Llwellyn, zijn BMW en Carmelita

‘Llwellyn – spreek uit: ‘Lyn’ – Flint. Klinkt als de naam van een strijder uit een heldensage uit Wales. Llwellyn is geen strijder. Hij is een dichter.

Hij heeft de uitstraling van een mild verbaasde vlasharige kabouter. Hij is één van de vage kennissen die zich zo af en toe in iemands leven manifesteren. Een poosje geleden had hij gemailed dat hij naar Nederland kwam. Voor veldonderzoek voor zijn nieuwste bundel. De voorlopige werktitel ervan was “Druids, motorcycles and Caribean girls”. De ‘druids’ waren alleen maar lokaas of excuus voor intellectuelen.

Zijn eigen BMW-combinatie met indertijd al ruim een half miljoen mijlen op de teller was zijn enige wereldse bezit en link met de motorwereld. Maar Caribean Girls van de prettiger geboetseerde soort, dat waren toch wel de hoofdrolspeelsters In zijn leven, in zijn gedichten. Gedichten die zo fel realistisch zijn dat ze in Engeland, Wales en Ierland uitsluitend gelezen mogen worden door 50 plussers, mits vergezeld van beide ouders.

Lyn belde. Hij vertelde dat hij in Nederland was. In de buurt van een plaats met de onwaarschijnlijke naam ‘Vlardinnen’ zat en pech had. “The dynamo, the regulator or the battery.” Een telefoontje met Gerrit, een belletje met Toon en even langs bij Theo. Voor de zekerheid nog een stel extra punten en een condensator meegenomen. En dan op weg naar Vlaardingen. Daar, op de parkeerplaats van het tankstation had Lyn de potentiele boosdoeners al gedemonteerd. Zat hij te wachten met zijn eerste rookbare continentale aanschaf al taps op de onderlip. ‘Een tevreden rooker is geen onruststooker.’

Binnen een half uur was de zaak voor elkaar. En het was etenstijd. Bij de Chinees. Natuurlijk op eigen kosten. Artiesten doen niet aan burgerlijkheden zoals iemand uitnodigen. Het voor zichzelf betalen was voor Lyn al schokkend genoeg. Maar hij was nog steeds oprecht blij met het weerzien. Omdat normen en waardes steeds meer vervagen verraste het ons niet dat er in de bediening van de lokale Chinees een zacht gestoffeerde Antiliaanse liep.

Lyn keek nauwelijks meer om naar zijn Babi Pangang. Kreeg een stralende maar wat omfloerste blik in zijn ogen. Stond op scherp. Ging in de aanval. Helemaal op de dichterstoer. Om succes te hebben heb je geen brede schouders of een Goldcard nodig. Het gaat om de charme. De ziel.

De meest recente vrouw van zijn dromen had het allemaal al meegemaakt. Was cynisch. Afstandelijk. Glimlachte, lachte, schaterde, smolt voor de artiest. Maakte plagend een kusgebaar en heupwiegde indrukwekkend naar een andere klant. En kwam snel weer terug. Tegen sluitingstijd  zaten we er nog. Lyn zou Carmelita naar huis begeleiden. Want het was immers veel te gevaarlijk zo ’s avonds voor een meisje alleen? Zijn nieuwste droomvrouw keek hem vertederd aan. Want een ding moet gezegd worden: Lyn heeft charme.