Even opletten: Noem de ‘automotive blockbuster’ van modeljaar 1966. Antwoord: de Toronado. Hij haalde niet alleen de krantenkoppen in alle grote autobladen en de meeste nationale nieuwsweekbladen, maar trok in The States ook menigten naar de autoshows en dealershowrooms van kust tot kust. En wat al die drukte veroorzaakte, was vooral een kenmerk. De vrijwel vlakke vloer in de passagiersruimte. De Toronado was de eerste Amerikaanse auto met voorwielaandrijving sinds de Cord 810/812 van drie decennia eerder.
Een heel grote voorwielaandrijver
Niet alleen dat, het was de grootste auto die ooit met voorwielaandrijving die er ooit werd gemaakt: een grote luxe coupé met een grote wielbasis van 119 inch en een gewicht van meer dan twee ton. Sceptici zeiden dat voorwielaandrijving nooit op zo’n heroïsche schaal zou werken, maar Oldsmobile bewees dat ze ongelijk hadden – en deed het overtuigend.
Het nieuwe zat hem onder de kap, en naast het blok
De voorwielaangedreven Oldsmobile Toronado was een mijlpaal in de automobieltechniek, maar dat zou zomaar vergeten als je ernaar kijkt. Want dan zie je alleen het geweldige jet-age plaatwerk. Daarbij was de Toronado een betaalbaar, stijlvol alternatief voor de Ford Thunderbird of Pontiac Grand Prix. Het blad Motor Trend kende de Toronado in 1966 de Auto van het Jaar-prijs toe en noemde de auto ‘symbolisch voor een heropleving van fantasierijke techniek en smaakvolle styling in de Amerikaanse auto-industrie’.
Want voor de Amerikanen was voorwielaandrijving wel een dingetje.
Het USP, het Unique Selling Point, van de Toronado was de voorwielaandrijving, een primeur voor General Motors of eender welke autofabrikant sinds Cord.
Maar voorwielaandrijving had al voor de komst van de Toronado de aandacht van de Amerikaanse automakers getrokken. Mede als reactie op de depressie hadden de Grote Drie-bedrijven de mogelijkheid onderzocht om naast hun standaardaanbod veel kleinere modellen aan te bieden, voor het geval de markt dat zou willen. Die plannen gingen de ijskast in. Maar Oldsmobile zette ze weer in het licht.
Een nieuw begin
Het werk aan het project begon in 1958 en eindigde met een in lengterichting gemonteerde versie van Oldsmobile’s 425-kubieke inch V-8, met een vermogen van 385 pk. De drietrapsautomaat werd ernaast geplaatst, via kettingaandrijving verbonden met de op de krukas gemonteerde koppelomvormer.
De Amerikanen hadden zo hun bedenkingen jegens de voorwielaandrijving.
Conservatief als ze waren en zijn vonden ze het eerder een bizarre optie voor die rare, kleine Europese autootjes. En qua sportief rijden met trekkende in plaats van duwende wielen hadden ze ook zo hun bedenkingen. Maar qua prestaties en weggedrag deed de General Motors progressieveling het minstens even goed als zijn achterwiel aangedreven familieleden. Om dat nog eens te benadrukken zette Oldsmobile de Toronado in bij de Pikes Peak heuvelklimritten.
De lijnen van de Olds pasten bij de geclaimde dynamiek: Hij week in lijnvoering af van het conventionele ‘box upon box‘ concept en de bogen van de wielkasten lieten hem er extra dynamisch indrukwekkend uitzien, net als zijn snuit met de verborgen koplampen. Het interieur en de instrumenten waren futuristisch.
Intussen worden Toronado’s niet meer met scheve ogen bekeken.
Er is een liefhebbersgroep ontstaan, maar de afgelopen paar jaar zijn de prijzen niet sky high gegaan. Kortom: je koopt er een omdat je er een wilt hebben. Niet omdat het een dampend investeringsproject zou zijn. Dat kopen uit passie deed ook Albert Venema uit Drempt. Want welke andere V8 biedt voor die prijs zo’n onderscheidende styling, zulke technische primeurs en een serieuze race-historie?
Even voor de goede orde: de Cord 810/812 was niet de eerste Amerikaanse auto met voorwiel aandrijving. In het Tampa Bay Automobile Museum, Florida, heb ik een Ruxton uit 1929 gezien. Deze auto’s zijn maar een paar jaar gebouwd en zijn zeer zeldaam. De stichter van het museum, de fransman Alain Cerf, heeft er lol in om voorwiel aangedreven auto’s te verzamelen. De meest bijzondere in de collectie is een 1 op 1 replica van de Cugnot uit 1770, inderdaad voorwiel aangedreven.
Mooie story, Pracht auto!
Toro Nado betekent: Zwemmende Stier !
Dat is ook terug te vinden in het embleem.
ik heb er 2 jaar een gehad, model 68 ben blij dat ik er vanaf was, perfecte auto, maar had er geen aard mee, en dráma om te verkopen.
heb er nog een splinternieuwe, rechter portier raam voor liggen, kleur licht groen.
ik heb er 2 jaar een gehad, model 68 ben blij dat ik er vanaf was, perfecte auto, maar had er geen aard mee, en dráma om te verkopen.
ow eentje die zelfs groter en zwaarder is dan mijn voorwiel aangedreven Alfa 159! Schone auto en knappe techniek iig
en een Citroen C6? zwaarder en langer dan een Alfa 159
Echt een prachtige wagen hoop er ooit nog eens precies zo,n zelfde te mogen bezitten
Ik heb dezelfde uitvoering in mijn bezit. Omdat ik pas een mustang convertible uit 68 heb gekocht wil ik de toronado wel verkopen aan een liefhebber
Schone wagen met een smoel van een ….walvis?
aardig wat campers hebben die aandrijflijn gekregen .
Staat een mooie te koop nu op Marktplaats, zelfde kleur, van 1969, vraagprijs 14 mille.
Ik heb me altijd afgevraagd hoe ze aan de naam Toronado kwamen. Het beste van een tornado en een stier? Het lijkt me wel een belevenis om eens in zo’n ‘boot’ te mogen sturen. De automaathendel heeft ook wel wat van de snelheidsselector op een oud stoomschip: ‘halve kracht vooruit’.