De advertentie:
“De eerste productiemotor van Erik Buell. Van deze unieke Buell RR 1000 Battle Twin zijn er slechts 50 gebouwd. De motoren werden alle voorzien van het Harley-Davidson XR-1000 motorblok. Een unieke motor als deze Buell Battle Twin zie je zelden. Een echt verzamelstuk.”
Dat laatste zijn we volledig met Motor Saloon Amersfoort, de Harley specialist die al sinds 1968 bestaat, eens.
En waarom zou zo’n machine net maar 2400 km op de klok geen 99.950 euro mogen kosten? We zagen al een heel vroege MV met maar een paar kilometers minder op de teller te kop staan voor een miljoen…
Erik Buell
Het motormerk Buell is opgericht door Erik Buell. Het was zijn geesteskind. De ambitieuze jonge Erik Buell, een zuivere techneut, zegde zijn prima baan bij Harley-Davidson op om op eigen houtje motorfietsen te maken voor de AMA 750 Series. Zijn eerste motor daarvoor was de RW 750. Dat was een 750cc, tweetaktracer. Een prototype van de RW750 reed voor het eerst in de zomer van 1983, tijdens de AMA National op Pocono Speedway. De ontwikkeling van de RW750 ging verder in 1984 en in de herfst werd een productiemodel op de markt gebracht.
Helaas besloot de AMA in 1985 de 750 klasse te schrappen. Daardoor was de RW750 in klap zijn bestaansrecht kwijt.
Als bevlogen techneut raakte Buell niet ontmoedigd door deze tegenslag en hij ging weer vol enthousiasme aan de bak. Deze keer was zijn insteek dat hij de eerste in de VS ontworpen en gebouwde sportmotor van wereldklasse maken. Op basis van zijn kennis van het racecircuit en zijn ervaring als ingenieur bij Harley-Davidson, ontwierp Erik Buell zijn eerste model voor de sportmotormarkt, de RR1000.
Deze toppers werden aangedreven door Harley-Davidson XR1000 V twins en waren voorzien van een stijf, licht rijwielgedeelte. De XR blokken waren in feite getunede Sportster V twins, die veel koppel en trillingen leverden. Het plaatwerk in de windtunnel. De berijder was in het ontwerp een daadwerkelijk onderdeel van de stroomlijn.
De serie productie van deze Buells kwam op gang
En er werden elke maand ongeveer twee gemaakt. De meeste daarvan kwamen direct bij verzamelaars terecht om in de woonkamer of kluis bijgezet te worden. Er werden al met al 50 RR1000’s gemaakt in 1987-88. Het feest was over toen er geen XR1000 motorblokken meer over waren. Het merk werkte daarna sinds 1993 nauw samen met Harley en verzorgt eigenlijk de sportieve kant van het concern. En dat hoofdstuk is inmiddels door interne reorganisaties alweer afgestoten. De mannen uit Milwaukee hebben geen gelukkige hand bij het kiezen van de omgang met hun ‘andere merken’.
Maar de schaarse exemplaren uit die al dan niet korte verbintenissen zijn doorgaans wel allemaal ‘karakterfietsen’ geweest.
Plenty gewone Buells
Intussen zijn er natuurlijk best veel ‘gewone’ Buells op de markt. Die zijn te koop voor prijzen die mijlen- en mijlenver onder de ton zitten. En ze zijn verregaand uniek, rijden erg dynamisch en ze werden en worden gewaardeerd. Het probleem is alleen dat ze teveel Harley genen hebben en dat veel van de Buell kopers die niet hadden. Een voormalige Buell monteur zei het zo: “De dingen zijn slecht en ze worden gekocht door mensen die er niet op kunnen rijden.” Want hoe agresso-dynamisch zo’n Buell ook is: Als je ermee ging of gaat rijden alsof het een rappe Jap is? Dan gaat hij overtuigend stuk.
Tel daarbij dat nogal wat Buell rijders voor niet altijd goed aangepaste veranderingen aan het in- en uitlaattraject gingen…
De beste keuze is om een volledig gedocumenteerd standaard exemplaar te vinden. En als dat te saai is?
Koop dan toch maar lekker die Buell van een ton bij Motor Saloon. En zet hem in de woonkamer.
Daar tik je nu dus krap een ton voor af…
Maar Buell rijden kan aanzienlijk goedkoper
Ik loop (rijd) al wat jaren mee. In het begin zelfs 2 Harleys gehad, die hadden de looks (Easyrider), maar ze waren nog onbetrouwbaarder dan de Engelse brommers in die tijd. Nu heb ik ook wel wat met “imago” dus daar was ik snel klaar. Bank directeuren en andere kantoor tobbers die zich in de garage omkleden in mouwloze spijkerjasjes met de looks van de 1% ers om dan gezamenlijk met 60 km/u rivierdijkjes met hun pestherrie te verzieken ligt mij niet zo. Maar mooie wegen, vloeiende lijnen etc etc … Helaas kom je van de Engelse ziekte weer moeilijk af, Japanners waren er nog niet, dus weinig keuze. Het was in die jaren 70 een mooie doodstrijd van de Amerikanen (Harley) met hun Sportster tegen de Engelsen, die toen ook al overleden waren (ik heb een paar maal tegen Sportsters gereden met mijn oude Triple en dat is best indrukwekkend). Maar dat wilden die Engelsen natuurlijk toen al niet geloven, zie je nu met de Brexit ook. Maar de Sportser was een leuk blok en volgens mij ook een beter design. Porsche heeft het uiteindelijk nog betrouwbaar weten te maken, maar het blijft natuurlijk obsolete – oud en dood. Dat Erik er dus nog een behoorlijk rijwielgedeelte heeft onder geschroefd is zeer lovenswaardig, Het werd uiteindelijk een echte motor waarmee je ook echt kon rijden. Helaas is het volk “Harley rijder” daarin niet geïnteresseerd. Die vinden dit “fake news”.
Persoonlijk vond ik de vroege Buells gewoon fantastisch mooi
Andries ik heb het genoegen om het behoorlijk oneens met je te zijn. In de jaren 80-90 werden Harley’s uitgerust met het Evo blok en dat wordt als een van de betere blokken beschouwd. Een vriend van mij heeft er als marathonmotor Moto73 mee gehaald omdat hij toen al 250000km met die motor gereden had. Inmiddels zijn het er weer wat meer geworden. Dus bagger is een kreet die toch wel enige rectificatie nodig heeft. Dat een Buell een Sportster blok gebruikt en later zelfs een Rotax blok doet daar weinig aan af.Met de opmerking van Dolf dat de mannen in Milwaukee een slechte hand hebben met aan en verkopen van andere merken daar kan ik alleen maar helemaal eens zijn. Wereldkampioen met de Aermachi en dan vervolgens dat merk verkopen zodat het als Cagiva verder kan. MV kopen voor goudgeld en dan weer bijna gratis weg doen omdat een viercylinder niet in de modellenreeks past. De Buell die bedoeld was om sportieve rijders aan te trekken maar die door Amerikanen niet als Harley werden gezien en ga maar door. Dat heeft de fabriek geen handen vol geld gekost maar geldtransportwagens vol geld.
@Cees. Een kennis van me heeft idd 130D km met zijn Evo gereden. Vrijwel probleemloos. Maar die machine was verregaand standaard. En hij reed er rustig mee. Ach Obelix zei het al: “Rare jongens die Amerikanen”
Jullie hebben gans gelijk !
En ik rij al jaren HD naar grote tevredenheid, maar ook nog mijn Suz, ook naar grote tevredenheid!
De meeste HD’s liepen en lopen kapot omdat;
– mensen een HD kopen maar denken mee te kunnen of moeten met een japanse fiets
– er diverse uitlaten en carb’s gemonteerd worden (uiteraard zonder de rest er op aan te passen) zodat ze ongeveer met een japanse fiets mee kunnen komen
– mensen feitelijk een HD niet gebruiken waarvoor hij ontworpen, dus verkeerd gebruiken..
Tsjaaaa. Mee eens. Een Buell is nu eenmaal geen Kawa. Maar Buells zagen er wel uit alsof ze elke Jap het snot voor de ogen konden rijden…
Never judge a book by its cover…
Die voormalig Buell monteur had helemaal gelijk. Harley’s uit die tijd waren rommel en dat is een Buell ook. Voor iemand die wordt omschreven als een bevlogen techneut had Erik op zijn minst het verstand mogen hebben om zijn “badge engineerd” motorfiets te voorzien van een fatsoenlijk blok.
Het was denk ik : Wiens brood men eet, diens woord men spreekt…