De bestaansmiddelen van de bewoners van Rome, dat zijn de ruïnes, Italiaans ijs en geld. De ruïnes waren er al. Het ijs maken ze daar en op dat moment. Het geld wordt aangevoerd in de zakken van toeristen. Veel daarvan zijn gymnasiasten op Romereis en Aziaten. Het Romaanse verkeer valt op door de 101% bezettingraad van de openbare wegen. De insteek is, dat als iets kan, je het ook doet. Onmiddellijk en zonder twijfelen. Het overige verkeer reageert daar haarscherp op. Terwijl ze waanzinnig claxonneren. Dat weer wel.
Die ‘do or die’ aanpak geldt voor touringcars, auto’s en de miljarden, grotendeels Chinese en Japanse, rondzwermende scooters. Echte Vespa’s zagen we niet veel. De eerste indruk is dat de scooteristi allemaal geblinddoekt rijden en een spastische gasgeefhand hebben. Zo links en rechts zie je verongelukte scooters en plastic beplatingsresten daarvan. Op de achtergrond hoor je constant sirenes. Misschien politie. Meer waarschijnlijk ambulances.
En raadt eens wat?
In Rome kun je als toerist gewoon een scooter huren om het allemaal zelf mee te maken! Gevoelsmatig lijkt dat op het huren van een Kalasjnikov tijdens een georganiseerde reis naar Oeroezgan. Bij de scooter herstelwerkplaats tegenover ons hotelletje bleek die huuractie veel goedkoper dan via de gewone verhuur. De twee straten tot aan de hoofdweg waren genoeg om aan de scoot te wennen. Daarna veranderde de wereld in een roes van alleen maar direct insturen en gas geven. Bijna-doodervaringen verliezen veel van hun charme als je er vijf per minuut hebt. Het andere verkeer veranderde in een vage wolk van vormen, kleuren en geclaxonneer en het megalomane gehuil van ambulance sirenes.
Eerst Rome zien en dan sterven kwam zo wel erg dichtbij
Omdat de rit het doel was, maakte het niet uit wat de koers was. Na een uur was er een reanimatiestop van een uur in een rustige zijstraat nodig om de bloeddruk en polsslag weer onder Olympisch niveau te krijgen. Een thermometer juichte dat het 30 graden was. Het voelde warmer aan.
Achter een hek rechts van het terras zagen we een motorfiets
Een Honda CB 175 uit de jaren zestig. Helemaal Z.G.A.N. minus een spiegel en een knipperlicht. En met twintig jaar stof erop. Toen er iemand uit het hek kwam doken wij erin. We gebruikten alle losse bonnetjes en papiertjes uit een portemonnee van een damestas om alle brievenbussen te folderen met ons e-mailadres. Om het portaal weer te verlaten hadden we weer iemand met de sleutels van het hek nodig. De terugweg per TomTom was net zo waanzinnig als de heenweg. We vertelden de garagist onze belevenissen. “Ah, uno Honda de 1965?”. Die had hij ook nog staan. Maar dat was een Black Bomber. Die werd direct gekocht. Het e-mailantwoord over de CB 175 kwam twee weken later.
We gaan straks terug om de nieuwe aanwinsten op te halen. Met de auto.
Meer columns lees je via deze link.
Meer verhalen over klassieke motoren dan weer via deze link.
Gegroed dolf. Herken mezelf in elke situatie. Ooit begonnen met een toenmalig absolute minima. Ducati 350 en moeilijk 350. Allemaal ooit jong geweest en domme dingen gedaan. Meeste hebben het niet overleefd. Nu hebben we niets meer behalve lelijke vrouw en zielige auto. Of waanzinnige motor en Aston Martin en 3 guzzi’s?. Sommige mensen zijn multimiljonair en zijn waansite fan van je oeverloos gezanik. Prachtige zinloze proza, blijf genieten. Zoek persoonlijk AM DB7 Volante handbak lichtgroen
Zinloos proza is zoveel prettiger dan zinloos geweld. Laten we dapper door blijven modderen. En ik zal uitkijken of ik voor een zacht prijsje een lichtgroene DB voor je weet te vinden! Maar laten we met zijn allen eerst maar eens werken aan een voortreffelijk 2022! Succes!