Klassiekers uit een nalatenschap. Deel 2

Een collectie klassiekers die in dertig, of zelfs vijftig jaar is opgebouwd… Die kan indrukwekkend zijn. En verregaand ‘onzichtbaar’. We weten van een verzamelaar die tweehonderd antieke fietsen heeft waar zijn vrouw niets van weet. Een inmiddels 94 jarige weduwe wist dat haar man een paar oude motorfietsen en de auto waarin ze getrouwd waren had.

Nadat de verzamelaar zijn eigen laatste APK had gemist bleken er meer dan ‘een paar’ motorfietsen en de trouwauto over zijn gebleven. Er waren in elk geval nog twee loodsen vol onderdelen.

Wij zijn geen relatietherapeuten

In de genoemde gevallen hebben wij er niet genoeg voor geleerd om tot een oordeel in de communicatie tussen de voormalige echtelieden te komen. Maar het ontdekken van zulke verassingen is eerder een straf dan een zegen. “Wat is het? Wat moet je er mee?” En: “Wat is het waard?” En dat dan allemaal ten tijde van een rouwperiode waarbij de eerste aandacht zeker niet naar veel ongesorteerd oud ijzer gaat.

We weten van één collectie die letterlijk door de oud ijzerboer is opgehaald. En ergens in Groningen bevechten erfgenamen elkaar nu al meer dan twintig jaar, terwijl de loods waar 19 klassiekers instaan intussen is ingestort. Van dat soort verhalen wordt je niet blij als liefhebber.

Gelukkig kan het ook anders. Een collectie kan binnen de familie bekend en gekoesterd zijn. En de verzamelaar kan zijn familie keurig van alles op de hoogte gehouden hebben. Dat daarbij een betaalde prijs wel eens wat laag doorverteld kan worden en dat er een wat rooskleurig beeld van de investeringswaarde gegeven kan worden? Ach, dat zijn details.

Van chaos tot keurig bijgehouden

Zo’n collectie kan dan redelijk tot goed gedocumenteerd zijn. Dat er aan de randen van het verhaal doorgaans nog een post ‘onderdelen en diversen’ overblijft kan voor verwarring zorgen. Maar uiteindelijk komen onderdelen bijna altijd bij de handel terecht. Dat kan een win-win situatie zijn. De erfgenamen zijn van een hoop ‘zooi’ af. En we kennen één handelaar die op basis van één aankoop een succesvolle leverancier is geworden die zijn onderdelen nu wereldwijd verscheept.

In het geval van de afhandeling van de actuele zaak is het op het overlijden van de verzamelaar na het schoolvoorbeeld van hoe het wel kan. De verzamelaar was bevlogen en beminnelijk. Hij onderhield warme familiebanden was zeker geen excentrieke verzamelende kluizenaar.

Een schoolvoorbeeld van hoe het kan

Zijn liefdevol opgebouwde collectie is museumwaardig en gedocumenteerd. De insteek is dat het ideaal zou zijn als de collectie ongedeeld een nieuw thuis zou vinden, maar dat is bespreekbaar. Wat niet bespreekbaar is dat er auto’s en motoren naar handelaren of veilinghuizen gaan. Dat zou een te sterke breuk met de emotionele lading van het verhaal doen. Want het afscheid nemen van een geliefde is zwaar, maar het afstand doen van materiële herinneringen is ook zwaar. Want het duurt altijd een tijd voordat het besef in daalt dat de herinneringen tussen de oren blijvend zijn en niet in de schuur hoeven te blijven staan.

Mocht u overigens de serieuze wens hebben een professioneel motorfiets museum te beginnen, dan kunnen wij u in contact brengen met de beheerder van deze nalatenschap.