Motorrijders zijn er in alle soorten
Mijn favoriete motorfiets is een Russisch gebakje uit het jaar kruik. Bij het bergopwaarts wegrijden in de Ardennen klom de dappere twin opeens hoog in de toeren. De cardanas was door zijn vertanding heen gedraaid, dus al het vermogen, de opgegeven 34 pk, kon niet meer aan het geteisterde asfalt worden overgebracht.
Bij een lokale garagist die in zijn tuin aan het wieden was vroeg ik hulp. Met zijn boormachine gaf ik de mof en de cardanas een piercing. Russisch staal moet het van zijn massa hebben, niet van zijn kwaliteit. Met een 8 mm bout en moer – ik kreeg ze voor niets – werd de verbinding tussen krachtbron en achterwiel hersteld. De noodreparatie werd vergeten totdat er op een beurs een heel nieuw cardan werd gescoord voor 56 euro. Maar dat was een paar maanden later.
Vorige week werd er op zondag aangebeld
Geen Jehova’s. Gewoon burgervolk. Van het tweetal aan de deur herkende ik een buurman van een straat achter me. De tweede man keek somber. Man Twee bleek op bezoek te zijn geweest bij de soort van buurman. Op de motor. En dat ding deed het niet meer. En omdat ik ook motor reed… Ik pakte mijn universeelmeter en mijn startaccu en volgde het duo. Op het garagepad stond een glanzende, rijk van accessoires voorzien toermastodont . Het startrelais tikte vermoeid. Waar de accu zat? De gestrande motorrijder had geen idee. Met wat gepriegel werd de startaccu aangesloten en de V4 startte met een tevreden grom. De universeelmeter meldde dat er zo’n 17 volt in de accu werd gepompt. Dat is veel. En die accu stond intussen bijna helemaal drooggekookt lijdzaam te stinken.
Even thuis de fles demiwater gehaald en een greep in de doos ´diversen´ gedaan
Dan is een 12V spanningsregelaar het eerste dat je vindt. Een handvol AMP stekkers mee, de strip- en klemtang en een paar meter elektriciteitstouw gepakt. Terug naar de somber kijkende, gestrande midlifecruiser. Ik legde hem uit dat spanningsregelaars domme dingen zijn en dat ik het exemplaar dat ik uit mijn voorraad had gehaald provisorisch aan zijn motor zou knopen. Dan kon hij naar huis, en vervolgens naar zijn garagist.
De man hoorde het allemaal beduusd en zonder veel commentaar aan
De losse bedrading en de spanningsregelaar positioneerde ik met wat Duct tape en een paar tie-wraps. De V4 werd gestart en de accu kreeg een keurige 13,6 volt. Ik pakte mijn spullen en drentelde enorm tevreden naar huis. Twee uur later werd er weer gebeld. De soort van buurman en zijn kompaan. Kompaan had het er moeilijk mee.
Natuurlijk was hij blij met mijn hulp en het feit dat zijn motor het weer deed
Maar die reparatie; het was zo geimproviséérd. En die andere spanningsregelaar, was die wel van de goede soort of goed? Kortom: of ik het hele spul er weer af wilde halen omdat hij de thuisreis zo niet aandurfde. Hij had gebeld met de ANWB en zijn motor zou gerepatrieerd worden. En de ANWB telefoniste leek het ook erg gevaarlijk, dat gepruts met elektriciteit. Ik vertelde hem dat demontage van het spul hem 50 euro zou kosten en dat ik, als hij als hij dat geen optie vond, iedereen zou vertellen wat een verdwaald kind hij was.
De man en de soort van buurman verdwenen uit beeld
De soort van buurman zag ik pas geleden nog. Hij verontschuldigde zich voor het gedrag van zijn bezoek. De WegenWacht die eerst op onderzoek was gekomen had de noodreparatie akkoord bevonden. Maar onze Held van de Highway had ook in die opinie geen vertrouwen. Want: ‘Niet Origineel’. En met recht op repatriëring. Typisch een voorbeeld van iemand die geen motorrijder, maar wel een aardig mens is. De soort van buurman dus. Niet die wolkenlopende steunzool met zijn gepimpte Titanic en smetvrees.
Al meer dan veertig jaar, sinds de schepping van de BMW R 75/5 en de Honda CB 750 F, hoef je als motorrijder geen getalenteerd techneut meer te zijn. Alle sleutelvaardigheid van voor die tijd was gebaseerd op de mindere kwaliteit van de motoren van toen en de armoede van hun berijders. Aan een erg moderne motorfiets kun je als normaal mens niet eens veel onderhoud plegen of repareren. Het is doorgaans niet nodig ook. Je kunt je dus al veertig jaar focussen op het leukste van het motorrijden: het rijden. En als je dan nog een originele spanningsregelaar hebt: “FEEST!”
Maar ik heb het idee dat wij klassiekerliefhebbers toch een ander feestje hebben.
Mijn aandacht werd getrokken door de multimeter, die heb ik ook. toen ik verder begon te lezen over Russische motoren met laadproblemen, dacht ik, die heb ik ook. Dit weekend maar weer eens kijken waarom de accu van mijn Dnepr MT-16 niet bijlaadt. Dat houdt me van de Ulftse straten.
Bij Russenfietsen zijn het geen storingen. Het is karakter. Maar de bedrading is tenminste lekker overzichtelijk. Ken je Richard Busweiler uit Genemuiden? Succes!
Heb weer genoten van dit verhaal Dolf !!
Keer stil komen vallen met mijn Dnepr. Ww gebeld die kon niks om dat het contactpunten waren.
Later bleek dat het een combi was van versleten contactpunten, condensator en ee zwakke accu.
Ander verhaal ook met de ww die vond het eens tof om te sleutelen iets met contactpunten.
Dag Collega Russenrijder. Zelfs onze oerbetrouwbare boxers hebben soms onderhoud nodig. Scoor ook onmiddellijk “Mit Hammer und Schluessel”de Bijbel voor elke Uralof Dnepr rijder. Met dat op je nachtkastje val je altijd met een glimlach in slaap
Vroeger trof ik een lokale WW man regelmatig bij de pomp. Toen ik een keer pech, maar geen gereedschap had belde ik de WW. Het WW autootje kwam er aan. Er kwamen twee benen en een dikke buik uit. Het was ‘mijn’WegenWachter. “Ah. Ben jij het! Als je me een sigaar geeft, dan mag je mijn spullen gebruiken”. Top!
Nou ja zeg, ik snap niet dat ze dan gelijk de wegenwacht gebeld hebben. Doe je zo je stinkende best om iemand weer op gang te helpen. (Hete aardappel in strot modus aan): Hebben ze “recht” op repatriëring. (Hete aardappel in strot modus uit) ik rij ook een oude? ‘95 Guzzi en ben volledig afhankelijk van techneuten als er iets is. Ik zou juist hartstikke blij en dankbaar zijn geweest met zulke hulp.
Dag Peter, Mijn Guzzi is van 1991 🙂 Met niet al teveel moeite kun je zelf best veel aan die ouwe tractors doen. Maar je kunt niet alles weten en samen staan we sterk. Handig voor onderdelen (& reparaties): Robers in Boekelo). En in geval van nood is een WegenWachtlidmaatschap erg handig. Ik stond een poosje geleden met pech in het donker in de regel. Twee sigaren eerder was de WegenWacht er al met verlichting. Aardige mensen die Wegenwachters. En ze vinden het heel leuk om aan ouwe motorfietsen te werken
Ik heb genoten van dit verhaal over deze typisch Nederlandse ambtenaar-motorrijder met zero kennis der techniek.
Verwijs dit soort mensen voortaan direkt door naar de ANWB
Zo hoorde ik ook het verhaal van het stel dat om repatriering had gevraagd omdat hun dure BMW toermastodont het niet deed. Bergingswagen kwam. Chauffeur stapte uit. Zetten de BMW in zijn vrij. Toen startte hij wel. Echtpaar wilde toch dat de motor naar huis werd gebracht. Want ze hadden inmiddels dikke ruzie en de dame wilde absoluut niet meer op de motor…
Ik hoop wel dat anderen nog geholpen kunnen worden na deze “om te janken” ervaring. Tenslotte kan ik de volgende zijn die stil staat met mijn R 27.
Ha! BMW R27’s gaan nooit stuk!
Tsja…zelfs stoppen voor een collega motorrijder (M/V) met pech is er tegenwoordig al bijna niet meer bij…”hattie maar een èchte moeten kopen!”..
Tijden veranderen, kunnen we alsjeblieft weer terug?
Mooi stukje proza. Want de gemiddelde herafstappert deze dagen is zo’n clown beschreven als in deze leuke column. Ga zo door meneer de huurwoordenaar Peeters.