Vroeger – voor zeg de vroege jaren zeventig – hadden motorfietsen carburateurs en contactpunten. Dat was simpel en voldeed. Maar intussen zijn we jaren verder en zijn carburateurs en die ouwe trouwe accu bobineontstekingen voor veel mensen al een heel ver verleden.
Gelukkig kun je op Tinternet opzoeken hoe dat werkt met zo’n conventionele ontsteking. JameyTech legt uit: De stroom gaat vanuit de accu naar de contactpunten. Van daar uit gaat de stroom naar de bobine, daar wordt de stroom gecomprimeerd. De vonk gaat naar de bougie…
Ik herinner me het wat anders en ga de garage in waar de zeikklepper na zijn laatste rit vonkloos staat te wezen. Het E schema van zo’n oud hobbelpaard is zo basaal dat het zelfs voor een dronken bewoner van een ex-Sovjet republiek te checken is:
6 Volt aanwezig?
Contact(slot) oké?
6 Volt op de + van de 6V bobine?
Gaat er een massa touwtje vanaf de bobine naar de condensator en de massa?
Kijkt de condensator nog waf fris uit zijn oogjes?
Gaan de punten open?
Doen ze dat 0,3-0,4 mm?
Groeien er (bij een KMZ, IMZ, Chang Jiang, Guzzi V7 etc.) geen algen en paddenstoelen in de verdelerkap?
Zijn de koolstiften nog een beetje aan de maat en bewegelijk?
Als je dat hebt nagelopen en akkoord bevonden, dan kick je de krukas een paar keer rond en heb je… Geen vonk. Das raar. Mijn Lief roept dat er bezoek is en koffie komt…
Dat vonkenprobleempje bij mijn Dnept/Uralbastaard? Daar kom ik wel uit. Ik begrijp wat er moet gebeuren en kan de componenten los- en vastmaken, bekijken, met de universeelmeter prikken en stuksgewijs vervangen. “No sweat!”
Nee, dan boffen we toch maar vanaf de jaren tachtig toen elektronica zijn weg in onze tweewielers vond. Elektronische ontstekingen waren al erkend listig. Maar toen kwamen er de ECU’s, EFI’s en ECM’s. Dat begon in de jaren tachtig en na het jaar 2000 was brandstofinspuiting en de daarbij behorende elektronica toch wel de norm. En dan om je bij het feit dat die elektronica bestaat uit kleine dingetjes en dunne draadjes die uit een gesloten, vaak gesealde ‘box’ eindigen in allerlei stekkergedoe met dunne pootjes. De grootste vijand van elektronica is vocht. En bij elektronica en problemen en vocht denken we doorgaans aan Italiaanse motoren. Dat is correct. Maar die merken gebruiken niet alleen de producten van Magneti Minarelli, maar ook elektronica van Siemens en Bosch. En in praktijk blijkt dat allemaal lood om oude elektronica.
Want om het in de afkortingssfeer te houden: Ecu’s en dergelijke zijn nogal eens gevoelig voor TIA’s.
Wat simpel pas- en meetwerk brengt doorgaans geen uitkomst bij zulk vernuft. Met een viergasmeter kun je wat leren, maar dan moet je maar net zo’n ding hebben. Vaak is het enige wat je kunt doen het controleren van het zekeringenkastje als je het E-brein van je brommer verdenkt. Indicaties van ongemak in dat duistere doosjes zijn vaak toerental zwenkingen op nullast, een onregelmatige motorloop, een enthousiast benzinegebruik, te weinig vermogen, rare dingen … Bij het aanzetten van het contact kan de claxon gaan loeien. Toerenteller en snelheidsmeterwijzers kunnen helemaal hun eigen leven gaan leiden… Tel daarbij dat de elektronische regelneef zijn info krijgt via overal verstopte sensors en dunne draadjes. En huiver.
Al dat slimme gedoe stamt uit de tijd dat fabrikanten hun productie vrij strak op de vraag aanpasten en bedachten hoe zinloos het is om producten te blijven leveren na de wettelijke periode die daar voor staat vergeleken met het eind van de modeluitloop van dat product. Die periode is 10 jaar.
Tussen WOII en de jaren tachtig werd er zo lustig op los geproduceerd dat je nu – steeds minder, maar toch – voorraden NOS, new old stock – vind voor alles tussen Harley 750 cc zijkleppers en Kawasaki tweetakten uit de jaren zeventig.
Maar elektronica voor ‘oude’ motorfietsen? Daar beginnen de zaken al knap schaars voor te worden. Maar de Vraag uit de Markt is nog niet zo groot dat zulk spul al makkelijk als replica te vinden is. De producten van onze afhaalchinees Ali daar in de kantlijn buiten gelaten. Heel voorzichtig komen er nu bedrijfjes waar ze dode ECU’s herboren kunnen laten worden. We hebben in die hoek twee experimenten lopen. ECU repair in Mierlo heeft zich daarbij ontfermd over de toverdoos van de behekste redactionele sigarenhaler, de Kangoo 1600-16 die intussen in Renaultkringen befaamd is. Of berucht. Of waddannook.
Prima. Als het bezoek straks weg is, ga ik gewoon verder met die zijklepper. Ik heb in elk geval al een paar nieuwe hoogspanningskabels op lengte geknipt. Want daar zou het ook nog aan kunnen liggen.
Wederom een schitterend omschreven story uit een nog mooiere era…
Ja er is volop handel in replica delen, maar niet allemaal even goed van kwaliteit.
De rechthoekige bobine die origineel op oude Hallies zit gemonteerd is al járen niet meer NOS of OEM te leveren, dus duikt men ‘voor de looks’ op inferieure Thaise kwaliteit.
Terwijl een rond oliegevuld exemplaar uit Japan oerbetrouwbaar is, wil men liever zo’n Russisch roulette exemplaar van Vtwin/ Taiwan Ted…
De onregelmatige loop van contactpunten past beter bij een oud voertuig dan het rustige dat door CDI/ TCI ontstekingen te verkrijgen is
Jaren geleden alweer rinkelde hier de toen nog vaste telefoon. Een oom en tante van mij in het dorp met de hoogste gelegen kerk van NL waren immobiel geworden omdat hun Daf44 hardnekkig dienst weigerde. Daar aangekomen wist mijn oom het zeker. Het ding ‘kreeg geen benzine’. Mmm…. Een snuif aan de uitlaat vertelde mij iets heel anders! Ik heb snel gecontroleerd op vonk. Had ie niet. Contactpunten open en nog steeds stroom naar de bobine. Condensator even afkoppelen en de stroomloop hield zijn mond. De condensator was overleden. Nu woonden daar tegenover op een verlaten plek twee broers die aan motorcross deden. Vragen kan altijd en het antwoord was ja. Ze hadden een condensator voor mij. Die heb ik wat aangepast en zo kon hij zeer keurig op de ontsteking gemonteerd worden. Het Eindhovense autootje met het pietere pookje was leeg gestart en moest zodoende absoluut aan de elektrische beademing. De krachtbron van de Daf44 blies zowat belletjes van alle benzine. Dus de choke weg geduwd, vol gas geven en vasthouden, en starten maar. Na enkele seconden klonk er zoiets als een poging tot leven. Drie seconden later liep het ding zelfstandig. Wat er toen allemaal uit de uitlaat gespuugd werd, bedek ik maar even met de mantel der liefde.
Oom naast mij, ik achter het stuur. En zo maakte ik een proefrit. De vol gas stand was het ding duidelijk onbekend. En zo heb ik het lieflijke autootje toch maar even lopen geleerd. Wij keerden weer huiswaarts. Ik met een glimlach. Mijn oom lijkbleek en stil. Het was sneller gegaan dan hij ooit meegemaakt had. Toch vreemd. Het ding kreeg geen benzine, toch? 🤔🤣
Zoist, zo hebben we het geleerd
En uit de GB plus aan de massa
Mooi en feilloos kladblok papieren tekenschema
We bluuv’n ť lezen jouw prachtige verhalen
Doorgaan s v.p.
Grtjs
Té lange verhalen, voor téveel pensionados;)
zeikklepper is prima , niet zeiken…
Er staat “zeikklepper” dat mag zijn “zij-klepper”. Slipper of the pen.
Inhoudelijk interessant artikel. De ontwikkeling heeft geleid tot een 2-deling van techneuten.