Ik was ergens vroeg in de twintig, lid van de TOCN, had een Triumph T150V, was waanzinnig verliefd op een slimme en beeldschone jonge dame en kocht een bijna net zo beeldschone BSA A65 Lightning voor 1850 gulden.
Het sprokkelen van jaren ging gewoon door, het lidmaatschap van de TOCN verdween. De contacten met een paar clubleden uit die tijd bleven. De liefde voor mij droomprinses ging over. Er kwamen in de loop van de tijd nog wel een paar Britse fietsen voorbij. Ik vond de ware liefde in Sylvia en werd net zo langdurig gelukkig met Guzzies en Russische scharreldieren. Maar die A65 bleef een mooie herinnering.
BSA en de A 65L
BSA stond voor: The Birmingham Small Arms Co. Ltd., Small Heath, Birmingham, later B.S.A. Cycles Ltd en B.S.A. Motorcycles Ltd., Armory Road, Birmingham. Een wapenfabriek dus. Het merkembleem? Dat waren ‘the piled arms’ drie geweren die als een soort wigwamtentstokken tegen elkaar stonden. Maar BSA maakte voor ons klassiekerliehebbers gelukkig ook motorfietsen (en auto’s).
Bekend uit 007
De A65L, die bekend werd als BSA Lightning, werd een soort van beroemd bij de burgerij door de James Bond-film Thunderball. De A65 had in plaats van een motorblok een blokmotor, de unit construction. Daarmee werd afscheid genomen van de opzet van een los motorblok, gekoppeld aan een aparte versnellingsbak. Die pre units stamden uit de tijd dat motorfietsbouwers hun krachtbronnen en versnellingsbakken nog kochten bij toeleveranciers. Triumph was het Britse merk dat het voortouw had genomen bij het ontwikkelen van unit motoren. Maar met de –qua boring en slag bijna vierkante A65 L was BSA weer helemaal bij de les. En dat ze aluminium koppen hadden? Dat was ook modern.
Maar echte verkoopknallers werden de nieuwe twins niet
Toch waren de nieuwe motorblokken best goed. Alleen was de olie voorziening, de smering, niet optimaal. De krukaslagering was ook sub modaal. Intussen zijn er voor die problemen perfecte oplossingen gevonden en overlevende A65’s zullen niet veel meer van die ontwerpfouten/kinderziektes hebben. De problemen werden trouwens nooit door BSA zelf opgelost. Rare jongens die Britten.
1970 Was het jaar dat er uit de gedwongen, onzalige verbintenis tussen de resterende Britse merken de ooit gehate, en intussen gewaardeerde ‘oil in frame’ modellen kwamen. Binnen BSA kringen geldt in het algemeen dat de A65’s uit de periode net daar voor de beste waren.
De winst uit de tijden van weleer
Maar omdat BSA ooit toonaangevend was, omdat Britten qua onderdelenproductie maar wat aan rommelden en door een altijd indrukwekkend aantal fans van het merk plus de Britse neiging om te behouden in plaats van te slopen zijn er nog best veel A65 Lightnings die alle tijden hebben overleefd. En nu is zo’n BSA een beeldschone, ranke, levendige klassieker, met een hoge hebberigheidsfactor. In het kader van het huidige motordenken is de – toen zware, want 650 cc – machine gewoon klein. Met zijn voor de BSA zo kenmerkende, sprankelende rode kleur en zijn rijke chroomdelen heeft hij daarbij een bijna Italiaans frivool aandoende uitstraling.
Een goede Lightning is nu beter dan hij ooit uit de fabriek kwam
De onderdelenvoorziening voor BSA’s is onwaarschijnlijk goed en het prijsniveau van de aangeboden spullen is in de ogen van liefhebbers van Japanse klassiekers shockerend laag. In het aanbod van die onderdelen zitten trouwens soms dramatische verschillen in kwaliteit. Er is namelijk voldoende vraag naar BSA spullen om de productie uit te besteden aan exotische landen als Bokkiebokkieland en Verweggistan. Daar kunnen ze mogelijk wel kwaliteit leveren. Maar als de prijsonderhandelingen super strak zijn gevoerd, dan leveren ze gewoon blij van zin waar ze betaald voor werden: rommel.
De tijd dat je voor 1.850 gulden een bijna Perfecte BSA A 65 Lightning kon kopen is trouwens voorbij. Ons fotomodel uit Brummen heeft een vraagprijs van € 12.950,-
