Prettige gesprekken zijn dat: dom ouwedeuren over ouwe motorfietsen. Over klassiekers. Zelfs over recente ‘retro bikes’ van heel oude en heel nieuwe merken. Die nieuwe retrobikes zijn het prettige resultaat van het gebrek aan fantasie en het inzicht dat 200 pk motorfietsen waarin tot 20 elektronische meet- en regelneefjes zitten feitelijk zinloos zijn. Dat de dingen daarbij lijken op machines uit mangastrips is dan alleen nog maar een bizarre bijkomstigheid. Motorfietsen moeten lijken op motorfietsen zoals wij ons die herinneren. Ze moeten geen natte designdromen van jongeren achter beeldschermen zijn. Want marketeers en engineers zijn de laatste jaren wel helemaal losgegaan om motorfietsen te bedenken voor doelgroepen die niet bestaan.
Retro is aardig, maar niet klassiek
Motoren als de Mash, Brixton, de RE 650: Erg retro. Erg leuk. De Japanse en Britse retro bikes? Vaak toch wat over de top. Bonnevilles waren ooit ranke dansers. Nu zijn het boulemische mastodonten. Erg praktisch voorzien van startmotoren. En inspuiting, schijfremmen en als het even kan ABS, de enige zinnige elektronische toevoeging ever. Maar ze zijn ook gewoon ‘nieuw’. Leuk om erbij te hebben misschien.
En dan kun je qua klassiekers ook nog vallen over de gangbare insteek: “25+ is klassiek”, iets dat wel wettelijk voor motorfietsen, maar zeker niet voor mensen op gaat. Wel voor ons klassiekerliefhebbers, want onze leeftijd is doorgaans 2 x 25+. En dat maakt een ‘klassieke’ motorfiets uit 1990 in onze ogen dan toch weer tot een modern ding. En heel veel motorfietsen tussen de 25-30 jaar oud worden nog gewoon gezien als de goedkoopste manier om motor te rijden. Niks mis mee.
Klassiek is een gevoel, en een bouwjaar
Het zit hem vaak in de (droom)motorfietsen uit je jeugd. En maar weinig motorfietsen kunnen de spagaat tussen feitelijk ‘recent’ en klassiek moeiteloos maken. We vonden zo’n machine bij Gallery Aaldering in Brummen: een Gilera Nuovo Bialbero 500 ‘Saturno’. Met maar 80 kilometer op de teller. Deze plaatmooie Gilera’s zijn gemaakt tussen 1988-1991. Ze waren de perfecte ‘blend’ van Italiaanse emotie en Japanse zakelijkheid. En de Gilera was een duur ding: hij kostte meer dan de Japanse 600 cc SuperSporters.
Een Nuevo Saturno
En dat is dan een Gilera Nuevo Bialbero 500 Saturno, want Gilera had al eerder een Saturno in het programma: Dat was tussen 1946-1958. Er zijn er daar maar net over de 6000 van gemaakt, een aantal waar de Nuevo niet aan kan tippen.
De nieuweling was een gedachtenkind van Gilera technicus Sandro Colombo en de Japanner Hagiwara. Het idee was om een eerbetoon aan de oude Saturno op de wielen te zetten en de machine eigenlijk alleen in Japan te verkopen. Daar waren ze gek op dat soort machines. Maar in 1988 kwam de Gilera ook hier te koop. Drie jaar later was hij alweer weg. En ‘bialbero’ betekent: dubbele bovenliggende nokkenassen.
De in 1985 bedachte, hoogst moderne Dakota 492 cc, 45 pk sterke eencilinder motor met vier kleppen, zijn 40 mm Dell‘Orto en een balansas was daarbij een eigen ontwerp van Gilera. Het blok was bedoeld voor gebruik in diverse Gilera’s.
In 1986 benaderde de Japanse firma C Itoh Gilera om een machine te boetseren van de soort waar ze in Japan gek op waren: een zo racy mogelijk ogende dikke eenpitter. De Gilera’s kregen vering en demping van Ceriani en Marzocchi, de remmen waren Brembo’s en woonden in Marvic gietwielen. De rank gesneden motor woog droog 137 kilo. En hij ademde fantastisch uit dor een LaFranconi uitlaatsysteem.
In 1990 werden er 50 verscheept naar Engeland. En hoewel de Gilera’s duur waren, verkochten ze goed. En indachtig de Italiaanse filosofie dat elke op de straat verdiende Lire direct in veelvoud op het circuit moest worden uitgegeven kwam er ook een fullrace versie: de Piuma. In 1993 trok de Piaggio Groep, de eigenaar van ‘Gilera’ de stekker uit het verhaal.
Voor Nico en Nick Aaldering zijn klassieke motorfietsen geen drager onder hun verdienmodel. “Ouwe motorfietsen zijn gewoon erg leuk!” straalt Nick Aaldering. En de Gilera is onmiskenbaar erg leuk.
Intussen is de Gilera Nuovo Bialbero 500 Saturno een beeldschone genetische klassieker in een land waar we eerdaags toch niet sneller dan 100 mogen rijden. De Saturno moet overigens goed zijn voor 160+ km/h.
En voor de koper is de machine mogelijk een heel goede reden om toch eens wat aan zij gewicht te doen. Want een 100+ kilo zware Nederlander op zo’n ranke door Japanners geïnspireerde Latijnse schoonheid? Dat ziet er niet fijn uit.
Mijn naam is rob Kruijning ik ben in het bezit van een Gilera Bialbero en die wil ik verkopen,wat kunt u me adviseren,ik hoor graag een reactie gr rob
Retro of niet , ik heb heel veel plezier aan mijn Honda CB1100 uit 2013 .
Natuurlijk is een echte CB 750 mooi en leuk ,maar als er de ruimte ontbreekt om zo,n , nu toch wel onderhoudsgevoelige ,motorfiets te onderhouden , is het toch een mooi en geslaagd project die CB1100.
De directeur van de Honda motor afdeling vond dat er voor de 50 + rijders eigenlijk weinig was en kwam op het idee om de oude CB nog eens op de Tafel te leggen . incl Comstar look-a-likes en 4 in 1 Marshall idee moest dat het zijn .
Iedereen wilde dat ik de Jaren 70 ,dus………….gezeur , een Honda cb 750 had 2 in 4 uitlaten en spaakwielen , dus de 2016 modellen kregen weer een dubbele uitlaat en spaakwielen .
Dat Honda niet zo maar een look like maakte maar ook wel degelijk het geluid en loop wide hebben ( de 750 had stationair een wat onregelmatige loop door de 4 carburateurs ) warden zelfs de middelste nokken van de inlaat nokkenas een paar graden ” verkeerd” gezet en de koelribben van dik naar dunner uitgevoerd om het tikken van afkoeling te laten horen . Dus een eerbetoon aan de ooit beste en beroemdste motorfiets ooit mag best . en je hoeft er niet eens veel aan te sleutelen
Alle nostalgie daar gelaten is het natuurlijk ook een top fiets! En Honda heeft ‘het recht’om terug te grijpen naar het verleden van de grootste motorfietsfabrikant ter wereld.