers nog in de voorruit zijn geperst. De grille en de koplampen uit één stuk zijn geperst. En buitenspiegels? Je zoekt ze tevergeefs. Nee, dit modelletje is nog lang niet zo natuurgetrouw gedetailleerd als de fabrikanten dat vandaag de dag doen.
Dit schaalmodel kwam ter wereld toen Peugeot de 204 nog van de fabrieksband liet rollen. Ze nog nieuw in de etalage stond. Maar zij is o zo mooi in haar proportie. Heeft de juiste kleur. De juiste schade. En vooral: het juiste gevoel. Dat riep het schaalmodel van de tweede serie van de Peugeot 204 in mij op. Vanwege de imperfecties, die de oorspronkelijke vormen van het origineel nog sterker naar voren brachten. Moins est plus.
Deze Meccano Dinky 204 gaat nooit meer weg. Ik zocht lang naar haar, en vond haar. En realiseerde, wat een klein modelletje, ergens weggestopt in een vitrine met te koop aangeboden miniaturen, losmaakte. Het kind in mij werd weer wakker. En voelde, waarom een onschuldig schaalmodelletje de gevoelige snaar voor het origineel haarfijn kan raken.
Ik begrijp het helemaal. Zo’n 15 tot 20 jaar geleden kwamen steeds nieuwe merken met modelauto’s op de markt. De een met nog meer details dan de ander. Wanneer ze dan naast elkaar stonden was er toch veel verschil. Maar ik was er gek op en begreep niet meer o goed waarom je zo’n oudje zou kopen. Nu de wijsheid met de jaren is gekomen (hoop ik), zie je juist dat die terughoudendheid, maar wél de juiste verhoudingen blijvend kunnen bekoren. Soms is minder gewoon meer. Meer om van te houden. Leuk model!
Ik was erbij, en belangrijker nog ik ken het gevoel. Met een eigen ONK 204 in 1/1. En er gaat nog wel wat meer 204 en overig-04 op ons pad komen dit weekend Erik.