De mening van BMW-rijders is uitermate belangrijk als het gaat om indrukken te geven over de prestaties van hun BMW. Aan zijn Inka kleurige BMW 2002 Touring geeft René hoge cijfers voor wegligging, veiligheid en betrouwbaarheid. Het hoog in het vaandel staande ”Freude am fahren” van BMW zelf zegt genoeg. Door het bezit van zijn Inka BMW 2002 kwam de BMW 02-club al snel in het vizier, want bij de autohobby hoort een gedeelde passie voor hetzelfde model.
Door: Dirk de Jong
Zijn eerste BMW staat op dit moment bij een restaurateur, waar deze de aandacht krijgt die ze verdient na een eerdere restauratie in 1987. Daarnaast is er nog een kaal chassis aanwezig waar plannen mee zijn om er een race/rally auto maken zoals de firma Alpina ze toen kende.
Op dit moment wordt er gereden met een golf gele BMW 2002 Touring (met automatische transmissie) uit de jaren 70. Tot zijn verrassing was het een perfecte hobby auto, niet helemaal origineel door het open dak en de bekleding, maar toch begerenswaardig. Het ‘lot uit de loterij’ werd dan ook snel aangeschaft. Ook voor de BMW Touring is er een specifieke club in Nederland, dus ook daar is René ook meteen maar lid van geworden.
BMW Klassiekerclub
René: “Later ben ik lid geworden van de BMW-klassiekerclub, omdat mijn BMW hobby niet stopt bij de 02-serie in al haar gedaanten, maar BMW breed ben georiënteerd. Ik kan ook een eerste serie 3 of een 8 waarderen, om er een paar te noemen, welke je bij de BMW-klassiekerclub in het wild kunt tegenkomen. Inmiddels is het niet gebleven bij het verzamelen van echte auto’s maar is er ook een aardig archief aangelegd van allerlei artikelen, zoals folders en modelletjes van BMW in allerlei types en uitvoeringen.”
BMW 02-serie
De snelle opvallende modellen in de 02-serie veroverden vanaf 1966 de markt met modellen zoals de 1600-2 en 1802 en 2002. Het duurde tot 1975 voordat de laatste uit de reeks, de BMW 1502, werd opgevolgd door de bekende 3-serie. De BMW 2002 Touring van René heeft alle kenmerken van een klassiek model, afwijkend van de sedan modellen. De auto is inmiddels zeldzaam aan het worden, waarbij de BMW Touring automatisch exclusiviteit krijgt.
Inmiddels staat de auto te koop. Zie voor de advertentie de website van de BMW Klassieker Club in Nederland.
Mooie serie , de 02 . maar door de grote ruiten krijg ik altijd het gevoel naar een aquarium te kijken .
Mijn eersteen enige BMW was een R25, die had maar twee wielen. Ook daar zijn hele verhalen over te schrijven.
Ja, mooi spul zeer zeker! Indertijd kocht ik mijn eerste BMW, een 1600-2, van een vriendje in de straat die het blok zonder antivries had laten staan en wat dus gescheurd was. Ik moest/wilde wat anders, want reed na m’n Alfa met kapotte zuiger (verderop) in een oude Diane. Ai, het eerste kruispunt werd bijna mijn dood (beetje traag…), maar ik had weer dagelijks vervoer H’sum-A’doorn (HTS Autotechniek aldaar). Tussendoor: met die eend (ok, Diane) eens in een praktijkuur geluidsmetingen gedaan: 102dB op de snelweg. Geen wonder dat ik altijd verdoofd rondreed en nu al jaren tinnitus heb! Nog geprobeerd om de BMW van een vriend van een studiegenoot over te nemen: die reed rally’s met een 2002 Turbo en dat bleek toch niet de beste combinatie. Helaas, dat was duidelijk niet gelukt… Voor studentjes ligt dat nét buiten bereik, lol. Zo woonde ik het 1e jaar met 2 studenten in een zomerhuisje en poogden in die tijd of we gezamenlijk een oudere Jensen Interceptor bij een dealer in A’doorn konden kopen. Wat dacht je wat, dream on dus!
Die BMW kon ik toen overnemen voor 500 gulden en die vond ik gaaf want deze had volgens het verhaal als pacecar op Zandvoort gereden: was uitgerust met rolkooi, kuipen, harnasgordels etc., alleen het van Zalinge getunede blok zat er helaas niet meer in. Hij was ook fraai meerkleurig gespoten. Afijn, poging gedaan door nieuwe vriesdoppen te monteren en (de inhoud van) een flesje Holts Wonderweld in het koelwater te gooien, want het gietijzeren blok laten lassen zag ik even niet zitten. Nu moest dan de thermostaat eruit en 2 dagen daarmee rondrijden. Aan het eind van de 2e dag barstte het lege thermostaathuis kort voor thuiskomst, maar dat liep goed af (oranje spoor op de weg laatste kilometer). En wonder boven wonder kwam er nooit meer 1 drup door die beste barst in het blok, ik geloof toen voor iets van 25 gulden klaar! Heerlijke auto, mee in de Alpen geweest etc. Helaas kwam daaraan een eind doordat een keer ‘s winters iemand geen voorrang gaf en in de zijkant voor reed. En aangezien ik toen inmiddels aan een heel drukke winkelstraat met doorgaand verkeer woonde (H’sum, Gijsbrecht), zonder mogelijkheid hem op te knappen, was dat het einde. Daarom toen maar het interieur eruit en het mooie spul eraf en helaas naar de sloop (slik). De magnesium velgen pasten wonderwel exact op mijn toenmalig leaseauto (Volvo 240, verschrikkelijk) waardoor daarvan in elk geval de hopeloze wegligging en windgevoeligheid (of was ik verwend?) enorm verbeterden. Afijn, de leuke rij-afwisseling, waarvoor ik die BMW nog steeds had, was dus toen helaas ten einde. Ook aardig: bij dat 1e softwarehouse (Volmac) waarbij ik ging werken, mocht je een leaserauto kiezen uit 6 auto’s waaronder een BMW316. Duidelijk, maar toen ik na de opleiding mocht kiezen, waren het nog slechts 6 kleuren Volvo 240, gloeiende… Maar niet getreurd, ik ging na 1,5 jaar ofzo bij een ander softwarehouse werken waardoor de leaseauto ingeleverd moest worden en ik een toen al oudere BMW 2002 kocht, daar dat bewaarde spul weer inzette en velgen opzette en weer lekker BMW 02 reed.Ook daarmee in de Alpen en leuk bovenop de Brennerpas ontdekt dat de hoofdremcilinder lek was (remolie klotste uit de bak om de hoofdremcilinder over mijn voeten). Gelukkig blikje remolie aan boord, dus kon omlaag. M.b.v. extra gekochte blikjes remolie naar huis gekomen en de remmen thuis weer opgeknapt met een revisiesetje.
Deze BMW uiteindelijk weer verkocht, geloof i.v.m. weer een leaseauto (Golf II, diesel) van m’n laatste softwarehouse en daarna gaan freelancen. Ik had toen een oude Chevy Camaro gekocht op de Kinkerstraat in A’dam, dat was bepaald niet de beste aankoop hahaha. Je kon alles bedienen met een schroevendraaier, dus sloten, stuurkolom etc. vervangen. Ook mee in de Alpen geweest en wist toen niet dat er een katalysator onder zat wat toen hier nog niet normaal was. Dussss…. steeds gelode benzine getankt en op de terugweg was ik blij dat er vrachtwagens reden, want de hellingen kwam ik vrijwel niet meer op. Gestopt bij een Amerikaanse legerbasis en daarbij een garage gevonden die Amerikanen behandelde en toen gehoord van de compleet dichtgeslibde kat. Gelukkig snelle oplossing: de reciproke zaag en een stuk pijp ertussen, man wat een verschil (ook nog heerlijker V8 geluid) 🙂 Natijd die maar ingeruild op mijn 1e nieuwe auto, een nieuwe Fiat Panda: die keuze omdat deze Fiatdealer de enige was die de Camaro wilde inruilen zonder allerlei keuringen: hij zei met brok in de keel “dat hij vroeger Camaro’s had verkocht”. Bingooo dacht ik… Terzijde: niet normaal wat een aandacht in het decadente Chamonix met dat oude ding: kende men totaal niet. Politie, mensen in dure auto’s waarvan je wel minstens 20 van deze kon kopen, alles bleef met verdraaide nek kijken. En zo knap was ik nou ook weer niet ;-))) Ook negatieve aandacht, want blijkbaar jaloezie o.i.d.: na door Chamonix gelopen te hebben terug op parkeerterrein 2 lekgestoken banden, zucht. Maar ik dwaal maar af, lol.
Die BMW’s vond ik dus heerlijke auto’s, al vond ik mijn Alfa Giulia 1600 Sprint GT van ’66 daarvoor sportiever en nog mooier (en onderdelen goedkoper), maar een gat in een zuiger maakte aan die pret een einde (daarna jaren opgeslagen gehad), ook weer een verhaaltje op zich. Hopen dus meegemaakt met vreemde wisselingen van auto’s! Als ik toch eens voldoende ruimte en geld had gehad, had ik nu héél wat bewaarde auto’s gehad.
Tja, als je alles vooraf zou weten 🙂
Ps. Sorry, ik zie nu dat het nogal onbeschoft lang is. Er schieten me steeds dingen te binnen tijdens het schrijven, zo van “o leuk, ook nog even erbij zetten”. Ik moet toch eens memoires schrijven, lol.
Dat is toch geen enkel probleem!
Jan,
Zo herkenbaar. Als de auteur (Dirk de Jong) mij niet een voorzetje had gegeven voor bovenstaand stukje over mijn gele BMW 02 touring, dan was het artikel ook veel langer geworden. Nu alleen een aantal aanpassingen gedaan. Kan namelijk een “boek” schrijven over alle avonturen met mijn BMW’s.
Aan de andere kant volgens mij geldt dat voor een ieder die met het oldtimer, youngtimer rondrijdt, verhalen te over. Maar daar heeft dan AMK een blad voor.
Met vriendelijke BMW groet,
René
Vroeger leuke inderscheidende auto’s. Tegenwoordig slecht en massa eenheidsworst. En helaas rijdt er doorgaans het verkeerde vilk in, met baardjes etc.etc
Ik ben opgegroeid met de 1502 eerst een groene daarna een zwarte.herinner me dat m’n moeder ermee scheurde en wij zonder zitje of gordel heen en weer vlogen.mooie serie al vind ik de kont van 1502 en 1602 wel mooier en zonder het randje 😉
Die tourings waren in de jaren 80-tig de brandweer / hulpverleen auto’s op het circuit Zandvoort !!! …
Mijn zwager had zo’n superbak. Een oranjekleurige BMW 2002ti. Hij had een grenzeloos groot vertrouwen in mij en liet me een tripmaster enz. inbouwen. Er moest namelijk een rally mee gereden worden in Engeland. Na het monteren even testen. Op de provinciale weg liet ik mij opfokken door een achterop komende Opel Kaptijn. Let wel, dit was 1972 en toen mocht er nog ongelimiteerd hard gereden worden op die binnenwegen. Het ging nog juist goed in een lange rechterbocht, dankzij de super wegligging van de 2002. Ik was toen 19 jaar oud, maar herinner me dat voorval nog als de dag van gisteren. De liefde is altijd gebleven. Rijd nu een BMW 550XD Touring en dat is mijn 7e touring.
Het blijft een prachtige auto. Wellicht toch gauw de achterklep restaureren voordat het een zwaardere reconstructie zal worden. Dit gewoon even uit oprechte bezorgdheid.
De toegepaste motoren waren briljant. Zeker als je beseft dat BMW ooit de 1,5L variant (als ik mij niet vergis) in beschaafde modificatie met turbo’s deed opvoeren tot een slordige 1000pk, om er in de Formule 1 hoge ogen mee te gooien.
Dan moet het toch wel puik spul zijn. Ik heb er nog redelijk wat aan gesleuteld. Kleppen stellen was
1 groot feest. Toonbeeld van effectieve constructie.
Prachtig model. M’n pa had er een, halverwege de jaren ’70. Een 1800 maar snel genoeg voor die tijd. alleen die skyleren bekleding meurde zo.