Onlangs was er, in wat waarschijnlijk een herhaling van een herhaling was, een aflevering van Wheeler Dealers waarin een Volvo P1800 gered werd. Volvo P1800’s redden is een goed plan! Mijn meest traumatische herinnering aan zo’n vlotte Volvo was de keer dat ik een handelaar een gretig door roest aangevreten exemplaar om de koplampbehuizing zag boetseren met massa’s plamuur. Hij gebruikte proppen krantenpapier als vulling voor zijn geklei. Dat moet ook alweer een kwart eeuw geleden zijn. Dat soort restauratiewerk komt nu alleen nog maar in de States voor.
Een witte P1800? Die heb ik zelf nog gehad
In tegenstelling tot de vroege P1800’s, waarvan de bodies uit Engeland kwamen, was mijn Volvo helemaal roestvrij. Dat hadden ze keurig gedaan bij Corgi Toys. De Volvo was er eentje uit de reeks TV-auto’s herinner ik me. Het was de auto van ‘the Saint’. Er was ook de Bentley van John Steed uit de Wrekers. En de roze, zeswielige Rolls-Royce van Lady Penolope uit Thunderbirds. Maar die hadden weinig Volvo-achtigs.
Dat hele Volvo verhaal begon in 1927 toen Assar Gabrielsson en Gustav Larson zich heel erg door Amerikaanse automobielen lieten inspireren als het op techniek en vormgeving aankwam. Ach… goed voorbeeld doet goed volgen. Maar de 444 en de 445 hadden nog best Amerikaanse looks. Alleen waren het daarbij ook nog eens prima auto’s om rally’s mee te rijden. Die ‘Kattenrug’ productie liep overigens van 1947-1965.
De eerste Volvo sportwagen werd geen succes
De P1900 was een 2+2 en hij was al in 1954 te zien op shows. Pas twee jaar later kwam hij ‘te koop’. Technisch gezien was de nieuweling een Volvo 444, maar het koetswerk was van kunststof. En in de tijd dat men echt nog aan het ontdekken was hoe en wat je met dat nieuwe product kon doen, gingen er best veel dingen mis. Zo was het koetswerk gewoon te slap om als dragend deel te functioneren. In bochten en bij het rijden over hobbels hadden deuren en deksels de neiging om spontaan open te springen. Uiteindelijk zijn er maar een handvol P1900’s gemaakt. Het doek viel nadat Volvo baas Gunar Engellau zo’n auto een weekend mee naar huis had genomen.
Bel voor de volgende ronde
In 1959 probeerde Volvo opnieuw aan te haken in het sportieve marktsegment. Die auto was getekend door de Zweed Pelle Petterson die ooit even bij Carrozziria Frua in Italië had gewerkt. Het bedrijf presenteerde trots de P1800… Die ook pas weer twee jaar later in productie ging.
Overigens was de P1800 niet echt een wereldschokkende auto. En een jaar of tien na zijn presentatie was het lijnenspel van de koets domweg gedateerd. Maar aan het begin van het verhaal was er niets aan de hand. De auto was conventioneel opgezet, technisch weinig spectaculair, maar best goed. Voor de P1800 werd gebruik gemaakt van zoveel mogelijk onderdelen van het succesvolle Amazon-model. De motoren, versnellingsbakken en wielophanging daarvan werden vrijwel ongewijzigd overgenomen en gebruikt in de P1800.
Dit maakte deze Volvo niet tot de snelste sportwagen in zijn klasse, maar gaf hem wel de betrouwbaarheid van de Amazon. Toen Simon Templar, AKA ‘The Saint’ op de, toen nog zwart-wit, televisie verscheen bleek dat er iemand (misschien vanuit Volvo zelf) een prima vroeg staaltje van ‘product placement’ had verricht. Iedereen wilde ‘de auto van de Saint’. Maar dat geluk was natuurlijk niet voor iedereen weggelegd. Mensen die er vroeg bij waren, in marketingtermen ‘de early adopters’ kregen Zweden waarvan het bodywerk bij Pressed Steel in Engeland was gemaakt en waar het ook Britse Jensen het binnenwerk en het spuiten voor zijn rekening nam, omdat de Zweden geen productieruimte vrij hadden. De Zweden kwamen er al snel achter dat Britten een heel eigen interpretatie omtrent de kwaliteit van het werk hadden. Dat bleek later ook toen ‘Brise’ P1800’s heel roestgevoelig bleken. Kortom: de Vikingen trokken hun plan en haalden de assemblage weer naar huis, naar Volvo’s eigen fabriek in Lundby. In de winter van 1968 verhuisde ook de productie van plaatwerk en carrosserieën van Pressed Steel naar Volvo’s fabriek in Olofström. De typeaanduiding werd dan aangepast door de letter S van “Svenska” (Zweeds) toe te voegen, terwijl de ‘P’ kwam te vervallen: de P1800 werd dus 1800 S. Vroege, Britse, P1800’s (er zij er zo’n 6500 van gemaakt) zijn te herkennen aan hun gebogen voorbumpers. En een goed gerestaureerd exemplaar is beter dan dat het ooit in Engeland voor mogelijk werd gehouden. Dat dan weer wel. Maar blijf waakzaam voor plamuur!
The end
De R1800 was te ouderwets geworden. De sierlijke lijnvoering was iets van het verleden. Er moest iets nieuws komen. Maar voor iets echt nieuws was geen geld. Ontwerper Jan Wilsgaard bracht de oplossing: hij tekende een halve nieuwe auto. De koets bleef onveranderd vanaf de bumper tot en met de voordeuren. Daar achter tekende Wilsgaard een soort stationcar of misschien een lang gestrekte tweedeurs hatchback met veel glas. De immer originele Duitse pers zag er direct de glazen doodskist van Sneeuwwitje is. Dat werd dat ook de bijnaam van de P1800 ES. “Schneewittchensarg”.
Beste Alfredo, Volvo betekent “ik rol”. In den beginne was Volvo een kogellager fabrikant.
Volvo is Latijn voor ik rol en komt van het werkwoord volvere. Gecheckt bij Wikipedia.
Dolf,
Ik houd van je vileine humor. Je observaties zijn vaak ‘raak’ en dan weer eens een heel persoonlijk. Je durft jezelf bloot te geven en dat leest lekker ontspannen. Geen ‘highbrow’ gebazel een verademing in deze rare tijd.
Ik lees dagelijks je ‘stukjes’ en moet vaak glimlachen hetgeen geen afbreuk doet aan wat je schrijft. Duidelijk ben je op de hoogte waarover je kont doet.
Hans Havenaar, Goes (70 jaar jong)
Mee eens. Behalve dat ik denk dat Hans ” kond” bedoelt…
Helemaal met je eens Hans !
Lig hier ook soms bijkans van de bank af te rollen van de zo heerlijke humor die Dolf in zijn artikelen verwerkt en schrijft.
Voor Dolf en voor alle VOLVO adepten,en ben er zelf ook een,ik heb diverse oudere types gereden,o.a. de Amazone, een 164 en ook kortelings een 1800 S Wel in een lang vervlogen tijd (ook pensionado). In mijn bescheiden kennis betekent het woord VOLVO: Ik beweeg, Ik rijd. Maar vergeef en verbeter me als ik dit niet juist heb.
Mvg,
Alfredo.