Nog geen 25 jaar jong? Dus geen klassieker? Als iemand zich daaraan ergert, doet hij zichzelf tekort. In 2006 stopte Harley de productie van wat ze zelf als de Harley-Davidson 2.0 zagen. Als De Toekomst. En dat worden dus geheid klassiekers. Maar nu zijn het gewoon nog ‘mislukte Harleys’. En omdat ze niet ‘klassiek’ zijn, zijn ze nog niet gezocht door verveelde investeerders met te veel geld en te weinig passie. Dik 20 jaar geleden begon Harley aan een strijd om de harten van jongere motorrijders te veroveren. Toen al was het Harley kopersbestand dermate aan het vergrijzen dat klanten en motoren tegen het einde van hun houdbaarheidsdatum liepen. Het Harley-Davidson V-Rod blok was – zeker vanuit Amerikaans oogpunt – een technisch hoogstandje en de hele V-Rod leek maar een heel klein beetje op de Harleys zoals wij die kenden. Het is onderzocht

Dus werd het tijd voor een nieuw plan. Want hoe je het ook wendt of keert: als de fanschare niet naar Huize Avondrood verhuist, dan komt de klap toch vanwege het feit dat luchtgekoelde motoren niet meer aan de emissie- en geluidseisen kunnen voldoen… Kijk, en daar hadden ze bij Harley-Davidson helemaal rekening mee gehouden. Porsche heeft alleen wat geholpen

Intussen heeft de in 2001 geïntroduceerde Harley-Davidson V-Rod “VRSC” zijn inslag in de markt gehad. En de mensen uit Milwaukee krijgen er nog steeds schilfertjes van tussen hun vingers over het gerucht dat ‘iedereen’ weet dat het blok dat Harley door deze eeuw heen had moeten helpen door Porsche is gemaakt. Dat valt reuze mee en The Harley-Davidson Motorcycle Company heeft gewoon technologische kennis van het technisch centrum van Porsche ingehuurd. Want twee weten er meer dan een. Het was pas fout geweest als ze Emiel Ratelband hadden geraadpleegd. ‘Nieuw’ werd naar Amerikaanse begrippen gewoon ‘revolutionair’ en klaar om de Legende met weer een eeuw te verlengen. Maar vooral om de gemiddelde leeftijd van HD rijders – een gegeven dat Harley al meer dan 10 jaar onder de pet houdt – te verlagen. Het blok was origineel. Harley-D had niet de fout gemaakt om de strijd aan te gaan met de Japanse producenten. Die heel nieuwe Harley-Davidson V-Rod was natuurlijk wel een schok voor de Oldskool Harley-Rijders. De nieuwste H.D. werd uitgemaakt voor ‘Jappenfiets’.

Van Jappenfiets naar Moffenfiets

Nadat de veteranen even hadden nagedacht over de link met Porsche, werd dat ‘Moffenfiets’. Zo! Uit pure marketingoverwegingen hebben de mensen uit Milwaukee de VRSC – V-twin Street Racing Custom – daarom parallel aan de luchtgekoelde lijn gevoerd. Dan schrokken de Old Boys er niet van en konden ze vast wat wennen aan de toekomst. Bovendien kon de Harley-Davidson V-Rod vanuit deze positie wat onbevangener de markt van die nieuwe doelgroep; ‘De Niet Harley Rijders’ penetreren. Dat werd allemaal nog makkelijker gemaakt doordat de nieuwe Harley niet koesterend in de schaduw van een honderdjarig verleden lag te dutten. De VRSC was – en is – een revolutionaire motorfiets met een uiterlijk dat nog steeds uniek is. En die conservatieve hardcore bikers zijn er ook al aardig aan gewend. Dat regelden ze ook superlistig bij Harley. Op treffens zetten ze gewoon een paar nieuwe V-twins neer. Geen verkopers of PR-mensen erbij… Daar mogen de mannen dan aanzitten en op zitten. Een rondje om de tennisbaan doen. Zich samen verbazen over dat moderne gedoe. Maar intussen toch alweer een beetje trots op wat Hun Merk nu weer gemaakt heeft. ‘Dat zal ze leren, die Jappen. Herstel: Moffen!’

Een plaatmooi blok

Die uitbundige massa metaal ziet er bruut, maar ook subtiel uit. In tegenstelling tot het luciferdoosjesplakwerk van veel Japanse motorblokken ziet dit eruit als ‘Techniek’. Een motorblok dat in lichte spreidstand heel erg duidelijk maakt dat hij niet alleen motor, maar daadwerkelijk ‘Krachtbron’ is. Autistische meisjes zijn er net zozeer van onder de indruk als de verveelde stoker op de museum stoomlocomotief van de VSM. Dichters raken ervan ‘angeheizt’ en pubers krijgen bij het zien van de V-twin spontaan begroeiing op de bovenlip en bredere schouders. Dat geldt natuurlijk voor de jongenspubers.

Dat motorblok is als een sieraad gevat in een frame waarmee het Merk zich in een klap van zijn reputatie van traditionele motormaker heeft ontdaan. De massieve welvingen van het frame doen wat denken aan een heel volwassen python die wat ligt na te denken over hoeveel calorieën er in zijn laatste toerist zaten. De krommingen zijn loom, maar stralen kracht uit. Het geheel is mooi, maar toch ook bedreigend. En de zuivere schoonheid wordt bevlekt door iets wat je alleen maar ‘obsceniteit’ kunt noemen. “GEIL” noemen onze Duitse buren dat. Al dat driedimensionale gebuig van die dikke buizen, dat is geen kattenpis. Harley boetseert die pijpen middels hydroforming. Of eigenlijk ‘Hydraulic Forming’. Of ‘hydromolding’. Die tak van sport werd ergens in de jaren vijftig bedacht om keukenbladen te maken en is momenteel ook heel gangbaar in de auto-industrie. Ah, en in de raketindustrie. Voor uitlaatkegels van raketten. Bij Harley worden de framebuizen met olie gevuld. Daarna gaan ze in mallen en wordt de olie op druk gebracht. De hete olie blaast de pijpen van binnenuit in de vorm van de mal. Makkelijk toch? Niet echt. Er zijn vaak meer dan 12 pompsessies nodig voordat zo’n deel van binnenuit in vorm is geboetseerd.

De Harley-Davidson V-Rod is lang, laag en oogt op een wat geniepige manier gemeen. De afwerking van het ding is top, en als motorrijder verbaas je je over het feit dat je er gewoon op kunt zitten. Heel anders dan op je eigen fiets. Maar het voelt niet aan als iets waar de fysiotherapeut of de zedenpolitie bij moet komen. Starten doet de V-twin als elke andere motor. Maar hij klinkt veel prettiger dan de meeste andere motoren. Ergens in de diepte hoor je toch weer dat Amerikanen staan voor de grofstoffelijke dingen in het leven. Iets van; dit is een motorblok, en dat moet je ook ervaren. Een heel klein beetje spelen met het gas laat horen dat de Harley-Davidson V-Rod veel meer toeren lust dan zijn – oudere – halfbroertjes. Dat klinkt vinnig, maar toch diep. Voor de echte streetfighter piloot is het dan even wat zoeken met de voeten, maar dan ben je op weg. Je zit zoals de VRSC is. Laag en gestrekt. ‘Actief gerelaxeerd’ is gevoelsmatig een rare combinatie. Maar het voelt ongeveer wel zo. Het motorblok bromt tevreden en de gestrekte schoonheid gaat in een losse draf als op rails.

Met een uurtje over secundaire wegen knuffelen krijg je dit brave monster aardig in de vingers. De motor is in feite goedmoedig en koersstabiel. De zitpositie is goed uit te houden en bevalt in elk geval veel beter dan de vette buikschuiverstijl waarbij al het gewicht op de polsen hangt. De V-Rod wil best door bochten. Je moet de machine rijden zoals je een wat groter zeilschip of een Amerikaanse full-sized V8 zou besturen. Ver vooruit kijken en lange slagen maken.

Ga bij aanschaf uit van het feit dat de vroegste, origineel gehouden modellen straks je pensioen kunnen zijn.